Άρθρα

Παιδί και απογοήτευση: Πώς να του μάθουμε να τη διαχειρίζεται!
Από: Ελένη Χαδιαράκου |  


Η ζωή είναι ωραία, αλλά και άδικη...Γι' αυτό θα πρέπει να βοηθάμε τα παιδιά μας, να αποδεχτούν τα αναπόφευκτα «πάνω» και «κάτω» της ζωής.


Η απογοήτευση είναι ένα φυσιολογικό κομμάτι της ζωής, αλλά θα πρέπει να είμαστε σε θέση να την αποδεχτούμε και να την αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά, αν θέλουμε να έχουμε μια επιτυχημένη και ικανοποιητική ζωή. Ένα μικρό παιδί δεν μπορεί να εκλογικεύσει δυσάρεστες καταστάσεις και να χειρίζεται το άγχος και την απογοήτευση. Αποκτά αυτή την ικανότητα με την πάροδο του χρόνου, και με τη σωστή καθοδήγηση θα την αναπτύσσει από τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Βοηθήστε τα παιδιά σας να αποδεχτούν τα αναπόφευκτα «πάνω» και «κάτω» της.

Μερικοί τρόποι για να το καταφέρετε είναι οι εξής:

1. Μάθετε ποιο είναι το παιδί σας. Υπάρχουν νήπια που μπορούν να καθίσουν ήσυχα για ώρες σε ένα τραπεζάκι φτιάχνοντας πύργους από κυβάκια, και άλλα που μόλις το πρώτο κυβάκι κουμπώσει στραβά και ο πύργος αρχίζει να γέρνει παθαίνουν υστερία. Γνωρίζοντας σε ποια κατηγορία ανήκει το δικό σας, θα είναι πιο εύκολο να αναγνωρίσετε τη στιγμή που θα πρέπει να παρέμβετε.

2. Επιτρέψτε τους ένα βαθμό ανεξαρτησίας. Τα νήπια θέλουν συνέχεια να δοκιμάζουν πράγματα, και η αγαπημένη τους φράση είναι «μόνος/η μου». Φτιάξτε τις κατάλληλες συνθήκες, ώστε να μπορούν να παίζουν, να πειραματίζονται και να δοκιμάζουν τις ικανότητές τους με ασφάλεια. Επιλέξτε παιχνίδια που είναι σχεδιασμένα για την ηλικία τους, ώστε οι πιθανότητες επιτυχίας να είναι περισσότερες - αυτό θα τους προσφέρει ικανοποίηση.

3. Συντροφέψτε τα στο παιχνίδι. Παίξτε μαζί τους, υιοθετώντας το ρόλο του συμπαίχτη και όχι του καθοδηγητή. Καθίστε στο πάτωμα δίπλα τους, δείτε τον κόσμο από το «ύψος» των δικών τους ματιών και παρακολουθήστε τον τρόπο με τον οποίο αντιδρούν στον εκνευρισμό και την απογοήτευση. Χωρίς να προσπαθήσετε να προσφέρετε τη λύση, ενθαρρύνετε τις προσπάθειές τους και βοηθήστε τα να αναγνωρίσουν τα συναισθήματά τους (π.χ. «Το ξέρω ότι θυμώνεις που ο πύργος σου συνέχεια πέφτει, όμως, εάν προσπαθήσεις, είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις»).

3. Διδάξτέ τα τεχνικές ηρεμίας. Ακόμα και τα μωρά μπορούν να διδαχτούν μικρές τεχνικές που τα ηρεμούν, όταν έχουν εκνευριστεί. Τέτοιες μπορεί να είναι μια σφιχτή αγκαλιά, ένα τραγουδάκι, ένα παραμύθι ή ένα παιχνιδάκι. Βοηθήστε τα να κατανοήσουν πως, όταν νιώθουν εκνευρισμένα, εάν καταφύγουν σε μία από αυτές τις γνώριμες διαδικασίες, θα αισθανθούν άμεσα καλύτερα και θα ηρεμήσουν.

4. Δώστε το καλό παράδειγμα. Ο τρόπος με τον οποίο τα παιδιά αντιδρούν στην απογοήτευση επηρεάζεται από το πώς αντιδρούν οι γονείς σε ανάλογες καταστάσεις. Αν αυτοί την αντιμετωπίζουν με ανυπομονησία ή θυμό, το παιδί μπορεί να μάθει ότι αυτός είναι ο κατάλληλος τρόπος. Εάν εσείς επιτρέπετε στον εαυτό σας να εκνευρίζεται, επειδή το παιδί σας έχει εκνευριστεί, το μόνο που καταφέρνετε είναι να δημιουργήσετε ένα φαύλο κύκλο. Έρευνες έχουν δείξει ότι τα παιδιά μαθαίνουν να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους παρακολουθώντας πώς κάνουν το ίδιο οι ενήλικοι. Προσπαθήστε να παραμείνετε ήρεμοι, διατηρήστε έναν ήπιο τόνο στη φωνή σας και αντιμετωπίστε την έκρηξή τους με κατανόηση αλλά και αυστηρότητα.

Με τη συνεργασία της Βίκυς Ντριβονίκου-Βένερη (Διδάκτωρ Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Surrey, επιστημονική υπεύθυνη «www. psixo-logw.gr»).




Ηθική νοημοσύνη: Η ευφυΐα που φέρνει την ευτυχία!

Από: Ελένη Χαδιαράκου |  


Ηθική νοημοσύνη είναι η ικανότητα να ξεχωρίζεις το καλό από το κακό, αλλά και να σέβεσαι τις αξίες των άλλων. Κι εσείς μπορείτε να τη διδάξετε στα παιδιά σας.
Ηθική νοημοσύνη είναι εκείνο το είδος της εξυπνάδας που συνδυάζει τη δύναμη του χαρακτήρα με την ορθή κρίση, δύο προσόντα που συνήθως απαξιώνουμε γιατί δεν τα θεωρούμε και τόσο σημαντικά. Είναι η αρετή που μας μαθαίνει να κάνουμε όλα αυτά που οφείλουμε και όχι αυτά που μας αρέσει να κάνουμε. Ο καθηγητής του Χάρβαρντ Robert Coles, στο βιβλίο του «The Moral Intelligence Of Children» (Η ηθική νοημοσύνη των παιδιών), διατυπώνει την άποψη ότι τα παιδιά χρειάζονται κάτι περισσότερο από επιτυχία στις σπουδές και την ικανότητα να τα πηγαίνουν καλά με τους άλλους για μια ικανοποιητική ζωή. Χρειάζονται συνείδηση, δηλαδή την ικανότητα να ερμηνεύουν αυτά που νιώθουν και να είναι σίγουρα γι' αυτά που ξέρουν. Τα παιδιά με αναπτυγμένη την ηθική νοημοσύνη βιώνουν συναισθηματική ασφάλεια επειδή εμπιστεύονται την εσωτερική αίσθηση που διαθέτουν για να διακρίνουν το σωστό και το λάθος. Αυτό είναι που τα βοηθάει να αισθάνονται ισχυρούς δεσμούς με τους άλλους ανθρώπους, όπως με την οικογένεια, τους φίλους ή τους συμμαθητές.

Πώς θα χτίσετε την ηθική νοημοσύνη του παιδιού σας
Μια ενδιαφέρουσα άποψη για την ηθική νοημοσύνη είναι αυτή της αμερικανίδας ψυχολόγου και ειδικής σε θέματα ανατροφής Mimi Doe. «Η διανοητική και η συναισθηματική αντίληψη είναι σημαντικές», λέει η ψυχολόγος «στην ερώτηση όμως για το τι μετράει περισσότερο, το μυαλό ή η καρδιά, συνήθως ξεχνάμε την ψυχή. Και αυτή είναι που έχει τη μεγαλύτερη επίδραση στη διαμόρφωση της προσωπικότητας ενός παιδιού». Μέσω της ιστοσελίδας της για την πνευματική ανατροφή των παιδιών, η Ντο παρέχει συμβουλές και υποστήριξη στους γονείς που θέλουν να αναθρέψουν ηθικά τα παιδιά τους, όπως:

Να σκέφτεστε θετικά: Τα παιδιά ανταποκρίνονται πάντα στις υψηλές ή χαμηλές προσδοκίες των γονιών τους, γι' αυτό τοποθετήστε τον πήχη ψηλά. Να εμπιστεύεστε τις επιλογές του παιδιού σας. Προτιμήστε να πιστεύετε ότι θα κάνει το σωστό και όχι το λάθος. Και περιμένετε από αυτό να δείχνει σεβασμό σε σας, στους άλλους και στον εαυτό του. Πάνω απ' όλα, όμως, να πιστεύετε ότι θα έχει μια ευτυχισμένη ζωή. Αποφεύγετε να διαβάζετε δυσάρεστες έρευνες και να φοβάστε διαρκώς για το μέλλον του. Στην εποχή του υλισμού και της «τοξικής παιδικής ηλικίας» είναι εύκολο να μας κατακλύσει ο φόβος ότι οι ζωές των παιδιών μας πήγαν στραβά με κάποιον τρόπο. Κι όμως, η παιδική ηλικία μπορεί να είναι ακόμα μια φανταστική περίοδος διασκέδασης και αθωότητας και να έχει πολλά ηλιόλουστα απογεύματα με παιχνίδια στην πλατεία.

Μάθετε να ζείτε τη στιγμή: «Τα παιδιά το καταλαβαίνουν όταν δεν είστε πραγματικά συγκεντρωμένοι σε αυτά», μας λέει η Ντο. «Γι' αυτά, αυτό σημαίνει ότι δεν ενδιαφέρεστε. Όπως χαρακτηριστικά είπε ένα τετράχρονο παιδί: «Μαμά, μπορείς να με ακούσεις με το μπροστινό μέρος του προσώπου σου;». Το πιο σημαντικό πράγμα που μπορείτε να διαθέσετε στο παιδί σας είναι ο χρόνος σας. Και αν αφιερώσετε χρόνο, θα μπορέσετε να χαλαρώσετε και να απολαύσετε τη στιγμή. Πολύ συχνά, πολύτιμες στιγμές μάς προσπερνούν, γιατί είμαστε πολύ απασχολημένοι να κρίνουμε τη στιγμή ή ανησυχούμε για μια στιγμή που έχει ήδη περάσει ή μας απασχολεί κάποια μελλοντική στιγμή που μπορεί να συμβεί ή να μη συμβεί. Αντ' αυτού, δοκιμάστε να αφιερώσετε όλη σας την προσοχή στο παρόν.

Χαμηλώστε ταχύτητα: Αυτό είναι πολύ σημαντικό αν θέλετε να απολαύσετε τη στιγμή με τα παιδιά σας. Αναπτύξτε δομές στη ζωή σας που δίνουν και σε εσάς και στο παιδί χώρο να αναπνεύσετε. Για παράδειγμα, πηγαίνετε 10 λεπτά νωρίτερα στο ραντεβού με το γιατρό, για να μπορέσετε να περπατήσετε με το παιδί στο πάρκο που βρίσκεται στο δρόμο για το ιατρείο και να σταματήσετε για να μυρίσετε τα λουλούδια. Αυτά τα μικρά πράγματα, όμως, είναι που βοηθούν τα παιδιά να καλλιεργούν τον εσωτερικό τους κόσμο και τα κάνει να αισθάνονται ότι ζουν σε ένα θαυμαστό κόσμο.

Μην επιβραβεύετε μόνο την προσωπική του προσπάθεια αλλά και τη συλλογική: Παρακολουθείτε το παιδί σας που παίζει ποδόσφαιρο. Στο τέλος του αγώνα τρέχει προς το μέρος σας ζητώντας την επιβράβευση. Εσείς του λέτε: (α) «Ουάου! Ήσουν με διαφορά ο καλύτερος παίκτης στο γήπεδο. Είσαι πραγματικά ένας εκπληκτικός παίκτης» ή (β) «Τι καταπληκτική ομάδα που έχετε, όλοι σας δουλέψατε έξοχα. Ήταν ένα συναρπαστικό παιχνίδι».
Όλοι μπαίνουμε στον πειρασμό να υιοθετήσουμε την πρώτη επιλογή επειδή τα παιδιά λατρεύουν τους επαίνους και διψούν για την αποδοχή των γονιών τους. Καλύτερα όμως να επιμείνετε στη δεύτερη. «Υπενθυμίζοντας στο παιδί ότι είναι μέρος ενός συνόλου -σε αυτή την περίπτωση μιας ομάδας-αποκτά την αίσθηση ότι συνυπάρχει δημιουργικά και σε σχέσεις εξάρτησης με τους άλλους ανθρώπους. Αυτό είναι ένα στοιχείο-κλειδί για την ανάπτυξη μιας καλής συνείδησης», λέει η ψυχολόγος.

Γίνετε χαρούμενοι: Πριν αρχίσετε να ανησυχείτε για την ευτυχία του παιδιού σας, χρειάζεται πρώτα να αναζητήσετε τη δική σας. Τα παιδιά μπορούν να δουν πέρα από τα ψεύτικα χαμόγελα και γέλια. Αν εκτιμάτε τον εαυτό σας, το παιδί σας θα το νιώσει και αυτό θα είναι ένα από τα πιο πολύτιμα μαθήματα ζωής. Η Μίμι Ντο μιλά για ένα δίλημμα που αντιμετώπισε ένα Σάββατο πρωί, όταν δεν μπορούσε να αποφασίσει αν θα πήγαινε στο μάθημα της γιόγκα (η «εγωιστική» επιλογή) ή θα έμενε στο σπίτι για να περάσει λίγο ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά της (η επιλογή της «καλής μητέρας»). Τελικά, αποφάσισε η μικρή της κόρη αντί για εκείνη. «Μου είπε να πάω επειδή είμαι καλύτερος άνθρωπος μετά το μάθημα της γιόγκα και πιο καλή παρέα», θυμάται η Ντο. «Όταν είστε χαρούμενοι και χαλαροί, αντανακλάτε θετική ενέργεια. Είναι μεταδοτική. Μην προσποιείστε ότι είστε οι τέλειοι γονείς, απλώς να είστε χαρούμενοι. Τόσο απλά».

Δώστε με πράξεις το παράδειγμα: «Τα παιδιά είναι άγρυπνοι φρουροί της ηθικής των μεγάλων -ή της έλλειψής της», επισημαίνει ο καθηγητής Ρόμπερτ Κόουλς. «Ένα παιδί θα ψάξει για ενδείξεις σχετικά με το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται και σίγουρα θα βρει πολλές από τον τρόπο με τον οποίο εμείς οι γονείς ζούμε τη ζωή μας». Με άλλα λόγια, μη μένετε στα λόγια Κάνετε τα πιστεύω σας πράξη.
Ζητήστε συγγνώμη: Όλοι οι γονείς τα θαλασσώνουν μερικές φορές. Μάθετε να λέτε συγγνώμη και να προχωράτε. Είναι πάντα χρήσιμη μια δεύτερη ευκαιρία τόσο για τον εαυτό σας όσο και για τα παιδιά. Με αυτό τον τρόπο τους δείχνετε και πώς να αντιμετωπίζουν τα δικά τους λάθη.


Τι προκαλεί τη μεγαλύτερη ζημιά στη μνήμη των παιδιών;
Από: Ελένη Χαδιαράκου |  



Τα αναψυκτικά, οι χυμοί και τα ροφήματα που περιέχουν πολύ ζάχαρη μπορεί να κάνουν πολύ μεγαλύτερη ζημιά στην υγεία των παιδιών, πέραν των γνωστών προβλημάτων παχυσαρκίας που προκαλούν με ό,τι συνεπάγεται αυτό.

Σύμφωνα με νέα έρευνα από το πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, τα παιδιά που καταναλώνουν πολλά ζαχαρούχα αναψυκτικά και χυμούς, παρουσιάζουν μειωμένες εγκεφαλικές λειτουργίες και συγκεκριμένα, μειωμένη ικανότητα να ανακαλέσουν στη μνήμη τους βασικές πληροφορίες.

Για τις ανάγκες της έρευνας οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν ποντίκια-πειραματόζωα σε πρόγραμμα διατροφής όπου τους έδιναν ροφήματα με επιπλέον γλυκαντικές ουσίες, όπως σιρόπι καλαμποκιού με υψηλή περιεκτικότητα σε φρουκτόζη ή κανονική ζάχαρη από ζαχαροκάλαμο.

Οι συγκεντρώσεις ζάχαρης σε αυτά τα ροφήματα ήταν αντίστοιχες με εκείνες στα αναψυκτικά και τους χυμούς του εμπορίου. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι μετά από ένα μήνα με αυτήν τη διατροφή, τα ενήλικα πειραματόζωα είχαν κανονικά αποτελέσματα σε ειδικά τεστ μνήμης που τους έκαναν. Δεν συνέβη όμως το ίδιο και με τα ανήλικα πειραματόζωα (ηλικίας που αντιστοιχεί στην παιδική ηλικία του ανθρώπου). Αυτά τα ποντίκια είχαν εμφανώς μειωμένη απόδοση στα τεστ μνήμης και εκμάθησης.

Σύμφωνα όμως και με την Αμερικανική Καρδιολογική Εταιρεία, η ημερήσια κατανάλωση ζάχαρης στα παιδιά δεν πρέπει να ξεπερνάει τα 4 κουταλάκια ζάχαρης. Οι ενήλικες και έφηβες γυναίκες μπορούν να καταναλώνουν μέχρι και 5 κουταλάκια ζάχαρης, ενώ οι έφηβοι άντρες δεν πρέπει να ξεπερνάνε τα 9. Η έρευνα θα παρουσιαστεί επισήμως στο ετήσιο συνέδριο της Society for the Study of Ingestive Behavior που θα πραγματοποιηθεί Σύμφωνα με μια πιλοτική έρευνα του ψυχολόγου στο Πανεπιστήμιο του Sussex Dr. David Lewis, τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας μαθαίνουν πολύ περισσότερο αν τα κάνουμε να γελάνε.
Αφού μελέτησε μια ομάδα παιδιών κάτω των πέντε ετών, βρήκε ότι η ικανότητα των παιδιών να συγκρατούν και να θυμούνται πληροφορίες αυξανόταν αν αυτά είχαν καλή ψυχική διάθεση. Η έρευνα κατέληξε ότι το γέλιο αύξησε την ικανότητα μάθησης τουλάχιστον 67% και έκανε τα παιδιά να θυμούνται περισσότερο, τουλάχιστον κατά 15%.




Έρευνα: Το γέλιο βελτιώνει την ικανότητα μάθησης του παιδιού και τη μακρόχρονη μνήμη του.
Από: Νινέττα Φαφούτη |

Η έρευνα περιελάμβανε την ανάγνωση ιστοριών και κατόπιν ερωτήσεις σχετικά με τις ιστορίες αυτές. Οι ανάγνωση και οι ερωτήσεις έγιναν αρχικά μετά την παρακολούθηση ενός εκπαιδευτικού ντοκιμαντέρ για δεινόσαυρους και ξανά στη συνέχεια, όταν τα παιδιά γελούσαν και ήταν εμφανώς χαρούμενα, ύστερα από την παρακολούθηση κινουμένων σχεδίων.
Λίγες ημέρες αργότερα, ξαναρωτήθηκαν τα παιδιά και ανακάλυψαν ότι ο θετικός αντίκτυπος του γέλιου ήταν ευεργετικός όχι μόνο για την ικανότητα μάθησης αλλά και για την μακρόχρονη μνήμη τους.
Η έρευνα παραγγέλθηκε από τους οργανωτές της ισπανικής προσχολικής τηλεοπτικής σειράς κινουμένων σχεδίων Pocoyo και ευθυγραμμίζεται με την έρευνα που λαμβάνει χώρα τα τελευταία 40 χρόνια και δείχνει προς την ίδια κατεύθυνση: όταν κάνουμε τα παιδιά να γελάνε, η ικανότητά τους για μάθηση βελτιώνεται. Σύμφωνα με το Dr. David Lewis, αυτό συμβαίνει γιατί :

-      Πρώτα απ' όλα το γέλιο ενθαρρύνει μια πιο χαλαρή και πιο θετική στάση απέναντι στη μάθηση.
-      Δεύτερον, μειώνει το άγχος για την αποτυχία ή τα λάθη, που αποτρέπει πολλά παιδιά, ακόμη και από την προσπάθεια μια απάντηση.
-      Τρίτον, ενισχύει τη δημιουργικότητα και την προθυμία  να κάνει το παιδί τις συνδέσεις μεταξύ των διαφόρων πτυχών του θέματος. Με λίγα λόγια, το γέλιο βοηθά το έργο του εγκεφάλου καλύτερα.




3 μυστικά για χαρούμενα παιδιά!
Από: Ζαχαρία Πηνελόπη |  


Κάθε γονιός, όταν πρόκειται για το παιδί του, ένα πράγμα έχει στο μυαλό του: Να είναι ευτυχισμένο! Όπως, όμως, τονίζουν οι ειδικοί, για να είναι κάτι τέτοιο εφικτό, θα πρέπει να υπάρχει χαρά γύρω του, στην οικογένειά του, τους συμμαθητές του, αλλά και τους φίλους του. Μόνο μέσα από την καθημερινή συναναστροφή του με γελαστούς ανθρώπους, θα έχει πιο πολλές πιθανότητες να είναι ευδιάθετο και πρόσχαρο. Σύμφωνα με το δρ. Τζέιμς Φόουλερ, καθηγητή Ιατρικής Γενετικής και Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σαν Ντιέγκο, υπάρχουν 3 εύκολοι τρόποι για να μεγαλώσετε χαρούμενα παιδιά:
1. Διευρύνετε το κοινωνικό τους δίκτυο
Η ευτυχία είναι σαν τη γρίπη, λέει ο ειδικός. Όσο περισσότερους κεφάτους ανθρώπους συναναστρέφεσαι, τόσο πιο πιθανό είναι να οικειοποιηθείς την καλή τους διάθεση. Επομένως, για να εξασφαλίσετε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη «έκθεση» του παιδιού σας στη… θετική ενέργεια, προσπαθήστε να κανονίζετε συχνά ώρες παιχνιδιού στο σπίτι κάποιου φίλου του ή το δικό σας, και να επισκέπτεστε μαζί του συστηματικά την παιδική χαρά, όταν θα ξέρετε ότι θα είναι μαζεμένα κι άλλα παιδιά που θα παίζουν και θα ξεφαντώνουν.      
2. Δώστε έμφαση στη χαρά τους (όχι στα κατορθώματά τους)
Το θεμελιώδες στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης έχει να κάνει κυρίως με το βίωμα της ευτυχίας, και όχι της επιτυχίας, υποστηρίζει ο δρ. Φόουλερ. Βέβαια, καθώς θα μεγαλώνει το παιδί σας, θα σας ενδιαφέρει περισσότερο να έχει την καλύτερη δυνατή μόρφωση, αλλά μέχρι τότε προσπαθήστε να του εξασφαλίζετε ευχάριστες δραστηριότητες και δημιουργικά παιχνίδια που ενισχύουν την εγκεφαλική του ανάπτυξη. Κι αν είστε στη φάση της αναζήτησης παιδικού σταθμού, προτιμήστε εκείνους που επικεντρώνονται στις κοινωνικές δεξιότητες.  
3. Βρείτε το δικό σας παράδεισο!
Αυτό δεν σημαίνει να «φορέσετε» ένα μόνιμο χαμόγελο, ακόμα κι όταν προσπαθείτε απεγνωσμένα να τα βγάλετε πέρα με τους αραδιασμένους λογαριασμούς πάνω στο τραπέζι της κουζίνας! Αυτό που ο ειδικός προτείνει είναι να κάνετε πράγματα που θα ενεργοποιούν το «κουμπί» της ευδιαθεσίας σας, π.χ. ακούστε την αγαπημένη σας μουσική ή πηγαίνετε μια βόλτα για παγωτό με το μικρό σας… δεν υπάρχει τίποτα πιο χαριτωμένο στον κόσμο από ένα αστείο μουτράκι γεμάτο σοκολάτα! Κι αυτές οι μικρές στιγμές είναι που συμπληρώνουν το παζλ της ευτυχίας, πρώτα της δικιάς μας και κατ’ επέκταση των παιδιών μας!



Εσείς επιβραβεύετε σωστά το παιδί σας;
Από: Ελένη Χαδιαράκου |


Η επιβράβευση αποτελεί ένα σημαντικό κεφάλαιο στην ανατροφή ενός παιδιού, αρκεί να γίνεται συνετά και όχι υπερβολικά. Ο Αμερικανός παιδίατρος Roy Benaroch στο best seller βιβλίο του Solving Health and Behavioral Problems from Birth through Preschool: A Parent's Guide (Λύσεις για Προβλήματα Υγείας και Συμπεριφοράς από τη Γέννηση ως την Προσχολική ηλικία) μας εξηγεί τους σωστούς τρόπους για να επιβραβεύουμε ένα παιδί.
Όλοι οι γονείς επαινούν τα παιδιά τους όταν φέρνουν καλούς βαθμούς, πετυχαίνουν υψηλές επιδόσεις ή κάνουν μια σωστή πράξη. Ωστόσο όπως μας λέει ο δόκτωρ Bernaroch κάποιες φορές οι γονείς απλώς υπερβάλλουμε. Φυσικά δεν το κάνουν επίτηδες, απλώς οι υπερβολικοί έπαινοι, όπως και οι ανύπαρκτοι μπορούν να φέρουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα.
Οι ίδιοι δηλαδή πιστεύουν ότι οι έπαινοι διαμορφώνουν παιδιά με ισχυρή αυτοπεποίθηση, στην πραγματικότητα όμως, όταν είναι υπερβολικοί ή γίνονται με τρόπο ανειλικρινή ειλικρινή, τα παιδιά μπορεί να αποπροσανατολίσουν τα παιδιά, και να τους διαμορφώσουν μια λανθασμένη εικόνα για τον εαυτό τους.
Τα μειονεκτήματα της υπερβολικής επιβράβευσης
Σύμφωνα με τον δόκτορα Bernaroch, ο διαρκής έπαινος δίνει στο παιδί το μήνυμα, ότι το παιδί πρέπει να παίρνει διαρκώς την έγκριση των γονιών του και να αναζητά μονίμως την αποδοχή τους. Αυτό που μετράει δεν είναι η ποσότητα, αλλά η ποιότητα. Αν ο έπαινος είναι ειλικρινής και γνήσιος και επικεντρωμένος στην προσπάθεια του παιδιού (και όχι στο αποτέλεσμα), μπορείτε να τον χαρίζετε κάθε φορά που το παιδί θα κάνει κάτι, το οποίο να δικαιολογεί κάποια λεκτική επιβράβευση.
Τα ναι και τα όχι της επιβράβευσης
Σύμφωνα με τον δόκτορα Benaroch οι γονείς θα πρέπει να αναγνωρίζουμε τις προσπάθειες των παιδιών όταν «δουλεύουν» σκληρά για ένα στόχο. Και αυτό που θα πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι σημασία έχει η διαδικασία και όχι το τελικό προϊόν.
Μπορεί, για παράδειγμα, το παιδί σας να μην είναι ο καλύτερος στην κολύμβηση, αλλά να πηγαίνει καθημερινά στις προπονήσεις και να προσπαθεί πολύ. Ναι, τότε θα πρέπει να  επαινέσετε τις προσπάθειές του. Το ίδιο οφείλετε να κάνετε και όταν το παιδί κουράζεται για να καθαρίσει το δωμάτιό του, τελειώνει μία δύσκολη εργασία στο σχολείο ή σας βοηθά να ετοιμάσετε το φαγητό.

Εν ολίγοις, επιβράβευση στο παιδί αξίζει πραγματικά όταν κάνει το κάτι παραπάνω στις καθημερινές του ασχολίες αλλά και όταν πετυχαίνει κάτι πραγματικά δύσκολο. Επίσης η επιβράβευση δεν θα πρέπει ποτέ να γίνεται με χρηματική αμοιβή.

Για παράδειγμα, δεν πρέπει να του πούμε ποτέ: γράψε την εργασία σου, έναντι κάποιας αμοιβής γιατί αυτόματα δημιουργούμε μία κατάσταση στην οποία το παιδί κινητοποιείται από το χρήμα, όχι από τα θετικά συναισθήματα της επιτυχίας.

Ωστόσο, καλοί εναλλακτικοί τρόποι να γιορτάσετε την επιτυχία και τη σκληρή δουλειά των παιδιών είναι, για παράδειγμα, να βγείτε όλοι μαζί για παγωτό ή για φαγητό, ή ακόμα να πάτε σε μία συναυλία.
Συμβουλές για σωστή επιβράβευση
1. Να είστε συγκεκριμένοι: Αντί να πείτε «Είσαι πολύ καλός στο μπάσκετ», μπορείτε να πείτε «Έβαλες πολύ ωραίο καλάθι εχθές». Με τον τρόπο αυτό το παιδί αναγνωρίζει τι ακριβώς είναι αυτό που αξίζει επιβράβευση.
2. Να είστε αληθινοί: Ο έπαινος πρέπει πάντα να είναι γνήσιος. Τα παιδιά έχουν τον τρόπο να καταλαβαίνουν πότε δεν είμαστε ειλικρινείς και όταν το καταλαβαίνουν χάνουν την πίστη τους σε μας. Και το χειρότερο; Το ψέμα μας τους δημιουργούν ανασφάλεια, μια που δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν πότε εννοούμε το «μπράβο» και πότε το «μη-μπράβο».
3. Ενθαρρύνετε νέες δραστηριότητες: Συγχαρείτε τα παιδιά, όταν είναι πρόθυμα να δοκιμάσουν νέα πράγματα, όπως το να μάθουν ποδήλατο ή να δένουν τα κορδόνια τους. Επαινέστε τα ακόμη επειδή δεν φοβούνται να κάνουν λάθη.
4. Μην επιβραβεύετε το προφανές: Προσπαθήστε να μην το παρακάνετε με τους επαίνους για τα χαρακτηριστικά τους: Είσαι τόσο έξυπνη, όμορφη, γλυκιά, ταλαντούχα, χαρισματική. Όταν το παιδί μάθει στους συνεχείς  επαίνους, κάποια στιγμή αυτοί θα χάσουν το νόημα και τη σημασία τους.
5. Να λέτε μπράβο μόνον όταν το εννοείτε: Το να λέτε «μπράβο για την προσπάθειά σου!» όταν πραγματικά το παιδί έκανε σημαντική δουλειά, του δείχνει ότι οι αναγνωρίζουν την αξία των προσπαθειών του. Επίσης, τους δίνει να καταλάβουν ότι γνωρίζουν πότε πραγματικά προσπάθησαν για κάτι και πότε τους «βγήκε» εύκολα.
6. Επικεντρωθείτε στην διαδικασία: Επιβραβεύστε τα παιδιά για την προσπάθειά τους και όχι για τα έμφυτα ταλέντα τους. Δεν είναι όλα τα παιδιά ικανοί αθλητές ή άριστοι μαθητές ή εξαιρετικοί μουσικοί. Αλλά τα παιδιά που μαθαίνουν να δουλεύουν σκληρά και να επιμένουν έχουν ένα ιδιαίτερο ταλέντο, το οποίο αξίζει τον έπαινό σας.




Τα 7 «χειρότερα» πράγματα που μπορούμε να κάνουμε στο παιδί μας!
Από: Ελένη Χαδιαράκου |  




Σίγουρα νιώθετε για το παιδί σας την απόλυτη αγάπη. Τι σημαίνει, όμως, αγάπη για εσάς; Να ανταποκρίνεστε σε κάθε του απαίτηση, ακόμη και στην πιο παράλογη; Οι ειδικοί στον τομέα της παιδικής ανάπτυξης μας λένε ποια είναι τα πιο κοινά και τα χειρότερα λάθη που κάνουμε στην ανατροφή του παιδιού μας.  

1. Υποκύπτουμε σε όλες του τις απαιτήσεις
Σίγουρα χαίρεστε απεριόριστα, όταν βλέπετε πόσο χαίρεται το παιδάκι σας όταν παίρνει ένα νέο παιχνίδι ή τρώει το παγωτό που τόσο επιθυμεί. Όμως, το παιδί εκτός από την απεριόριστη αγάπη μας, χρειάζεται και το «όχι». Ο Edward Hallowell, ψυχίατρος και συγγραφέας του βιβλίου «The Childhood Roots of Adult Happiness» («Οι Παιδικές Ρίζες της Ευτυχίας των Ενηλίκων»), μας λέει πως τα παιδιά που τα έχουν όλα σε αφθονία (είτε δηλαδή διαθέτουν πληθώρα παιχνιδιών είτε είναι καλά προστατευμένα από καθετί που μπορεί να τους διαταράξει τη βολή τους), έχουν περισσότερες πιθανότητες να καταντήσουν έφηβοι γεμάτοι πλήξη, κυνικότητα και καθόλου χαρά. «Τα στοιχεία που βάσιμα προοιωνίζουν ευτυχισμένη ζωή είναι εσωτερικά και όχι εξωτερικά», λέει ο Hollowell, ο οποίος τονίζει πως έχει μεγάλη σπουδαιότητα να βοηθάμε τα παιδιά μας να αναπτύξουν εσωτερικά «εργαλεία» στα οποία θα μπορούν να βασίζονται σε ολόκληρη τη ζωή τους.

2. Δεν του «επιτρέπουμε» να είναι λυπημένο
«Μα δεν είναι ο ρόλος μου να κάνω το παιδί μου ευτυχισμένο; Αν δείχνει στεναχωρημένο ή κακόκεφο, δεν θα πρέπει να επέμβω άμεσα και να βελτιώσω την κατάσταση;», αναρωτιέστε συχνά. Το αντίθετο, μας λέει η Carrie Masia-Warner, παιδοψυχολόγος και διευθύντρια του Ινστιτούτου για το Άγχος και τις Διαταραχές Ψυχικής Διάθεσης στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης. Είναι ένα λάθος που κάνουν πολλοί «καλοπροαίρετοι» γονείς. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν να ανέχονται κάποιο βαθμό στενοχώριας και κάποιο επίπεδο δυστυχίας. Αφήστε τα να το παλέψουν, να ψάξουν για λύσεις από μόνα τους. Με τον τρόπο αυτό, θα μάθουν πώς να αντιμετωπίζουν δύσκολες καταστάσεις στη ζωή. Και η λύπη είναι μέρος της ζωής. Αν προσπαθούμε να καταπνίξουμε κάθε λυπηρή κατάσταση από τη ζωή του παιδιού μας, αυτό που θα πετύχουμε τελικά είναι να το κάνουμε να πιστέψει πως είναι κακό να αισθάνεται λύπη.

3. Δεν το μαθαίνουμε να αγαπά τους άλλους
Καθώς το νήπιο μεγαλώνει, αρχίζουμε κι εμείς να έχουμε τη δυνατότητα να του διδάξουμε πόση ικανοποίηση αντλεί κανείς βοηθώντας τους άλλους. Οι έρευνες δείχνουν πως οι άνθρωποι που ασχολούνται με πράγματα που έχουν νόημα και σκοπό είναι πιο δύσκολο να πέσουν θύματα της κατάθλιψης. Η κατανόηση, η συμπόνια, η βοήθεια, η δοτικότητα, είναι αξίες που θα το βοηθήσουν να εξελιχθεί σε έναν χρήσιμο και αυτάρκη ενήλικο. Ακόμη και η απλή βοήθεια στις δουλειές του σπιτιού (π.χ. να βάζει τα λερωμένα ρούχα στο καλάθι με τα άπλυτα) μπορεί να βοηθήσει το νήπιο να νιώθει πως προσφέρει κάτι σημαντικό.

4. Δεν δίνουμε σημασία στα ταλέντα του
Η συνταγή του Hallowell για την ευτυχία στηρίζεται σε κάτι απλό: Στο πόσο ευτυχισμένοι είναι οι άνθρωποι που έχουν αποκτήσει κάποια σημαντική δεξιότητα. Για παράδειγμα, όταν το νήπιο προσπαθεί να μάθει πώς να πετάει την μπάλα, μαθαίνει από τις αποτυχημένες απόπειρες - και βέβαια εκπαιδεύεται στην επιμονή και την πειθαρχημένη προσπάθεια. Τελικά, διδάσκεται τη χαρά της επιτυχίας, που είναι αποτέλεσμα των δικών του αγώνων. Παράλληλα, όμως, κερδίζει την ανταμοιβή της αναγνώρισης των άλλων για τα κατορθώματά του. Και το πιο σημαντικό; ανακαλύπτει πως έχει (σε κάποιο βαθμό) τον έλεγχο της ζωής του. Οι έρευνες δείχνουν πως αυτή η αίσθηση ελέγχου είναι σημαντικός παράγοντας που θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην ευτυχία του ως ενήλικο.

5. Το έχουμε πάντα κάτω από τα φτερά μας
Για κάποιους γονείς, τα όρια μεταξύ φροντίδας και υπερπροστασίας είναι τόσο δυσδιάκριτα που δεν μπορούν καν να δουν πότε το παιδί τους έχει πια μεγαλώσει. Η υπερπροστασία μπορεί να αποβεί ιδιαίτερα βλαβερή για τη σωματική και ψυχική υγεία του παιδιού, μιας που οι υπερπροστατευτικοί γονείς τείνουν να εμποδίζουν δραστηριότητες ή παιχνίδια, από φόβο μήπως το παιδί τους χτυπήσει ή πονέσει, και αδυνατούν να αντιληφθούν ότι η παιδική ηλικία συνοδεύεται από γρατζουνιές, άτσαλα χτυπήματα κι ατυχήματα. Εμποδίζοντας το παιδί να συμμετέχει σε τέτοιες δραστηριότητες, του στερούν την ανάπτυξη των κοινωνικών του δεξιοτήτων και εμποδίζουν την ομαλή και σταδιακή κοινωνικοποίησή του. Τα παιδιά αυτά ως ενήλικοι συνήθως θα έχουν χαμηλή κοινωνική δραστηριότητα και θα είναι πιο δύσκολο να αναπτύξουν κοινωνικές σχέσεις. Μακροπρόθεσμα είναι πιθανό θα βρουν ένα σύντροφο εξίσου υπερπροστατευτικό με τους γονείς τους, μιας και θα είναι πραγματικά αδύνατο για αυτούς να υπάρξουν μόνοι τους χωρίς τη συνεχή παρέμβαση και φροντίδα των άλλων, και να εξελιχθούν σε ενηλίκους με χαμηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση.

6. Το υποχρεώνουμε να γίνει το παιδί που εμείς ονειρευόμαστε
Όλοι οι γονείς εύχονται, ελπίζουν ή πιστεύουν πως το παιδί τους διαθέτει όλα αυτά τα «ιδιαίτερα χαρίσματα». Συχνά, όμως, αυτή τους η επιθυμία πηγάζει από τις προσωπικές τους ανεπάρκειες και τα δικά τους ανεκπλήρωτα όνειρα. Είναι αδύνατον να είμαστε «ουδέτεροι» απέναντι στα παιδιά μας, να μην έχουμε καμιά προσδοκία για το μέλλον τους. Υπάρχει, όμως, μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο να προσπαθούμε να καθοδηγήσουμε το μέλλον τους, και στο να τα αναγκάσουμε να γίνουν αυτό που θέλουμε. Οι πολύ απαιτητικοί γονείς συχνά είναι αυστηροί και με τον εαυτό τους. Θέλουν να μεγαλώσουν σούπερ παιδιά, για να αποδείξουν ότι είναι με τη σειρά τους τέλειοι γονείς. Είναι σημαντικό να μην τους επιβάλλετε τις δικές σας προσδοκίες, αλλά να είστε δίπλα τους και να τα στηρίζετε σε κάθε τους επιλογή, ακόμα κι αν είναι αντίθετη από τη δική σας.

7. Δεν το αφήνουμε να κάνει λάθη
Σύμφωνα με τον δρ Edward Hallowell, όταν δίνουμε στα παιδιά το περιθώριο να αποκτήσουν ένα ευρύ φάσμα εμπειριών, (ακόμη και αν είναι δύσκολες ή απογοητευτικές), τα βοηθάμε να αποκτήσουν ένα απόθεμα εσωτερικής-ψυχικής δύναμης που οδηγεί στο δρόμο της ευτυχίας. Είτε πρόκειται για ένα μωρό 7 μηνών που προσπαθεί να μπουσουλήσει είτε για ένα παιδί 7 χρόνων που παλεύει με ένα πρόβλημα αφαίρεσης,  θα τα πάει καλύτερα στην αντιμετώπιση κάθε είδους δυσκολιών όταν το παλέψει μόνο του ξανά και ξανά και φέρει θετικά αποτελέσματα. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως τα παιδιά δεν θα πρέπει να ζητούν βοήθεια όταν τη χρειάζονται, όμως ο δικός μας ρόλος δεν είναι να τους προσφέρουμε έτοιμες λύσεις, αλλά να τα βοηθήσουμε να μάθουν να αναζητούν και να βρίσκουν τη λύση μόνα τους. Έχει μεγάλη σημασία για τη μελλοντική ευτυχία του παιδιού να μάθει να χειρίζεται τις αναπόφευκτες απογοητεύσεις και τα εμπόδια της ζωής.

Με τη συνεργασία της Κατερίνας Θεοδωρίδου (ψυχολόγος - ψυχοθεραπεύτρια).




6 ενοχλητικά πράγματα που κάνουν τα παιδιά, αλλά τους κάνουν καλό!
Από: Ελένη Χαδιαράκου |  



Τα παιδιά δοκιμάζουν καθημερινά την υπομονή των γονιών τους. Κλαψουρίζουν, παζαρεύουν, θυμώνουν, χαζεύουν. Η αλήθεια είναι ότι όλοι οι γονείς θέλουμε να είναι τα παιδιά μας συνεργάσιμα, αλλά στην πραγματικότητα όλες αυτές οι αντιδράσεις τους, που μας ενοχλούν τα μαθαίνουν να διαχειρίζονται τα συναισθήματα τους και αποτελούν τα σκαλοπάτια που οδηγούν στη συναισθηματική, πνευματική και κοινωνική τους εξέλιξη.

1. Τα παιδιά έχουν εκρήξεις θυμού
Τη μια φωνάζουν, κλαίνε, χτυπιούνται, κλωτσάνε, και την επόμενη στιγμή  επιστρέφουν στο πιο γλυκό και χαρούμενο εαυτό τους. Μπορεί αυτές οι εκρήξεις να τρομάζουν, ή να αποσυντονίζουν τους γονείς, αλλά είναι απαραίτητες για την συναισθηματική εξέλιξη των παιδιών μας. Ο θυμός, η θλίψη, τα νεύρα, όλα είναι απαραίτητα εργαλεία για να μάθουν να εκφράζουν αλλά και να αναγνωρίζουν τα συναισθήματά τους.

2. Τα παιδιά κλαίνε με το παραμικρό
Για τις παλαιότερες γενιές, το κλάμα ήταν κάτι  απαγορευτικό! Για τα αγόρια το κλάμα χαρακτηριζόταν ως κάτι «κοριτσίστικο» και για τα κορίτσια κάτι «μωρουδίστικο». Στην πραγματικότητα, όμως τα δάκρυα είναι πολύ θεραπευτικά. Όπως επιβεβαιώνουν οι ειδικοί, το κλάμα μας ξαλαφρώνει πολύ, μια που μειώνει το επίπεδο των ορμονών του στρες στο σώμα. Αφήνοντας ένα παιδί να κλάψει απλώς το βοηθάμε να νιώσει καλύτερα. Το κλάμα είναι ένα είδος αυτό-ίασης για τα παιδιά για οποιαδήποτε συναισθηματική απώλεια.

3. Τα παιδιά φοβούνται πολλά (και διάφορα) πράγματα
Πολλά μικρά παιδιά φοβούνται το σκοτάδι, άλλα τις αστραπές και τις βροντές, άλλα τα έντομα, ενώ κάποια φοβούνται όταν βρίσκονται με ξένους. Με το να τα συμβουλεύουμε να μην φοβούνται το μόνο που κάνουμε είναι να επικυρώνουμε το φόβο τους. Τα παιδιά φοβούνται γιατί νιώθουν να κλονίζεται η ασφάλειά τους. Ναι, ο φόβος είναι κάτι φυσιολογικό και υγιές. Κάποιες μάλιστα φορές τα προστατεύει από πολλά. Αυτό που πρέπει να κάνουμε εμείς όταν φοβούνται, είναι να είμαστε παρόντες και να τα καθησυχάζουμε. Και σίγουρα όχι να τα κρίνουμε γι’ αυτά που νιώθουν.

4. Τα παιδιά «χαζεύουν»  
Για τους γονείς που φροντίζουν για το μπάνιο, το φαγητό, το ντύσιμο και το καθημερινό πρόγραμμα του παιδιού, είναι πολύ ενοχλητικό εκείνο να κινείται με ρυθμούς χελώνας, να αφαιρείται, ή να «αποκοιμιέται» στο πιάτο του. Ωστόσο αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι πως τα παιδιά δεν έχουν τους ίδιους χρόνους με τους μεγάλους, για την ακρίβεια, τα μικρότερα παιδιά δεν έχουν καν την αίσθηση της ώρας. Είναι λοιπόν περιττό να περιμένετε από αυτά να ακολουθούν τους ρυθμούς της οικογένειας. Τα παιδιά πρέπει πρώτα να αποκτήσουν την αίσθηση του χρόνου, ώστε να μπορέσουν να τηρήσουν κάποιο πρόγραμμα. Αν λοιπόν έχετε ένα αργοκίνητο  παιδί που βρίσκεται πάντα ένα βήμα πίσω από όλους τους άλλους στην οικογένεια, αντί να θυμώσετε μαζί του, απλώς δώστε του χρόνο.

5. Τα παιδιά γκρινιάζουν
Τόσο το μικρά παιδιά, όσο και οι έφηβοι είναι ιδιοφυΐες στο να παίρνουν αυτό που θέλουν, όταν το θέλουν. Για να το αποκτήσουν θα κάνουν τα πάντα: Θα κλάψουν, θα γκρινιάξουν, θα επικαλεστούν παράλογα επιχειρήματα, θα απειλήσουν…μέχρι οι γονείς να «σπάσουν» . Αυτό που κάνουν τα παιδιά, όσο κι αν μας κάνει έξαλλους είναι απόλυτα φυσιολογικό. Με τη γκρίνια δοκιμάζουν τα όρια τους (τα δικά τους και τα δικά σας) και παράλληλα μαθαίνουν την τέχνη της διαπραγμάτευσης. Όταν το κάνουν αυτό, μην τα αποπαίρνετε. Διαπραγματευτείτε μαζί τους, ακούστε τα και εξηγήστε τους. Είναι πολύ σημαντικό να μάθουν από νωρίς, το γιατί δεν μπορούν να παίρνουν πάντα αυτό που θέλουν.

6. Τα παιδιά επιμένουν
Επιμένουν πολύ, πεισμώνουν, διεκδικούν, στυλώνουν τα πόδια και φωνάζουν: «Όχι, εγώ δεν θα το κάνω αυτό!» Τις περισσότερες δορές αυτή τους η επιμονή μας βγάζει έξω από τα ρούχα μας, αλλά κάθε φορά που νιώθετε έτσι, να θυμάστε ότι είναι δικαίωμα των παιδιών να διεκδικούν, όπως άλλωστε διεκδικείτε κι εσείς! Εμείς θυμώνουμε γιατί ως γονείς απαιτούμε να μας υπακούν. Όμως αυτό είναι απλά αδύνατο. Αδύνατο να υπακούν πάντα! Απλώς ο θυμός δεν είναι καλή απάντηση στην επιμονή τους, Η λύση; Ακούστε τα «αιτήματά» τους, συζητήστε τα με ηρεμία, αξιολογήστε τα και ζητήστε τα δικά τους επιχειρήματα.    

Από το βιβλίο της ψυχολόγου και οικογενειακής θεραπεύτριας Jude Bijou, Attitude Reconstruction.








10 λόγοι που τα παιδιά χρειάζονται τους καλούς τρόπους!
Από: Ελένη Χαδιαράκου |  




Δυστυχώς μερικοί νομίζουν ότι η καλή αγωγή είναι μόνο τυπικότητες και καθόλου ουσία, αλλά ισχύει ακριβώς το αντίθετο: το να είναι κανείς ευγενικός σημαίνει ότι τρέφει σεβασμό για τους άλλους ανθρώπους. Γιατί τελικά το να συμπεριφερόμαστε καλά σημαίνει ότι μαθαίνουμε να φερόμαστε στους ανθρώπους όπως θα θέλαμε να μας φέρονται!


1. Οι καλοί τρόποι δεν είναι καθωσπρεπισμός είναι ο τρόπος που σκεφτόμαστε
Οι καλοί τρόποι αφορούν το να λαμβάνουμε υπόψη μας τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων και να γίνουμε εκείνοι που οι άλλοι θα σέβονται. Ανάμεσα στον καθωσπρεπισμό και την τυπολατρία, υπάρχει ένας «χώρος» που μπορούμε να κινηθούμε και να διδάξουμε τα παιδιά μας. Αυτός ο «χώρος» ονομάζεται σεβασμός.

2. Οι καλοί τρόποι είναι πολύ σημαντικοί, ακριβώς γιατί οι περισσότεροι τους θεωρούν ασήμαντους
Το να στέκεσαι σε μια απόσταση από τον συνομιλητή σου ώστε να μη νιώθει απειλή, το να λες ευχαριστώ όταν σε εξυπηρετούν, το να μην κουνάς ενοχλητικά τα χέρια σου μπροστά στο πρόσωπο του άλλου, το να κοιτάζεις τον άλλον στα ,μάτια όταν σου μιλάει αποτελούν αυτές τις μικρές λεπτομέρειες που διαχωρίζουν τον συναισθηματικό από τον συναισθηματικά αδιάφορο!  

3. Η πρώτη εντύπωση μετράει από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα
Σε όλη μας τη ζωή συναντάμε εκατοντάδες-χιλιάδες ανθρώπους και οι περισσότεροι από αυτές τις συναντήσεις είναι σύντομες και επιφανειακές. Πάντα όμως θυμόμαστε ένα γνήσιο χαμόγελο, ένα καθαρό πρόσωπο, έναν συνομιλητή ευγενικό και όχι επικριτικό που ακούει ειλικρινά τον άλλον.

4. Κάποια μέρα, κάπου ίσως χρειαστείτε τη βοήθεια κάποιου
Για παράδειγμα να συνδιαλλαγείτε με μια τράπεζα ή μια δημόσια υπηρεσία…Αυτό δε σημαίνει φυσικά ότι χρησιμοποιούμε τους καλούς μας τρόπους για να κερδίσουμε κάτι! Απλώς η ευγένεια είναι μια ανταποδοτική πράξη. Αν δώσετε ευγένεια, ευγένεια θα πάρετε!  

5. Υπάρχουν πολλοί ενήλικες, που έχουν κάνει θαυμάσια πράγματα για τα παιδιά μας  Παππούδες γιαγιάδες, θείες, θείοι, φίλοι,  δάσκαλοι έχουν δώσει πολλά από τον εαυτό τους για να βελτιώσουν τα παιδιά τη ζωή τους. Το να ξεχνάμε μπροστά τους τους καλούς μας τρόπους δείχνει τουλάχιστον ασέβεια προς αυτούς που μας αφγάπησαν.  μας Μη δείχνετε ασέβεια ασέβεια παραλείποντας να χρησιμοποιήσει τις καλές τρόπους.  

6. Οι καλοί τρόποι είναι ακόμη πιο απαραίτητοι σε μια κοινωνία όπου πρωταγωνιστούν τα social media
Κάθε μέρα συναναστρεφόμαστε ανθρώπους μέσω facebook, twitter, στέλνουμε mail γενικά «μιλάμε» με ανθρώπους που δεν έχουμε ακούσει ποτέ τη φωνή τους ή δεν έχουμε καν δει το πρόσωπο τους. Αυτό σήμερα. Σε μερικά χρόνια τα παιδιά μας θα συναναστρέφονται πολλούς περισσότερους ανθρώπους με αυτόν τον τρόπο. Ας θυμούνται λοιπόν από εμάς την ευγένεια μας.

7. Οι καλοί τρόποι είναι κάτι που οι άνθρωποι θα θυμούνται για σας, ακόμη κι αν δεν σας... θυμούνται
Ακόμη κι αν κάνετε κάτι σε κάποιον και το ξεχάσει  δε θα ξεχάσει ποτέ ότι υπήρξατε ευγενής

8. Οι καλοί τρόποι είναι πάντα ένα κλειδί που ανοίγει τις σωστές πόρτες
Ο ευγενικός άνθρωπος κυριαρχεί στην παρέα και τους κερδίζει όλους με τους τρόπους του και τη συμπεριφορά του. Ο άνθρωπος που αντιμετωπίζει με ηρεμία και χωρίς θυμό τους κακούς τρόπους των άλλων, τους  βοηθά να δουν τα λάθη τους.

9. Οι καλοί τρόποι μάς βοηθούν να αποδεχτούμε ότι δεν είμαστε εμείς οι κυρίαρχοι του κόσμου Και ότι οι κανόνες αποτελούν κομμάτι της ζωής.

10. Οι καλοί τρόποι αντικατοπτρίζουν τους τρόπους της οικογένειας σου
Δηλαδή την ανατροφή που δίνουμε στα παιδιά μας. Γι’ αυτό παιδιά μη με κάνετε να δείχνω κακιά  ω







Πόσο κακό κάνει η αρνητική κριτική στα παιδιά μας;
Από: Ελένη Χαδιαράκου |  




Σύμφωνα με τις έρευνες μετά από τα εγκλήματα της σωματικής και σεξουαλικής κακοποίησης, η κριτική, η απόρριψη και η εγκατάλειψη αποτελούν τις τρεις τραυματικές εμπειρίες για το άτομο και με τις χειρότερες ψυχολογικές επιπτώσεις σε ένα άτομο. Από αυτά τα τρία, η κριτική είναι η πιο διαδεδομένη και η πιο επαναλαμβανόμενη στην κοινωνική αλληλεπίδραση των ανθρώπων. Κάποιος θα μπορούσε να πει πως η κριτική έχει και τη θετική πλευρά γιατί μας βοηθάει να γινόμαστε καλύτεροι. Μπορεί να ισχύσει όμως αυτό για τα παιδιά;

Ο κλινικός ψυχολόγος Dr. Laurence Smith στο βιβλίο του Criticism-Our disease (Κριτική-Μια Διαταραχή μας), μας λέει πως η κριτική μπορεί να έχει θετικό αποτέλεσμα μόνο όταν το άτομο έχει αποκτήσει την επαρκή ωρίμανση και την ικανότητα να κρατήσει συναισθηματική απόσταση από αυτήν, αλλά και από το άτομο που την ασκεί, έτσι ώστε να εκτιμηθεί θετικά η αξία της. Στην πλειοψηφία, η κριτική γεμίζει το άτομο με αμφιβολίες για αυτό που είναι και συνδέεται σχεδόν πάντοτε με αρνητικά συναισθήματα – κάτι που ισχύει ιδιαίτερα για τα παιδιά δεδομένου ότι δεν έχουν αναπτύξει τη γνωστική ωρίμανση να χειριστούν την κριτική με εποικοδομητικό τρόπο.

Τα είδη της κριτικής που ασκούμε στα παιδιά μας
1. Η «καλοπροαίρετη κριτική»
Οι γονείς αρκετά συχνά είτε άθελά τους, είτε εν αγνοία τους, ασκούν κριτική στα παιδιά «Μην κάνεις αυτό, μην ντύνεσαι έτσι, μη μιλάς με αυτόν τον τρόπο, μην κάθεσαι έτσι, μην κάνεις τέτοια γράμματα, δεν πήρες καλούς βαθμούς». Η κριτική των γονιών μπορεί να είναι τις περισσότερες φορές καλοπροαίρετη και να έχει ως βάση της την ανησυχία και την επιθυμία να γίνει το παιδί καλύτερο σε έναν ανταγωνιστικό και σκληρό κόσμο. Όταν οι γονείς κριτικάρουν τα παιδιά (στην πλειοψηφία τους) πιστεύουν ότι δεν ασκούν κριτική απλά δίνουν συμβουλές και οδηγίες και μπορεί να εκπλήσσονται με τις αντιδράσεις των παιδιών θεωρώντας ότι είναι ανυπάκουα ή απρόθυμα να συνεργαστούν και να επικοινωνήσουν θετικά με τους γονείς.


2. Η κριτική που συνοδεύεται από σύγκριση
«Ο αδελφός σου ο φίλος σου, το τάδε παιδάκι…) είναι καλός, εσύ γιατί δεν διαβάζεις, δεν γράφεις, δεν παίζεις, δεν είσαι τόσο καλός, δεν ακούς;» Η σύγκριση είτε γίνεται άμεσα, είτε γίνεται έμμεσα, είτε γίνεται με το αδελφάκι, είτε με ένα άλλο παιδί, δημιουργεί στο παιδί αισθήματα ζήλιας και αμφιβολίας για τον ίδιο του τον εαυτό. Αλήθεια, εσείς πως θα νιώθατε αν ο σύντροφός σας ασκούσε παρόμοια κριτική και σας σύγκρινε συνεχώς για τις ικανότητες σας ή την εμφάνισή σας;

Οι αρνητικές επιπτώσεις της κριτικής μας στα παιδιά
Η συνεχής αρνητική κριτική έχει σοβαρές επιπτώσεις στην αυτοεκτίμηση, τις ικανότητες, την παραγωγικότητα και στην ευτυχία του παιδιού, δημιουργώντας παράλληλα και πιθανά προβλήματα συμπεριφοράς. Η αρνητική κριτική δυστυχώς επηρεάζει τα παιδιά όχι μόνο στιγμιαία, αλλά μπορεί να έχει μία τρομερή και μόνιμη επίδραση και στην ενήλικη ζωή.

1. Το παιδί που ακούει επανειλημμένα πόσο «κακό» είναι... αρχίζει να νιώθει ανάξιο έχοντας αμφιβολίες για την αγάπη των γονιών του.

2. Το παιδί που δεν λαμβάνει την έμπρακτη αγάπη και αποδοχή από τους γονείς του, συνήθως απευθύνεται σε άλλους για να την πάρει.

3. Όταν ένα παιδί αντιμετωπίζεται με ασέβεια, κριτική διάθεση, και περιφρόνηση, μαθαίνει να φέρεται αντίστοιχα και στους άλλους, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται να δημιουργήσει στενές σχέσεις και φιλίες

4. Όταν ένα παιδί δέχεται μόνιμα κριτική μπορεί να απομονωθεί και να παραιτηθεί από ό,τι απαιτεί προσπάθεια και κόπο (πχ. σχολείο, αθλήματα, δραστηριότητες). Απορροφώντας και καταγράφοντας κάθε αρνητικό σχόλιο, πιθανότατα θα μεγαλώσει νιώθοντας πως δεν είναι ποτέ αρκετά καλό και θα δημιουργήσει την πεποίθηση ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει σε τίποτα. Όταν το παιδί δημιουργεί αυτήν την εικόνα για τον εαυτό του, το πιθανότερο είναι ότι θα υποφέρει στο μέλλον τόσο συναισθηματικά, όσο κοινωνικά και επαγγελματικά.

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς;
1. Επαινέστε τα παιδιά σας
Τα παιδιά έχουν τεράστια ανάγκη και επιθυμία να κερδίζουν τον έπαινο, την έγκριση και την αποδοχή των γονιών τους και θέλουν να τους κάνουν περήφανους. Το κλειδί για να διαμορφωθεί μια καλή σχέση γονιού και παιδιού είναι ο σεβασμός και η επικοινωνία. Οι γονείς πριν βιαστούν να διαμορφώσουν κρίση και άποψη είναι πολύ σημαντικό να ακούν ουσιαστικά τα παιδιά. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να συμφωνούν με ό,τι πει το παιδί ή να ενδίδουν σε παράλογες απαιτήσεις.
2. Ακούστε τα
Όταν οι γονείς ακούν τα παιδιά θα πρέπει να κάνουν μια πραγματική προσπάθεια να κατανοήσουν και εκτιμήσουν την άποψη του παιδιού και να αναγνωρίσουν ποιο είναι το σωστό από αυτά που λέει πριν επισημάνουν το λάθος.

3. Επικοινωνήστε μαζί τους
Τα παιδιά επιζητούν τη θετική επικοινωνία με τους γονείς τους όπως επιζητούν και το παιχνίδι. Αναζητήστε χρόνο μέσα στην ημέρα για συζήτηση με το παιδί έτσι ώστε να έχει την ευκαιρία να μιλήσει για αυτά που το απασχολούν και το προβληματίζουν. Έρευνες δείχνουν ότι οι γονείς που ακούν και επιτρέπουν το διάλογο με τα παιδιά τους, επηρεάζουν άμεσα και θετικά τη διάθεση και τη συμπεριφορά των παιδιών.

4. Δείξτε τους πόσο υπερήφανοι είστε γι΄αυτά
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανταμοιβή και ευτυχία για τα παιδιά, όταν βλέπουν τους γονείς τους να χαμογελούν και να νιώθουν περήφανοι, γνωρίζοντας ότι αυτά είναι οι αιτία που προκαλούν αυτά τα συναισθήματα. Μειώστε λοιπόν την κριτική, και δώστε απλόχερα την αποδοχή και την αγάπη σας!

Την επόμενη λοιπόν φορά που θα ασκήσετε σκληρή κριτική στα παιδιά σας, θυμηθείτε το υπέροχο διάσημο ποίημα του Βρετανού φιλόσοφου Μπέρτραντ Ράσελ
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κριτική, μαθαίνει να κατακρίνει

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα, μαθαίνει να καυγαδίζει.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ειρωνεία, μαθαίνει να είναι ντροπαλό.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ντροπή, μαθαίνει να αισθάνεται ένοχο.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κατανόηση, μαθαίνει να είναι υπομονετικό.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στον έπαινο, μαθαίνει να εκτιμά.

Αν ένα παιδί ζει μέσα στην δικαιοσύνη, μαθαίνει να είναι δίκαιο. Αν ένα παιδί ζει μέσα στην ασφάλεια, μαθαίνει να πιστεύει.

Αν ένα παιδί ζει μέσα σε επιδοκιμασία, μαθαίνει να έχει αυτοεκτίμηση.

Αν ένα παιδί ζει μέσα σε παραδοχή και φιλία μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη μέσα στον κόσμο.






10 απλοί τρόποι για να σταματήσετε τους καβγάδες με τα παιδιά!
Από: Ελένη Χαδιαράκου |  




Οι συγκρούσεις δεν είναι κάτι που μπορούμε να αποφεύγουμε πάντα με τα παιδιά και όποιος υποστηρίζει το αντίθετο απλώς ψεύδεται. Ωστόσο υπάρχουν οι σωστές τακτικές για να αποφύγετε τις τόσο ψυχοφθόρες καθημερινές αψιμαχίες. Μια για πάντα!

1. Μην ξεκινάτε ποτέ ΕΣΕΙΣ καβγά με το παιδί
Ναι, είναι τόσο απλό. Οι καβγάδες φέρνουν πάντα κι άλλους καβγάδες. Και αν εσείς ξεκινάτε έναν καβγά, την επόμενη φορά με την ίδια ευκολία και το παιδί θα ξεκινήσει κι εκείνο έναν. Αντί να τσακωθείτε μαζί του δώστε του μια επιλογή: Για παράδειγμα πείτε του: «η θα βάλεις τα πιάτα στο πλυντήριο ή θα κατεβάσεις τα σκουπίδια».

2. Συμπεριφερθείτε στο παιδί σας με σεβασμό
Διαλέξτε προσεκτικά τις λέξεις σας και αποφύγετε τις διαταγές: Για παράδειγμα, μπορείτε να του πείτε: «Χρειάζομαι τη βοήθεια σου για να μαζέψουμε το σπίτι, και το μάζεμα των παιχνιδιών ανήκει στη δικαιοδοσία σου».

3. Μάθετε στο παιδί τη διαφορά ανάμεσα στη διαφωνία και τον τσακωμό: Οι διαφωνίες επιτρέπουν σε δύο ανθρώπους να ανταλλάξουν απόψεις, και μετά από μια διαφωνία δεν υπάρχουν νικητές ή ηττημένοι. Αντίθετα οι τσακωμοί πάντα τελειώνουν με ένα νικητή και ένα χαμένο.  

4. Χρησιμοποιήστε αντί για λέξεις τη γλώσσα του σώματος και των ματιών
Κοιτάξτε το στα μάτια σταθερά, χωρίς θυμό και υπομονετικά. Το πρόσωπο σας δείχνει ότι δεν είστε θυμωμένη αλλά δε διασκεδάζετε και καθόλου με τη συμπεριφορά του. Να είστε σίγουρη ότι θα το πάρει το μήνυμα.

5. Ενθαρρύνετε το παιδί (και θυμίζετε του συχνά) να σας ζητάει την άδεια
Είναι μια πολύ σωστή (προληπτική) στρατηγική που θα σας βοηθήσει να αποφύγετε πολλούς καβγάδες

6. Αναλογιστείτε την  ηλικία του
Ένα νήπιο σαφώς και δε μπορεί να έχει την ίδια συμπεριφορά με ένα μεγαλύτερο παιδί, μια που δε μπορεί να κατανοήσει τις ανάγκες των γύρω του. Άλλωστε για τα νήπια οι καβγάδες αποτελούν «εργαλείο ανάπτυξης». Είναι λοιπόν εντελώς περιττό να καβγαδίσετε με ένα τρίχρονο επειδή έχυσε το γάλα του. Προσπαθήστε να βρείτε μια γλώσσα επικοινωνίας, μέσα από την οποία θα συνεννοείστε και θα του δίνετε μαθήματα ζωής. Πριν χάσετε την υπομονή σας, σκεφτείτε την ηλικία του και βεβαιωθείτε ότι οι προσδοκίες σας είναι ρεαλιστικές! Αναλογιστείτε ότι ακόμα και «ένα λεπτό» να ζητήσετε από το παιδί σας, εκείνο το βλέπει σαν αιωνιότητα.

7. Μην αφήσετε το παιδί να σας παρασύρει σε καβγά
Ως γνωστόν τα παιδιά είναι πολύ χειριστικά όταν θέλουν. Και πολύ συχνά μπορούν να μας παρασύρουν σε συμπεριφορές ανάρμοστες, προκειμένου να πετύχουν αυτό που θέλουν. Πριν λοιπόν παρασυρθείτε σε καβγά, περιμένετε 10 με 60 δευτερόλεπτα πριν ξεσπάσετε. Είναι πολύ δύσκολο αλλά πιάνει!  

8. Μη συζητάτε για πράγματα που έχετε αποφασίσει
Αν θεωρείτε απαραίτητο να τακτοποιεί το δωμάτιό του και ότι μια καλή ώρα για ύπνο είναι οχτώ το βράδυ, δεν πρέπει να το κάνετε θέμα ξανά και ξανά.

9. Αποφύγετε τις πολλές εντολές
Όσο πιο φειδωλοί είστε με τις συμβουλές, τόσο περισσότερο το παιδί θα τις σεβαστεί, θα καταλάβει τη σημασία που δίνετε σε αυτές και θα τις σεβαστεί. Όταν είναι πολλές οι εντολές και οι απαγορεύσεις, το παιδί χάνει την πίστη του σε αυτές και αρχίζει να επαναστατεί. Και τότε γίνεται όλο και πιο δύσκολο να αποφύγετε τη σύγκρουση.

10. Τέλος, θυμηθείτε!
Όταν ένα παιδί νιώθει την ανάγκη να τσακώνεται προφανώς κάτι φοβάται, ή κάτι το έχει πληγώσει.  Αναρωτηθείτε ή ρωτήστε το τι φοβάται, παρηγορήστέ το και προσπαθήστε να κατευνάσετε τους φόβους του.

Από τον οικογενειακό σύμβουλο Scott Wardell  και το blogg Empowering Parents.

5 σημαντικά πράγματα που δεν γνωρίζουμε για τα νήπια!
Από: Ελένη Χαδιαράκου |  





Η δόκτωρ Tovah Klein, μητέρα τριών παιδιών και διευθύντρια  του Κέντρου Ανάπτυξης  Barnard College της Νέας Υόρκης μελέτησε τις συμπεριφορές των νηπίων για πάνω από 20 χρόνια και τις μετέφερε σε ένα βιβλίο best seller με τίτλο How Toddlers Thrive: What Parents Can Do Today For Children Ages 2-5 to Plant the Seeds of Lifelong Success. Εδώ θα βρείτε 5 σημεία κλειδιά που ίσως δεν ξέρετε για τα νήπια!

1. Τα νήπια δεν έχουν καμία αίσθηση του χρόνου
Ποια μαμά δεν έχει χάσει την ψυχραιμία της περιμένοντας με τις ώρες το τετράχρονο παιδί της να βάλει τα παπούτσια του ή να τελειώσει το γάλα του. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα εκνευριστείτε μαζί του και θα του βάλετε τις φωνές ξανασκεφτείτε το. Σύμφωνα με την Δρ Klein, επειδή ο εγκέφαλος των παιδιών αναπτύσσεται ακόμη σε αυτήν την ηλικία, δεν έχουν ακόμη την ικανότητα που έχουν οι ενήλικες ώστε να μπορέσουν να διαχειριστούν το χρόνο, να ελέγξουν τις παρορμήσεις τους, να εκφράσουν τις ανάγκες τους, ή να προγραμματίσουν τις δραστηριότητες τους. Έτσι όταν του πείτε:  «φεύγουμε σε πέντε λεπτά», το μόνο που καταλαβαίνει είναι ότι «δεν φεύγουμε τώρα». Μόνο οι συχνές επαναλήψεις ή η καθημερινή του ρουτίνα μπορεί να το κάνουν να κατανοήσει το χρόνο. Και πάλι όμως λίγο. Για να τον κατανοήσει απόλυτα θα πρέπει να κλείσει τα οχτώ του χρόνια.


2. Για τα νήπια η «δύναμη» και ο «έλεγχος» είναι οι δυο πιο σημαντικές λέξεις
Προσπαθήστε για λίγο να μπείτε στο μυαλό ενός τρίχρονου. Δεν έχει κανένα λόγο για το που θα πάει, τι θα φάει, τι θα φορέσει. Οι μόνοι που έχουν τον έλεγχο είναι οι …γονείς του Σύμφωνα με την Δρ Tovah Klein, επειδή τα παιδιά νιώθουν εντελώς ανίσχυρα στην ηλικία αυτή εμείς θα πρέπει να τους δίνουμε κάποιες επιλογές και να τα αφήνουμε μνα παίρνουν κάποιες πρωτοβουλίες. Πρωτοβουλίες ασήμαντες για εμάς αλλά πολύ σημαντικές για εκείνα. Οπότε την επόμενη φορά που θα θελήσει να βάλει πρώτα το αριστερό και μετά το δεξί παπούτσι κάντε του το χατίρι! Δίνοντας του κάποια επιλογή θα το βοηθήσει να νιώσει ότι  έχει τον έλεγχο της κατάστασης. Σύμφωνα με την Δρ Klein , οι γονείς που βλέπουν την ανατροφή του παιδιού τους ως παιχνίδι εξουσίας, με το πέρασμα του χρόνου θα έχουν να αντιμετωπίσουν ένα παιδί που συνεχώς θα μάχεται να διεκδικήσει κάτι. Ένα παιδί ανταγωνιστικό, εριστικό, αντιδραστικό, καταδικασμένο για πάντα να πολεμά!

3 Η δική τους ευτυχία δεν εξαρτάται από τη δική μας προσπάθεια να τα κάνουμε ευτυχισμένα! Μπορεί να σας ακουστεί ως κλισέ, αλλά τα μικρά παιδιά είναι πιο ευτυχισμένοι όταν νιώθουν ασφαλή. Και νιώθουν έτσι όταν οι γονείς τους, τους συμπαραστέκονται και τα καταλαβαίνουν. Αν δηλαδή έχουν ξεμείνει από μπισκότα, μην τρέξετε να τους πάρετε μπισκότα. Μόνον αν τα βοηθήσετε να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες, μπορούν να αποκτήσουν το σθένος και την επιμονή που χαρακτηρίζει τους ευτυχισμένους ανθρώπους.

4. Αφήστε τα να σκοντάψουν και να πέσουν
Μπορεί να ακούγεται σκληρό, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Οι αποτυχίες βοηθούν τα παιδιά να αντιμετωπίζουν τις αντιξοότητες, αλλά και να αποκτήσουν ευελιξία και πάθος! Όπως χαρακτηριστικά λέει η δόκτωρ Klein, τα λάθη θα το βοηθήσουν να μάθει και να βελτιωθεί, να χτίσει αυτοπεποίθηση, και το πιο σημαντικό,  αυτοέλεγχο!

5. Αυτά τα χαρακτηριστικά των νηπίων που σήμερα μας «τρελαίνουν», αύριο θα τα βοηθήσουν να μεγαλώσουν
Η τάση τους για ανεξαρτησία, η περιέργεια, το πάθος, η επιμονή, η αντίδραση, ακόμη και η ισχυρογνωμοσύνη τους που κάποιες φορές μας κάνουν έξαλλες είναι αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά, που δείχνουν ότι μεγαλώνουν φυσιολογικά!



Πώς θα σταματήσει να τσιρίζει;
Από: Ελένη Χαδιαράκου |  



Οι… κραυγές είναι μια μορφή επικοινωνίας που διασκεδάζει τα μικρά παιδιά. Ήδη από τη βρεφική ηλικία έχουν εξερευνήσει τη δυνατότητα να παράγουν διαφορετικούς ήχους σε διάφορες εντάσεις. Τι γίνεται όμως όταν το παιδί συνεχίζει και μεγαλώνοντας να φωνάζει, να τσιρίζει ή τέλος πάντων να ζητάει το οτιδήποτε μεγαλόφωνα; Και πώς να του κόψετε αυτήν την ενοχλητική συνήθεια;

Ξέρει ότι φωνάζει;
Αυτό είναι και το πρώτο που θα πρέπει να αναρωτηθείτε πριν το μαλώσετε. Πιθανώς να μην κατανοεί ποια ένταση στη φωνή του είναι η σωστή. Και για να το μάθει χρειάζεται την κατάλληλη καθοδήγηση! Ανάλογα με την ηλικία του (αν είναι νήπιο ή προσχολικής ηλικίας) πρέπει να χρησιμοποιήσετε και διαφορετική στρατηγική.

Γιατί φωνάζει;
Αυτή είναι η δεύτερη ερώτηση που πρέπει να κάνετε. Συνήθως ένα νήπιο φωνάζει γιατί:
1. Εντυπωσιάζεται από τη δύναμη της φωνής του

2. Του αρέσει να δοκιμάζει την ένταση των ήχων

3. Εντυπωσιάζεται από το πόσο άμεσα προκαλεί τον ενδιαφέρον των μεγάλων και είναι ένας τρόπος να τραβήξει την προσοχή τους.

4. Είναι ένα φυσιολογικό στάδιο στην γνωστική διαδικασία και την λεκτική του ανάπτυξη.

5. Αν έχει αδέλφια που φωνάζουν, θέλει να τα μιμηθεί.

Τι να κάνω για να σταματήσει να φωνάζει;
1. Μην ταράζεστε ή θυμώνετε όταν το παιδί αρχίζει να φωνάζει. Κάθε ένδειξη ότι αυτή του η συμπεριφορά σας βγάζει από την ηρεμία σας και χάνετε την ψυχραιμία σας του δίνει το μήνυμα ότι οι φωνές είναι ένας τρόπος να προσελκύσει την προσοχή σας. Και κάποιες φορές τα νήπια φωνάζουν γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο. Για να τραβήξουν την προσοχή μας. Οπότε, διατηρήστε χαμηλό τον τόνο της φωνής σας και παραμείνετε ψύχραιμοι όσο δύσκολο κι αν είναι.

2. Χρησιμοποιείστε χειρονομίες για να του δείξετε ότι πρέπει να κάνει ησυχία. Για παράδειγμα βάλτε το δάχτυλο στα χείλη σας ζητώντας ησυχία και πείτε του «μιλάμε με χαμηλή φωνή τώρα». Έτσι διδάσκετε στο παιδί σας ότι προτιμάτε να ακούτε από εκείνο τους ωραίους και χαμηλούς ήχους που μπορεί να παράγει!

3. Χρησιμοποιήστε την Face-to-face επικοινωνία
Όταν απευθύνεστε στο παιδί σας, αποφύγετε να του μιλάτε από μακριά, για παράδειγμα να του ζητάτε κάτι από άλλο δωμάτιο, ή όταν είναι ανοιχτή η τηλεόραση. Καλέστε το κοντά σας και πείτε του με ήσυχη σταθερή φωνή αυτό που θέλετε, χωρίς άλλες παρεμβολές!

Από το Empowering Parents


Αυτό είναι το μυστικό, για να μάθουν τα παιδιά να μαζεύουν τα παιχνίδια τους!
Από: Ελένη Χαδιαράκου |  



Μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Child Development, μας λέει ότι η «γλώσσα» των ενηλίκων μπορεί να έχει δραστική επίδραση στην προθυμία ενός παιδιού για να βοηθήσει στις δουλειές τη μαμά του.
Για το συγκεκριμένο πείραμα, οι ερευνητές χώρισαν σε ομάδες 150 παιδιά. Η πρώτη ομάδα άκουσε από τους μεγάλους ότι «κάποια παιδιά είναι πολύ βοηθητικά». Η δεύτερη ομάδα άκουσε από τους μεγάλους ότι «κάποια παιδιά επιλέγουν να βοηθήσουν». Η τρίτη ομάδα δεν άκουσε τίποτε σχετικά με τη λέξη «βοήθεια». Στη συνέχεια οι ερευνητές έβαλαν τα παιδιά να παίξουν και κατόπιν τους έθεσαν τέσσερις αποστολές: Απομακρύνετε τα παιχνίδια, ανοίξτε ένα κουτί, καθαρίστε το χάος και μαζέψτε τα χυμένα μολύβια
Η ομάδα των παιδιών που άκουσε από τους μεγάλους ότι «κάποια παιδιά είναι πολύ βοηθητικά», βοήθησαν κατά 29% περισσότερο από εκείνα που άκουσαν τη γενική έκφραση: «κάποια παιδιά επιλέγουν να βοηθήσουν». Όσο για εκείνα που δεν άκουσαν ποτέ αυτή τη λέξη δε βοήθησαν καθόλου.
Ο επικεφαλής της έρευνας δόκτωρ Christopher Bryan, καθηγητής ψυχολογίας στο University of California, υποστηρίζει πως όταν χρησιμοποιούμε σωστά τη γλώσσα τα παιδιά μπορούν να γίνουν πολύ βοηθητικά. Για παράδειγμα τα παιδιά που άκουσαν τον επιθετικό προσδιορισμό «βοηθητικά», τον εξέλαβαν ως κάτι καλό, οπότε και βοήθησαν περισσότερο μια που κι εκείνα ήθελαν να βλέπουν τον εαυτό τους ως καλό!
Σύμφωνα με τον δόκτωρ Bryan, όλοι οι άνθρωποι όλων των ηλικιών θέλουν να είναι καλοί και να συμπεριφέρονται καλά. Με τις κατάλληλες ευκαιρίες λοιπόν, όλοι οι άνθρωποι μπορούν να δείξουν το καλό τους πρόσωπο. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα παιδιά! Αν τα πείσουμε ότι είναι «καλοί βοηθοί», ως τέτοιοι θα συμπεριφερθούν!




6 τρόποι για να βοηθήσουμε ένα παιδί με πολύ άγχος!
Από: Ελένη Χαδιαράκου |  




Ποιος λέει ότι τα παιδιά δεν έχουν άγχος; Κάποια μάλιστα το βιώνουν τόσο έντονα, που το στρες στοιχειώνει την καθημερινότητά τους και τα αποτρέπει από το να χαρούν την καθημερινότητα. Ο ψυχολόγος Daniel B. Peters και συγγραφέας του βιβλίου Make Your Worrier A Warrior, μας δίνει 6 απλές πρακτικές για να βοηθήσουμε το παιδί μας να ξεπεράσει τα άγχη του!    

1. Κάνετε μια λίστα με τις ανησυχίες του
Κάνετε παρέα με το παιδί μια λίστα με όλες τις ανησυχίες και τους φόβους του, μικρούς και μεγάλους. Ο πρώτος τρόπος για να αντιμετωπίσει τους φόβους του είναι να τους αναγνωρίσει. Όταν γράψει τις ανησυχίες του, θα αρχίσει να τις βρίσκει λιγότερο απειλητικές!  Κατόπιν καθίστε μαζί του και μιλήστε για τους φόβους του, έναν προς έναν!  

2. Βοηθήστε το να υιοθετήσει κάποιες «έξυπνες» στρατηγικές
Μια από αυτές είναι η στρατηγική της αντικατάστασης. Να μπορέσει δηλαδή να αντικαταστήσει κάθε ανησυχία του, με κάτι άλλο που του δίνει σιγουριά. Για παράδειγμα, αν ο φόβος του είναι: «Φοβάμαι ότι η μαμά μου δεν θα με πάρει από το σχολείο», να το αντικαταστήσει με «Ξέρω ότι η μαμά μου έρχεται πάντα να με πάρει γιατί κάνει τα πάντα για μένα!» Αυτή είναι επίσης μια πολύ καλή άσκηση για το χτίσιμο της ανθεκτικότητας.

3. Μην αμελείτε τον ύπνο του
Βεβαιωθείτε ότι το παιδί σας κοιμάται αρκετά και έχει ένα τακτικό πρόγραμμα ύπνου. Η σωστή ξεκούραση θα το «εξοπλίσει» ψυχικά ώστε να μπορέσει να αντεπεξέλθει στις μικρές καθημερινές πιέσεις. Σύμφωνα με την Διεθνή Οργάνωση Ύπνου National Sleep Foundation, τα παιδιά από 3-5 ετών χρειάζονται 11-13 ώρες κάθε βράδυ, ενώ τα παιδιά από 5 - 12 ετών τουλάχιστον 10-11 ώρες.

4. Κάνετε τη σωστή διατροφή προτεραιότητα
Βεβαιωθείτε ότι το παιδί σας παίρνει μια σταθερή «δόση» πρωτεΐνης κατά τη διάρκεια της ημέρας. Πολλά παιδιά έχουν χαμηλά επίπεδα σακχάρου στο αίμα (η γνωστή) υπογλυκαιμία. Τα χαμηλά επίπεδα σακχάρου, εμφανίζονται συνήθως λίγες ώρες μετά το πρωινό, γι’ αυτό και αυτές τις ώρες περισσότερο τα συμπτώματα του άγχους που είναι:  ζαλάδα, ιδρώτας, αδυναμία και ταχυκαρδία. Γι’ αυτό φροντίζετε πάντα για το σωστό πρωινό.

5. Ενθαρρύνετέ το να ασκηθεί
Μελέτες έχουν δείξει ότι η τακτική άσκηση μπορεί να ανεβάσει τη διάθεση, να μειώσει τις ανήσυχες σκέψεις και να μειώσει τα σωματικά συμπτώματα του άγχους. Η άσκηση μπορεί να περιλαμβάνει δραστηριότητες που το παιδί σας απολαμβάνει όπως η κολύμβηση, σκοποβολή, πεζοπορία, ποδόσφαιρο, τένις, πολεμικές τέχνες, σχοινάκι, αναρρίχηση, ποδηλασία, χορός, γυμναστική ή γιόγκα.

6. Μην υποτιμάτε τα διαλείμματα!
Ενθαρρύνετε τα παιδιά να κάνουν μικρά διαλείμματα από τις υποχρεώσεις τους και να ασχολούνται με τις αγαπημένες τους δραστηριότητες , ακόμη κι αν αυτή είναι,  ένα παιχνίδι στον υπολογιστή. Η ευχαρίστηση που παίρνουν από αυτό τα βοηθά να καταπολεμήσουν τις ανησυχίες τους!




10 τρόποι για να αντιμετωπίσουμε ένα επιθετικό παιδί!
Από: Ελένη Χαδιαράκου |  




Χτυπάει τα παιδάκια στην παιδική χαρά, τα σπρώχνει για να πάρει τη σειρά τους στις κούνιες, κλοτσάει  και δέρνει το αδερφάκι του για να του δώσει αυτό που κρατάει. Τι κρύβεται πίσω από την επιθετική συμπεριφορά ενός παιδιού και πως μπορείτε να την αντιμετωπίσετε;
Όλοι λίγο-πολύ έχουμε δει παιδιά με επιθετική συμπεριφορά στην παιδική χαρά, στον παιδότοπο, στον παιδικό σταθμό. Κάποιες φορές μάλιστα αυτά τα μικρά τέρατα είναι τα παιδιά μας. Γιατί όμως προκύπτει; Και τι λένε οι ειδικοί γι΄αυτήν;
Η εκδήλωση της επιθετικής συμπεριφοράς είναι ένα αναπτυξιακό χαρακτηριστικό που εμφανίζεται μέχρι την ηλικία των τριών ετών περίπου και σε αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Αν όμως ένα παιδί είναι επιθετικό και σε μεγαλύτερη ηλικία, π.χ. μετά τα πέντε του χρόνια, όταν θα έπρεπε να έχει κοινωνικοποιηθεί, να έχει μάθει να χρησιμοποιεί το λόγο, να μπορεί να ελέγχει τον εαυτό του και να μεταχειρίζεται άλλους τρόπους για να διεκδικεί ή να διαπραγματεύεται αυτό που θέλει, χρειάζεται να αναζητήσουμε τι του προκαλεί αυτού του είδους τη συμπεριφορά
Γι’ αυτό εσείς πρώτα θα πρέπει να σκεφτείτε πώς να διαχειριστείτε την επιθετική συμπεριφορά του παιδιού, και πως να το βοηθήσετε ώστε να γίνει πιο κοινωνικό, συνεργάσιμο και να αποκτήσει ειρηνικές σχέσεις με τους συνομηλίκους του.
Αυτό που πρέπει να θυμάστε
Είναι αδύνατον να μη μαλώσει το παιδί με κάποιο άλλο της ίδιας ηλικίας όταν παίζουν μαζί. Αυτό όμως που θα πρέπει να μάθει είναι να «μαλώνει» με τον σωστό τρόπο, να μην πιάνεται στα χέρια για να λύσει τις διαφορές του, ούτε να προσπαθεί να επιβληθεί με επιθετικές πρακτικές.
Ας μην παραβλέπουμε επίσης ότι πολλές φορές τα παιδιά απλώς δοκιμάζουν διάφορες συμπεριφορές για να δουν τι θα γίνει αν τραβήξουν τα μαλλιά της μαμάς τους, αν σπρώξουν το αδερφάκι τους ή αν κλωτσήσουν το άλλο παιδάκι στο πάρκο και ανάλογα με τις αντιδράσεις των γονιών τις διαγράφουν ή τις εγκαθιστούν στο μυαλό τους.
Εμείς, σας δείχνουμε μερικούς τρόπους που θα βοηθήσουν να μην ξανασυμβούν τέτοια «ατυχή» περιστατικά και να βρείτε όλοι την ηρεμία σας:
1. Συζητάτε συχνά με το παιδί, εξηγώντας του τι επιτρέπεται και τι όχι στη συμπεριφορά του, για να μπορεί κι εκείνο να ελέγχει τις πράξεις του, τα όρια που δεν πρέπει να ξεπερνά. Να μάθει δηλαδή σιγά σιγά να μη σκέφτεται μόνο τον εαυτό του, αλλά και τους γύρω του, τα αισθήματά τους, τα δικαιώματά τους, τις ανάγκες και τις επιθυμίες που οφείλει να σέβεται. Εξηγήστε του, ότι δεν έχουν μόνο οι δικές του απαιτήσεις προτεραιότητα, αν θέλει να έχει φίλους και να είναι αγαπητό. Δώστε έμφαση στο ότι για να έχει καλές σχέσεις με τα άλλα παιδιά πρέπει να μάθει να μοιράζεται τα παιχνίδια, να περιμένει τη σειρά του στις κούνιες και γενικά να ακολουθεί κανόνες. Αργά ή γρήγορα όλα τα παιδιά το μαθαίνουν και προσαρμόζονται, αρκεί να το υπενθυμίζετε συχνά γιατί σε αυτή την ηλικία ξεχνάνε εύκολα.
2. Βοηθήστε το να καταλάβει ότι, αντί να δείρει ή να σπρώξει κάποιον για να πάρει ένα παιχνίδι, μπορεί να το ζητήσει ευγενικά, δίνοντάς του εσείς το παράδειγμα. Όταν παίζετε μαζί του, χρησιμοποιήστε εκφράσεις όπως «σε παρακαλώ, μπορώ να παίξω κι εγώ με το παζλ;» ή «θα ήθελες να ανταλλάξουμε τα παιχνίδια μας;».
3. Όταν βλέπετε το παιδί να εκδηλώνει επιθετικότητα, διατηρήστε την ψυχραιμία σας, συγκρατηθείτε, αλλά δείξτε του τη δυσαρέσκειά σας. Πάρτε το κοντά σας και πείτε του με ηρεμία και σταθερότητα ότι δεν σας αρέσει αυτή η συμπεριφορά, ότι δεν είναι από κανέναν αποδεκτή κι ότι δεν χρησιμοποιούμε κλωτσιές και γροθιές για να λύσουμε τις διαφωνίες μας, γιατί αυτό μπορεί να κάνει κακό στον άλλο, τον κάνει να πονάει, και προτρέψτε το να ζητήσει συγγνώμη. Μην ξεχνάτε ότι τα μικρά παιδιά δεν έχουν επίγνωση των συνεπειών των πράξεών τους και μέχρι την ηλικία των έξι ετών δεν μπορούν ακόμα να αντιληφθούν τα συναισθήματα που προκαλούν οι πράξεις τους στους άλλους.
4. Εξηγήστε του με σαφήνεια τους λόγους για τους οποίους αν δεν συμπεριφέρεται σωστά θα υποστεί τις συνέπειες. Εάν επαναλάβει την επιθετική συμπεριφορά, βάλτε το να καθίσει κάπου κοντά μόνο του για λίγα λεπτά, για να σκεφτεί αυτό που έκανε, επισημαίνοντάς του ότι αν το ξανακάνει θα αναγκαστείτε να φύγετε από εκεί που είστε, π.χ. από την παραλία ή την παιδική χαρά. Σε αυτή την περίπτωση πραγματοποιήστε την απειλή σας για να αντιληφθεί ότι εννοείτε αυτά που λέτε.
5. Μην προσπαθήσετε να συνετίσετε την επιθετική συμπεριφορά του με επιθετικότητα, γιατί το αποτέλεσμα θα είναι ακόμα χειρότερο. Αν για παράδειγμα το χτυπήσετε, επειδή έδειρε ένα παιδάκι ή το πάρετε τραβώντας το γιατί έσπρωξε κάποιον, σίγουρα θα το κάνετε να φοβηθεί αλλά όχι να καταλάβει ότι η επιθετική συμπεριφορά δεν έχει αποτέλεσμα.
6. Τονίζετε συχνά τα θετικά στοιχεία του χαρακτήρα του. Πείτε του πόσο περήφανη είστε που είναι, π.χ., τόσο καλό κι ευγενικό παιδί κι ότι είναι σημαντικό αυτό να το δείχνει όταν είναι με άλλα παιδιά.
7. Κάθε φορά που συμπεριφέρεται όμορφα, μην παραλείπετε να το επαινείτε.
Η επιβράβευση της επιθυμητής συμπεριφοράς είναι το πιο ισχυρό κίνητρο για να την επαναλάβει.
8. Δώστε το καλό παράδειγμα
 Μη γίνεστε ποτέ επιθετικοί προς τους γύρω σας, μη διεκδικείτε με φωνές ή εκρήξεις θυμού, μην προσπαθείτε να επιβληθείτε στο παιδί με μερικές ξυλιές. Τα μικρά μιμούνται ό,τι κάνουν οι γονείς τους.
9. Βοηθήστε το να κοινωνικοποιηθεί
Η επιθετική συμπεριφορά δείχνει μη επαρκείς κοινωνικές δεξιότητες. Αυτό σημαίνει ότι το παιδί δεν ξέρει πώς να διεκδικήσει αυτό που θέλει ή πώς να διαπραγματευτεί την άρνηση σε κάτι που ζητάει, το θυμό του, τη στεναχώρια του.
10. Δείξτε σταθερότητα
Οι γονείς πρέπει να επεμβαίνουν πάντα απ’ όταν ακόμη το παιδί είναι σε πολύ μικρή ηλικία εφαρμόζοντας κάθε φορά την ίδια τακτική όσον αφορά το ποιες συμπεριφορές επιτρέπονται και ποιες απαγορεύονται. Σε κάθε περίσταση που το παιδί εκδηλώνει επιθετικότητα δεν πρέπει να δείχνουν ποτέ ανοχή ή να ακολουθούν ασταθή τακτική, δηλαδή άλλες φορές να το μαλώνουν κι άλλες να το προσπερνούν, αλλά να του επαναλαμβάνουν με σταθερότητα και σαφήνεια ότι δεν πρέπει να το κάνει αυτό. Αν το παιδί δεν μάθει έγκαιρα τι είναι σωστό και τι όχι, αργότερα, όταν θα βρεθεί σε ομάδα με συνομηλίκους, θα υποστεί “βαρύτερες” συνέπειες της συμπεριφοράς του.

Με τη συνεργασία της Δώρας Σκαλή, ψυχολόγου-ψυχοθεραπεύτριας.




Πώς να μάθουμε τα παιδιά να παίρνουν τις σωστές αποφάσεις!
Από: Ελένη Χαδιαράκου |  




Η λήψη αποφάσεων είναι πολύ σημαντική δεξιότητα για τη μελλοντική ευτυχία και επιτυχία του παιδιού μας. Ο Dr. Jim Taylor, κλινικός ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο του Denver, μας δίνει τους τρόπους για να μάθουμε στα παιδιά μας να παίρνουν τις σωστές αποφάσεις από τη νηπιακή ακόμη ηλικία.
Όταν είναι μικρά τα παιδιά εμείς οι γονείς τα βοηθάμε στις αποφάσεις τους, ως προς το τι θα φορέσουν, τι θα φάνε, τι ταινίες θα παρακολουθήσουν ή τι βιντεοπαιχνίδια θα διαλέξουν. Καθώς μεγαλώνουν, τα αφήνουμε να διαλέξουν μόνα τους όλα αυτά…αλλά παρεμβαίνουμε πολύ σε θέματα πιο ουσιαστικά, όπως ποιους φίλους να κάνουν, σε ποιο σχολείο νιώθουν καλά, ή ποια εξωσχολική δραστηριότητα τα κάνει ευτυχισμένα.


Ναι, η αλήθεια είναι ότι και τα παιδιά συχνά διαλέγουν κάτι, μετά το παρατάνε, ή αλλάζουν γνώμη και καταλήγουν να νιώθουν ότι δεν πήραν τη σωστή απόφαση.

Σύμφωνα πάντως με τον Dr. Jim Taylor, το θέμα δεν είναι για το αν θα πάρουν μια σωστή ή λάθος απόφαση. Έτσι κι αλλιώς και οι λάθος αποφάσεις συμβάλλουν πολύ στην ανάπτυξη και εξέλιξη μας. Το θέμα είναι να έχουν το θάρρος να μπορούν να ελίσσονται ανάλογα με τις περιστάσεις!

Πόσο χρήσιμη είναι η λήψη «κακών αποφάσεων»;  

Ο δόκτωρ Taylor συχνά στις συνεδρίες του με παιδιά κάνει μια πρώτη ερώτηση: «Πόσοι από εσάς έχουν κάνει ανόητα πράγματα;» Όλα τα παιδιά σηκώνουν το χέρι. Μετά κάνει μια δεύτερη: «Πόσοι από εσάς θα ξανακάνατε ανόητα πράγματα;» Όλα τα παιδιά σηκώνουν και πάλι το χέρι. Και μετά τα ρωτάει: «Γιατί κάνετε ανόητα πράγματα;» Οι απαντήσεις των παιδιών είναι οι εξής:
Γιατί δεν το σκέφτηκα καλά
Γιατί προς στιγμή μου φάνηκε διασκεδαστικό
Γιατί βαριόμουν
Γιατί ένιωθα πίεση
Γιατί δεν είχα υπολογίσει τις συνέπειες
Όταν τους ξαναρωτούσε αν θα έκαναν το ίδιο ηλίθιο πράγμα τα περισσότερα παιδιά απαντούν με βεβαιότητα: «Όχι».
Συμπέρασμα: Τα παιδιά δεν έχουν την εμπειρία, ούτε την προνοητικότητα που έχουν οι μεγάλοι. Επίσης σε μικρές ηλικίες είναι πολύ εγωκεντρικά και…κοντόφθαλμα. Γι’ αυτό άλλωστε παραβλέπουν τις μακροπρόθεσμες συνέπειες των πράξεων τους.

Γι’ αυτό τα παιδιά πρέπει να κάνουν ανόητα πράγματα. Οι κακές αποφάσεις τα βοηθούν να βιώσουν κάποιες δυσάρεστες συνέπειες και να μην επαναλάβουν τα ίδια λάθη στο μέλλον. Και τι γίνεται αν τα παιδιά παίρνουν συνεχώς τις λάθος αποφάσεις; Σε αυτό το σημείο οι γονείς θα πρέπει να αναλογιστούν τι κάνουν εκείνοι λάθος. Αυτό συνήθως συμβαίνει όταν οι γονείς δεν τα θεωρούν ποτέ υπεύθυνα για κάτι και προσπαθούν να τα καλύπτουν όταν προκύπτει πρόβλημα.Αυτά τα παιδιά μαθαίνουν ότι δεν είναι υπεύθυνοι για τις αποφάσεις τους και να μπορούν να συνεχίσουν να κάνουν ηλίθια πράγματα χωρίς φόβο για τις συνέπειες. Οι μακροπρόθεσμες προσωπικές, κοινωνικές και επαγγελματικές επιπτώσεις θα είναι τα παιδιά αυτά να μην καταφέρνουν να παίρνουν αποφάσεις, αλλά και όταν το κάνουν να μην μπορούν να ξεχωρίσουν τη σωστή από τη λάθος.

Πώς να τα βοηθήσω να πάρουν τη σωστή απόφαση;
Η εκχώρηση του δικαιώματος λήψης αποφάσεων, είναι μια σταδιακή διαδικασία με βάση την ηλικία, και την ωριμότητα του κάθε παιδιού. Εννοείται, πως τα πολύ μικρά παιδιά δε μπορούν να πάρουν αποφάσεις, αλλά μπορείτε να τα διδάξετε πώς να το κάνουν στο μέλλον. Για παράδειγμα δε μπορείτε να αφήσετε ένα νήπιο να αγοράσει ότι θέλει, από το περίπτερο, αλλά μπορείτε να του δώσετε δύο επιλογές για να επιλέξει τη μία. Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, θα διευρύνετε τον αριθμό των επιλογών που τους δίνετε. Ωστόσο με κάθε απόφαση, θα πρέπει να αναγνωρίζει και να αναλαμβάνει την ευθύνη για τις συνέπειες των αποφάσεων αυτών.

9 βήματα για να μάθουν τα παιδιά να παίρνουν τις σωστές αποφάσεις
Οι περισσότερες επιτυχημένες αποφάσεις έρχονται μετά από μια κλασσική διαδικασία.  Αυτή είναι η εξής:

1. Ορίστε το πρόβλημα. Ποια είναι η απόφαση που πρέπει να πάρετε εσείς; Ποιο είναι το πρόβλημα που πρέπει να λύσει το παιδί;  

2. Βοηθήστε το να εξερευνήσει τις επιλογές. Για να λυθεί το πρόβλημα, τι επιλογές έχω; Είναι όλες οι επιλογές δυνατές; Είναι ασφαλές ή επικίνδυνο; Τι θα συμβεί αν αποτύχει αυτή η επιλογή;

3. Βοηθήστε το να κατανοήσει τις συνέπειες. Κάθε επιλογή έχει τα συν και τα πλην. Μερικές επιλογές έχουν άμεσα οφέλη, κάποιες άλλες πιο έμμεσα. Σε κάποιες επιλογές αποκλείονται κάποια πρόσωπα, σε άλλες συμμετέχουν. Το να καταλάβει το παιδί τις συνέπειες θα τα βοηθήσει να μάθουν να περιορίζουν το εύρος των αποδεκτών επιλογών.

4. Βοηθήστε το να πάρει μια (και μόνο μια) απόφαση. Όταν υπάρχουν διαφορετικές επιλογές, το παιδί θα πρέπει να επιλέξει μια και να την εφαρμόσει.

5. Βοηθήστε το να αξιολογήσει την απόφασή του. Μόλις πάρει κάποια εξετάστε μαζί αν ήταν η σωστή ή η λάθος.

6. Δώστε το παράδειγμα. Μιλήστε για τις δικές σας σωστές αποφάσεις. Για παράδειγμα όταν σας ζητήσουν πράγματα στο εμπορικό κέντρο που έχετε επισκεφτεί πείτε: «Θα ήθελα πολύ να σου πάρω αυτά τα παπούτσια αλλά θα πρέπει να πληρώσουμε πρώτα τα αγγλικά»

7. Μην του δίνετε περισσότερες από δυο-τρεις επιλογές. Για παράδειγμα πείτε: «Για βραδινό θα έχουμε ή μακαρόνια ή αβγά, τι προτιμάτε;» Οι περιορισμένες επιλογές, θα βοηθήσουν τα παιδιά να αναπτύξουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, ως προς τη λήψη

8. Μην λύνετε τα δικά τους προβλήματα. Πολύ συχνά, οι γονείς θέλοντας να διορθώσουμε τα λάθη των παιδιών, παρεμβαίνουμε για να τα λύσουμε. Έτσι όμως δε μαθαίνουν στη διαδικασία της λήψης.

9. Να είστε εκεί όταν αποφασίσουν. Όταν τα παιδιά είναι μικρότερα, καλό θα είναι να είστε κοντά τους, ώστε να τα βοηθήσετε, μιλώντας μαζί τους και υπενθυμίζοντας τους τη διαδικασία λήψη αποφάσεων.




20 τρόποι για να κάνουμε το παιδί να μας ακούσει!
Από: Ελένη Χαδιαράκου |  





Ο διάσημος παιδίατρος και ειδικευμένος στη συμπεριφορά των νηπίων Dr William Sears στο βιβλίο του, The Discipline Book: How to Have a Better-Behaved Child From Birth to Age Ten (Το βιβλίο της Πειθαρχίας), μας δίνει 20 απλούς κανόνες για να πείσουμε το απείθαρχο παιδί μας να μας ακούσει

Όλα τα παιδιά περνούν φάσεις ανυπακοής ή νεύρων, ακόμη και τα πιο ήσυχα. Είναι λοιπόν αναμενόμενο κάποιες φορές να μη μας ακούν (ίσως από αφηρημάδα) ή να μας παρακούν επίτηδες για να τραβήξουν την προσοχή μας. Σύμφωνα με τον διάσημο παιδίατρο Dr Sears, το κλειδί για να πείσουμε τα παιδιά μας να μας ακούσουν είναι η σωστή επικοινωνία. Και βέβαια η σωστή επικοινωνία έχει κι αυτή τους δικούς της (απλούς) κανόνες

1. Κοιτάξτε το παιδί στα μάτια
Πριν να δώσετε στο παιδί κάποιες κατευθύνσεις, κοιτάξτε το στα μάτια ώστε να του τραβήξετε την προσοχή. Διδάξτε το πώς να εστιάζει την προσοχή του, λέγοντάς του πως χρειάζεται να σας παρακολουθεί με τα μάτια του, ή τα αυτιά του. Κάντε κι εσείς το ίδιο όταν παρακολουθείτε το παιδί, με τρόπο που να δηλώνει ότι επιθυμείτε να επικοινωνήσετε μαζί του και όχι να το ελέγξετε.

2. Απευθυνθείτε στο παιδί με το όνομά του
Ξεκινήστε το διάλογο λέγοντας το όνομά του, «Νικόλα, θα μπορούσες να…»

3. Παραμείνετε σύντομοι
Οι μεγάλες συζητήσεις γύρω από ένα μόνο θέμα δημιουργούν στα παιδιά την αίσθηση ότι δεν είστε απόλυτα σίγουροι γι’ αυτό που θέλετε να πείτε. Τα παιδιά πιστεύουν πως αν μπορούν να σας κάνουν να διαπραγματεύεστε τόση ώρα, μπορούν σας κάνει να αλλάξετε και γνώμη.

4. Μιλήστε του απλά
Τα παιδιά βαριούνται τις μακροσκελείς αναλύσεις. Χρησιμοποιείστε λοιπόν μικρές προτάσεις με απλό λεξιλόγιο. Αυτό μπορείτε να το μάθετε από το πώς τα παιδιά επικοινωνούν μεταξύ τους. Όταν το παιδί σας, σας κοιτάζει με απλανές, αδιάφορο βλέμμα, έχετε πάψει να είστε κατανοητοί.

5. Ζητήστε από το παιδί να επαναλάβει αυτό που του είπατε
Αν δε μπορεί, τότε αυτό που του είπατε, μάλλον ήταν πολύ και περίπλοκο.

6. Κάντε μια προσφορά που το παιδί δε μπορεί να αρνηθεί
Για παράδειγμα αντί για όποια διαπραγμάτευση πείτε του: «Ντύσου ώστε να μπορείς να πας έξω να παίξεις».

7. Προτιμήστε τη θετική γλώσσα επικοινωνίας
Αντί να πείτε «μην τρέχεις» , δοκιμάστε «μέσα στο σπίτι περπατάμε, έξω μπορούμε να τρέξουμε».

8. Ξεκινήστε την επικοινωνία με το «Θέλω»
Σε ένα νήπιο δύο ή τριών ετών θα πρέπει να κάνουμε σαφείς τις προθέσεις μας, αλλά όχι χρησιμοποιώντας προστακτική. Για παράδειγμα αντί του «Άφησε τον Κώστα να παίξει», πείτε «Θέλω να αφήσεις τον Κώστα να παίξει τώρα». Αυτός ο τρόπος λειτουργεί καλά με τα παιδιά που τους αρέσει να τους ζητάμε κάτι, αλλά δεν θέλουν να τους δίνουμε εντολές.

9. «Όταν…τότε…»
«Όταν πλύνεις τα δόντια σου, τότε θα σου διαβάσω παραμύθι» «Όταν τελειώσεις τη δουλειά σου, τότε μπορείς να δεις τηλεόραση». Το (χρονικό) «όταν», το οποίο συνεπάγεται ότι αναμένεται υπακοή, λειτουργεί καλύτερα από το (υποθετικό) «αν».

10. Πράξτε πριν φωνάξετε
Αντί να του ουρλιάξετε από μακριά «Κλείσε την τηλεόραση, είναι ώρα για φαγητό», πηγαίνετε δίπλα του και παρακολουθείστε μαζί του για λίγα λεπτά αυτό που τον ενδιαφέρει. Κατά τη διάρκεια του διαφημιστικού διαλείμματος, κλείστε την τηλεόραση μαζί με το παιδί σας.

11. Δώστε του επιλογές
Αλλά όχι περισσότερες από δύο «Τι θέλεις πρώτα, να φορέσεις τις πυζάμες σου ή να πλύνεις τα δόντια σου;» «Το κόκκινο ή το μπλε πουκάμισο;»

12. Επικοινωνήστε με το παιδί ανάλογα με την αναπτυξιακή του ηλικία
Όσο πιο μικρό είναι το παιδί τόσο πιο σύντομες και απλές πρέπει να είναι οι κατευθύνσεις που του δίνετε. Για παράδειγμα, είναι λάθος να ρωτάμε ένα δίχρονο «Γιατί το έκανες αυτό;» Αντί  αυτού δοκιμάστε: «Ας μιλήσουμε για αυτό που έκανες».

13. Μάθετε του από μικρό τους κοινωνικά αποδεκτούς τρόπους τους  επικοινωνίας
Ακόμα και ένα δίχρονο παιδί μπορεί να μάθει το «Παρακαλώ». Ενθαρρύνετε το παιδί σας να μιλά με ευγενικό τρόπο πάντοτε, κι όχι κατά περίσταση.

14. Μιλήστε του με κατανόηση και ποτέ απότομα!
Οι απειλές και οι τιμωρίες κάνουν τα παιδιά να αμύνονται και να πεισμώνουν. Αποφύγετε λοιπόν τις ερωτήσεις που εκ των προτέρων γνωρίζετε ότι είναι πιθανό το παιδί να απαντήσει αρνητικά σε αυτές. Αντί «Θα μαζέψεις το παλτό σου;», απλά πείτε, «Μάζεψε το παλτό σου, παρακαλώ».

15. Μιλήστε χαμηλόφωνα
Όσο πιο δυνατά μιλάει το παιδί σας, τόσο πιο χαμηλόφωνα ανταποκριθείτε. Αφήστε το παιδί σας να σας μιλήσει, ακούστε το και κάντε περιστασιακά κάποια σχόλια «Καταλαβαίνω», «Πώς μπορώ να σε βοηθήσω σε αυτό». Κάποιες φορές ένας καλός ακροατής μπορεί να βοηθήσει να μειωθούν οι εντάσεις. Αν υποκύψετε και παρασυρθείτε από την ένταση του παιδιού σας, θα έχετε δύο εντάσεις να χειριστείτε, τη δική του και τη δική σας.

16. Ηρεμήστε το παιδί
Πριν να δώσετε οποιαδήποτε οδηγία στο παιδί, βεβαιωθείτε ότι νιώθει ήρεμο συναισθηματικά, διαφορετικά θα χάσετε τον χρόνο σας. Τίποτα δε θα μπορέσει να λειτουργήσει αν το παιδί σας νιώθει αναστατωμένο.

17. Ναι, στην επανάληψη!
Στα νήπια χρειάζεται να επαναλάβουμε πολλές φορές αυτό που θέλουμε να τους πούμε. Παιδιά μικρότερα των δύο ετών δύσκολα κατανοούν αυτό που θέλουμε να τους πούμε. Στην ηλικία των τριών χρονών τα παιδιά αρχίζουν να κατανοούν κάπως, οπότε όσο μεγαλώνει το παιδί θα μειώνονται και οι συχνές επαναλήψεις σας.

18. Δώστε την ευκαιρία στο παιδί σας να σκεφτεί
Αντί να πείτε «Μην αφήνεις τα πράγματά σου να στοιβάζονται», δοκιμάστε «Αντώνη, σκέψου πού θέλεις να  βάλεις τα παιχνίδια σου. Αφήστε το παιδί σας να σκεφτεί και να πάρει πρωτοβουλίες για τις υποχρεώσεις που τον αφορούν, έτσι ώστε να μάθει να ενεργεί κατ’ αυτόν τον τρόπο.
19. Προειδοποιήστε το
Αντί να του πείτε ξαφνικά «φεύγουμε», πείτε του« Πείτε αντίο στα παιχνίδια, αντίο στα κορίτσια»

20. Κλείστε τη συζήτηση
Αν συζητώντας έχει ολοκληρωθεί ένα θέμα πείτε του. «Δεν αλλάζω γνώμη γι’ αυτό, λυπάμαι». Θα γλιτώσετε προστριβές και κλάματα και για τους δυο σας. Διατηρείστε επίσημο ύφος και τόνο στη φωνή σας για να πειστεί ότι δεν έχει άλλα περιθώρια.





Μια νέα μέθοδος πειθαρχίας χωρίς φωνές!
Από: Ελένη Χαδιαράκου |  




Μπορεί να βελτιωθεί η συμπεριφορά ενός παιδιού δίχως φωνές και γκρίνιες; Η ψυχολόγος και οικογενειακή σύμβουλος Noël Janis-Norton, στο βιβλίο της «Calmer, Easier, Happier Parenting, The Revolutionary Programme That Transforms Family Life» μας αποκαλύπτει 7 απλούς τρόπους πειθαρχίας που υπόσχονται να φέρουν την πολυπόθητη γαλήνη στο σπίτι μας.

1. Αποφύγετε τους γενικευμένους και υπερβολικούς επαίνους
Όλοι ξέρουμε ότι πρέπει να επαινούμε τα παιδιά μας, αλλά οι γενικές και οι υπερβολικές εκφράσεις τους κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό. Αντί λοιπόν να λέτε «υπέροχα», «άψογα», «θαυμάσια», επιλέξτε τον συγκεκριμένο και συγκρατημένο έπαινο, όπως «βλέπω ότι διάβασες προσεκτικά τα μαθήματά σου, προσέχοντας την ορθογραφία σου και κάνοντας την αντιγραφή σου. Βλέπω επίσης ότι δεν άφησες κενά. Αυτό είναι πολύ καλό». Το κλειδί, κατά την Janis-Norton είναι να παρατηρείτε, να περιγράφετε με ακρίβεια και να μην χρησιμοποιείτε υπερθετικούς βαθμούς.

2. Προτιμήστε να επαινείτε το παιδί όταν συμπεριφέρεται καλά
 Για να αντιμετωπίσετε μια ενοχλητική συμπεριφορά του παιδιού (π.χ. ότι μιλάει απότομα, τρώει τα νύχια του, σας διακόπτει όταν μιλάτε στο τηλέφωνο, ζητάει διαρκώς κάτι, δεν διαβάζει) προτιμήστε να δώσετε έμφαση στις περιπτώσεις που δεν το κάνει αυτό. Μπορείτε μάλιστα να χρησιμοποιείτε τον συγκεκριμένο έπαινο για να του τις επισημαίνετε μια θετική του συμπεριφορά. Για παράδειγμα μπορείτε να του πείτε «χαίρομαι που δε με διέκοψες και έκανες μόνο σου τα μαθήματα. Μπράβο σου».

3. Αφιερώστε σε κάθε παιδί «το δικό του» χρόνο
Κάθε ένας από τους γονείς πρέπει να αφιερώνει σε κάθε ένα από τα παιδιά λίγο αποκλειστικό χρόνο, που θα περνάνε κάνοντας οι δυο τους κάποιες δραστηριότητες. Ο χρόνος αυτός πρέπει να είναι καθημερινός και να διαρκεί τουλάχιστον 10 λεπτά σε κάτι που αρέσει και στους δύο.

4. Ακούστε το παιδί
Για να λύσετε κάποιο πρόβλημα, πρέπει πρώτα να ακούσετε τι έχει να πει το παιδί, και αναλόγως να προσαρμόζετε την απάντησή σας. Με τον τρόπο αυτό τα παιδιά ξεπερνούν πιο εύκολα και πιο γρήγορα τον θυμό ή τα αρνητικά συναισθήματά τους, ενώ έχουν και την ευκαιρία να επεξεργαστούν τα συναισθήματά τους, να τα νιώσουν πλήρως και μετά να τα ξεπεράσουν και να ηρεμήσουν. Μπορείτε να βρείτε μια γλώσσα επικοινωνίας, μέσα από την οποία θα συνεννοείστε και θα του δίνετε μαθήματα ζωής.  Για να ακούσετε το παιδί, βάλτε στην άκρη τα δικά σας συναισθήματα, σταματήστε ό,τι κι αν κάνετε, συγκεντρωθείτε σε ό,τι σας λέει κοιτάζοντάς το στα μάτια και αναλογισθείτε πως μπορεί να νιώθει το παιδί.

5. Προετοιμαστείτε για τις αρνητικές συμπεριφορές
Αυτή είναι μια πανίσχυρη τεχνική για να εξασφαλίσετε ότι το παιδί θα ακολουθεί τους κανόνες του σπιτιού. Πρέπει να την εφαρμόσετε πριν συμβεί η αρνητική συμπεριφορά και οπωσδήποτε όχι εν ώρα αψιμαχίας ή όταν βιάζεστε.
Πως θα την εφαρμόσετε  
Διαλέξτε μια ουδέτερη στιγμή που θα έχετε άφθονο χρόνο στη διάθεσή σας. Καθίστε κάτω με το παιδί και θέστε του μερικά βασικά ερωτήματα (για κάθε ερώτημα και απάντηση, να αφιερώνετε έως 60 δευτερόλεπτα). Κάθε ερώτηση πρέπει να είναι λεπτομερής και να μην απαντιέται με «ναι» ή «όχι», αλλά να έχει συγκεκριμένη απάντηση. Επιπλέον, επειδή το παιδί ξέρει τις απαντήσεις, εσείς δεν πρέπει να του τις πείτε, αλλά να περιμένετε να τις πει μόνο του. Για παράδειγμα πείτε του: «Όταν γυρνάμε από το κολυμβητήριο, τι είναι το πρώτο που πρέπει να κάνουμε; Που θα βάλουμε την τσάντα; Που θα βάλουμε τα παπούτσια; Τι θα κάνουμε τα λερωμένα ρούχα;». Όσο πιο λεπτομερής είναι κάθε απάντηση του παιδιού, τόσο περισσότερο εντυπώνεται στη μνήμη του.

6. Απομακρύνετε ό,τι αποσπά την προσοχή του από αυτό που πρέπει να κάνει
Αν για παράδειγμα τα παιδιά σας καθυστερούν το πρωί να ετοιμαστούν για το σχολείο, βάλτε τα ρούχα τους σε ξεχωριστά δωμάτια ώστε να μην συναντηθούν πριν ντυθούν.

7. Μην ζητάτε ποτέ δεύτερη φορά το ίδιο πράγμα
Για να κάνει το παιδί ό,τι ζητάτε , χωρίς να χρειαστεί να επαναλαμβάνεστε εφαρμόστε την απλή μέθοδο που ακολουθεί:
1. Πηγαίνετε στο δωμάτιο όπου βρίσκεται το παιδί, σταθείτε δίπλα του και κοιτάξτε το.
2. Περιμένετε να γυρίσει να σας κοιτάξει και αυτό – αλλά να κοιτάει μόνο εσάς και πουθενά αλλού. 3. Πείτε στο παιδί τι θέλετε να κάνει – αργά, με απλά λόγια, με σαφήνεια και μόνο μία φορά.
4. Ζητήστε από το παιδί να επαναλάβει ό,τι του είπατε, λέγοντας «Πες μου σε παρακαλώ τι πρέπει να κάνεις» (μόλις το παιδί αρχίσει να το λέει, έχει αρχίσει να γίνεται δική του απόφαση και ευθύνη).
5. Περιμένετε στη θέση σας να κάνει το παιδί ό,τι του ζητήσατε – και κάθε τι σωστό που κάνει, να το επαινείτε συγκεκριμένα και συγκρατημένα.








Η σωστή «τιμωρία» για κάθε ηλικία!
Από: Ελένη Χαδιαράκου |  


Πριν θέσετε του κανόνες πειθαρχίας στο παιδί σας, θα πρέπει να λάβετε υπ’ όψιν σας και την ηλικία του. Εννοείται πως δεν φερόμαστε το ίδιο σε ένα μωρό με ένα νήπιο. Η Ruth Peters παιδαγωγός και συγγραφέας του βιβλίου It's Never Too Soon to Discipline μας δίνει τους σωστούς κανόνες πειθαρχία σε κάθε ηλικία

1 έτους
Στην ηλικία αυτή τα μωρά είναι περίεργα, δραστήρια κάποιες φορές υπερδραστήρια και βασική τους δουλειά είναι να εξερευνούν το περιβάλλον.
Τι κάνουν
Αρχίζουν να μιλάνε και προσπαθούν να βάλουν σειρά στις λέξεις.
Ακόμη κι αν δεν ξέρουν τι σημαίνει «όχι» το χρησιμοποιούν συνεχώς.
Τώρα αρχίζουν να καταλαβαίνουν πως λειτουργούν τα πράγματα γύρω τους.
Και ότι το βάζο θα σπάσει αν το κλοτσήσουν.

Οι καλύτερες στρατηγικές
Ένας σταθερός τόνος στη φωνή και μια σοβαρή έκφραση στο πρόσωπό σας αρκεί για να τα «συμμορφώσει» μια που στην ηλικία αυτήν δεν κατανοούν ακριβώς την έννοια της τιμωρίας.
Μην αντιδράτε υπερβολικά και με φωνές, γιατί το μόνο που θα καταφέρετε είναι να τα τρομάξετε. Επειδή στην ηλικία αυτή δεν θυμούνται τι έκαναν πριν από δύο ώρες θα πρέπει να οπλιστείτε με υπομονή και να είστε έτοιμες για επανάληψη της σκανταλιάς τους.
Κάντε focus στην πρόβλεψη. Για να μην χρειαστεί να βγείτε εκτός εαυτού εξαφανίστε από το οπτικό τους πεδίο οποιοδήποτε εύθραυστο αντικείμενο.
Χρησιμοποιήστε την τακτική του αντιπερισπασμού. Αν δηλαδή το μωρό σας επιμένει να τραβάει το τραπεζομάντιλο, για να δει πως σπάνε τα πιάτα στρέψτε την προσοχή του σε κάτι άλλο λιγότερο επικίνδυνο.

2 ετών
Η ζωή στην ηλικία αυτή θυμίζει συναισθηματικά τρενάκι του λούνα παρκ. Τώρα αρχίζει να κατανοεί τα συναισθήματά του και να πειραματίζεται με αυτά σε σχέση με τους άλλους.

Τι κάνουν
Τσεκάρουν αντιδράσεις. Τι θα συμβεί αν αρνηθώ να φορέσω τα παπούτσια μου; Είναι λίγο μπερδεμένα σε σχέση με τις δυνάμεις τους. Άλλοτε τις υπερεκτιμούν άλλοτε τις υποτιμούν και εκνευρίζονται. Ανακαλύπτουν πως δεν μπορούν να κάνουν ότι θέλουν και πάλι εκνευρίζονται.

Οι καλύτερες στρατηγικές
Προσπαθήστε να του δώσετε να καταλάβει ότι δεν είναι εκείνος ο αρχηγός.
Βάλτε όρια χωρίς πισωγυρίσματα.
Δώστε του απλές επιλογές και μην υπερεκτιμάτε αυτά που μπορεί να κάνει. Το βασικό είναι να του δώσετε την ευκαιρία να συνεργαστεί μαζί σας.Επίσης πρέπει να κατανοήσετε πως ότι κάνει το κάνει για να σας τεστάρει.
Βοηθήστε το να αρχίσει να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του. Αν αρχίσει να χτυπάει, μάθετέ το πώς η πράξη αυτή πονάει.

3 ετών
Είναι η ηλικία που αρχίζουν να διεκδικούν την ανεξαρτησία τους. Τώρα πρόκληση γι’ αυτό είναι να προσπαθεί να ελέγχει τα συναισθήματα του

Τι κάνουν
Έχουν άποψη για πολλά. Αρνούνται να κάνουν μπάνιο, να φορέσουν παπούτσια, να ντυθούν ή να φάνε κάποιο φαγητό.
Αρχίζουν να κατανοούν τι είναι αιτία και τι αποτέλεσμα. Κάνουν μια ζημιά και περιμένουν την τιμωρία  Τα νεύρα ακόμη είναι συχνά, αλλά πιο σύντομα.
Τώρα αρχίζουν να διαχειρίζονται κάπως τον θυμό τους.

Οι καλύτερες στρατηγικές.
Να τους δίνετε δικαιοδοσία και να τους βάζετε καθήκοντα. Εξηγήστε τους με απλά λόγια τι περιμένετε από αυτά.  
Αρχίστε το μάθημα της καλής συμπεριφοράς. Παίξτε μαζί τους κάποια παιχνίδια ρουτίνας. Για παράδειγμα βάλτε ένα τραγούδι και ζητήστε του να τελειώσει τη συγκεκριμένη δουλειά μόλις τελειώσει το τραγούδι. Και φυσικά επαναλάβετε την συγκεκριμένη διαδικασία
Μην έχετε μεγάλες προσδοκίες. Ένα τρίχρονο δεν μπορεί να καταλάβει ακριβώς την έννοια του χρόνου

4 ετών
Μαθαίνει να αποδέχεται κανόνες. Μιμείται τη συμπεριφορά των σημαντικών ενηλίκων. Μπορεί να αναλάβει απλές ευθύνες και μπορεί τις περισσότερες φορές να κάνει κάτι εκ περιτροπής. Λατρεύει να χρησιμοποιεί τη λέξη «όχι»

Τι κάνουν
Ενδιαφέρονται πολύ για τα παιχνίδια και τις δραστηριότητες. Εξαιτίας αυτού σταματούν να σας προσέχουν και να σας ακούν.
Επιδεικνύουν μια τεράστια επιμονή, μια που τώρα είναι περισσότερο ικανά να σκεφτούν αυτό που θέλουν και να το υπερασπιστούν με σθένος.
Καμιά φορά λένε ψέματα, όχι από πρόθεση, αλλά επειδή έχουν μια περίεργη αίσθηση της αλήθειας. Και δεν καταλαβαίνουν ότι το να λες ψέματα είναι κακό.

Οι καλύτερες στρατηγικές
Αποφύγετε την επίδειξη δύναμης και υιοθετήστε μια στρατηγική ευγένειας
Δώστε του τον χρόνο που χρειάζεται. Αν ας πούμε περνάει καλά με τους φίλους του μην τον παίρνετε βιαστικά. Αγνοήστε τις υστερίες του.
Παραμείνετε ψύχραιμες και με χαμηλή φωνή θέστε και πάλι τους κανόνες σας. Μην επικεντρώνεστε ποτέ στις στριγκλιές του γιατί τότε θα γίνουν πιο δυνατές.
Χειριστείτε ήρεμα τα ψέματα του.
Μην δείχνετε στους άλλους ότι ντρέπεστε γι’ αυτά. Και ποτέ μην του πείτε ότι ντρέπεστε για το ίδιο.  

5 ετών
Η κοινωνικότητα τους αρχίζει να αναπτύσσεται. Πρόκληση γι’ αυτά τώρα είναι να ισορροπήσουν τις δικές τους ανάγκες με αυτές των γύρω τους.

Τι κάνουν
Γενικά αρνούνται να κάνουν μπάνιο, να τηρήσουν οποιοδήποτε πρόγραμμα,  χρησιμοποιούν απρεπές λεξιλόγιο, αρνούνται να έρθουν μαζί σας στα μαγαζιά και όταν έρθουν αρνούνται να μείνουν.

Οι καλύτερες στρατηγικές
Τηρείτε ευλαβικά τις όποιες συνέπειες, παρά τις αντιδράσεις που θα αντιμετωπίσετε. Αν υποχωρήσετε από τις θέσεις σας, το παιδί θα καταλάβει πως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μπορεί να σας ξεφύγει. Αν όμως γνωρίζουν ακριβώς τι περιμένετε από αυτά και τι συνέπειες θα έχουν αν δεν το κάνουν, μπορούν να προβλέψουν το αποτέλεσμα των επιλογών τους. Και αυτό τους δίνει ένα αίσθημα ελέγχου. Αποφύγετε λοιπόν τον πειρασμό να κάνετε τα στραβά μάτια έστω και για μία φορά.
Ίσως χρειαστεί να πείτε κάτι 50 φορές μέχρι να μάθει το παιδί σας να υπακούει. Αξίζει όμως τον κόπο αυτού του είδους η επανάληψη




Πειθαρχία:4 λάθη που κάνουμε όλοι οι γονείς!
Από: Κατερίνα Νικολάου |  




Θέλετε το παιδί σας να ακολουθεί κάποιους κανόνες, αλλά δυσκολεύεστε να τα καταφέρετε; Ίσως φταίει ο τρόπος με τον οποίο προσπαθείτε να το κάνετε να πειθαρχήσει. Μάθετε τα λάθη που κάνετε και διορθώστε τα!
Η σύγχρονη προσέγγιση στο θέμα πειθαρχία, θέλει τους γονείς να βοηθούν τα παιδιά τους να αναπτύξουν την ηθική αντίληψη και τη συναισθηματική νοημοσύνη που θα τους επιτρέψει να κατανοήσουν την αξία της σωστής συμπεριφοράς σε κάθε περίπτωση, χωρίς να χρειάζεται να τα χειραγωγούν ή να τα επιπλήττουν φωνάζοντας. Η αμερικανίδα σύμβουλος γονέως Jennifer Kolari, συγγραφέας του βιβλίου Connected Parenting: How to Raise a Great Kids μας δείχνει τον τρόπο να το κάνουμε σωστά.

1. Βάζετε τις φωνές
Λέγοντας «κατέβασε τα πόδια σου από τον καναπέ» με όση δύναμη έχουν τα πνευμόνια σας σίγουρα θα τραβήξετε την προσοχή του παιδιού, όμως δεν θα του διδάξετε απολύτως τίποτα από όσα θέλετε να μάθει. Μακροπρόθεσμα δε, εάν φωνάζετε συνέχεια, θα καταντήσετε είτε τρομαχτικοί είτε γελοίοι και δεν θα έχετε κανένα αποτέλεσμα.
Διορθώστε το: Αντί να βάζετε τις φωνές από το άλλο δωμάτιο είναι προτιμότερο να πλησιάσετε το παιδί, να χαμηλώσετε στο δικό του επίπεδο και να του μιλήσετε κοιτώντας το κατά πρόσωπο. Πείτε το αυτό που θέλετε με ήρεμη φωνή, χωρίς να φωνάζετε. Εξηγήστε του ότι, εάν για παράδειγμα, δεν σταματήσει να χτυπάει τα έπιπλα με το παιχνιδάκι του, θα του το πάρετε και θα πρέπει να παίξει χωρίς αυτό. Βεβαιωθείτε ότι είστε διατεθειμένοι να πραγματοποιήσετε την «απειλή» σας στην περίπτωση που το παιδί δεν ακολουθήσει τον κανόνα.

2. Απειλείτε με συνέπειες που δεν εφαρμόζετε ποτέ
Το ζητήσατε ήρεμα, παρακαλέσατε, ικετέψατε. Ε, αφού όλα αυτά δεν έφεραν αποτέλεσμα, το μόνο που σας μένει είναι να αναφωνήσετε «τελείωσε, δεν θα δεις τηλεόραση για ένα μήνα!». Όμως, πριν ακόμα το πείτε γνωρίζετε ότι θα ενδώσετε στα παρακάλια του και θα το αφήσετε να δει ένα παιδικό πολύ πριν περάσει ο μήνας. Το πρόβλημα είναι όχι μόνο ότι το ξέρει και το παιδί σας αλλά και ότι με τον τρόπο αυτό, σε λίγο καιρό θα πιστεύει ότι δεν εννοείτε πάντα αυτά που λέτε, κάτι που μπορεί να πλήξει την εμπιστοσύνη που νιώθει ότι μπορεί να σας έχει.  
Διορθώστε το: Αντί να αρχίσετε τις απειλές, κάντε ένα διάλειμμα. Πείτε στο παιδί ότι η συμπεριφορά του σας έχει εκνευρίσει και για το λόγο αυτό χρειάζεστε λίγο χρόνο να ηρεμήσετε. Ζητήστε του να σκεφτεί κι εκείνο ό,τι συνέβη και να το συζητήσετε όταν θα είστε κι οι δύο πιο χαλαροί. Τότε θα μπορείτε να επιβάλλετε μια πιο λογική συνέπεια της πράξης που θα είναι πιο εύκολο να ακολουθήσετε.

3. Το βάζετε τιμωρία
Είτε του ζητάτε να καθίσει σε ένα σκαλί ή μια καρέκλα είτε το στέλνετε στο δωμάτιό του, η «τιμωρία» δεν έχει πάντα αποτέλεσμα. Κάποιες φορές το μόνο που κάνει το παιδί σας όσο κάθεται στο σημείο της τιμωρίας είναι να σκέφτεται πώς να εξελίξει τη σκανταλιά του ώστε να μην το «πιάσετε» την επόμενη φορά. Επιπλέον, υπάρχει ο κίνδυνος να επιμείνετε περισσότερο στην επιθυμία σας να παραμείνει στο χώρο της τιμωρίας παρά στο να του επισημάνατε τι έκανε λάθος και πώς θα μπορούσε να το διορθώσει.
Διορθώστε το: Αλλάξτε το όνομα από «σκαλί/καρέκλα/χαλάκι/δωμάτιο τιμωρίας» σε «σκαλί/καρέκλα/χαλάκι/δωμάτιο σκέψης» Εξηγήστε στο παιδί ότι ο λόγος που το στέλνετε εκεί δεν είναι για να το τιμωρήσετε επειδή κρίθηκε «ένοχο» για την πράξη του, αλλά προκειμένου να ηρεμήσει και να σκεφτεί. Ακόμα καλύτερα, αντί να το στείλετε σε άλλο δωμάτιο, ζητήστε του να μείνει στην αγκαλιά σας ή δίπλα σας.

4. Κρατάτε μούτρα
Αντί να αρχίσετε τις φωνές, να βάζετε τιμωρίες ή απλώς να… εκραγείτε, προτιμάτε τη σιωπή. Αυτό κάνει το παιδί να νιώθει άβολα και προκειμένου να σας πείσει να αρχίσετε να επικοινωνείτε μαζί του ξανά, σας κάνει το χατήρι και σταματά την συμπεριφορά που σας ενοχλεί. Όμως, καλό είναι να μη σας γίνει συνήθεια. Ενώ είναι θετικό να μην ασχολήστε με το θέμα μέχρι να ηρεμήσετε, δεν είναι σωστό να κόβετε τις γέφυρες επικοινωνίας με το παιδί σας, για κανένα λόγο.
Διορθώστε το: Εάν νιώθετε τέτοια ένταση που δεν μπορείτε να χειριστείτε την κατάσταση, μπορείτε να αρνηθείτε να συζητήσετε ή να λύσετε το θέμα αυτή τη στιγμή, αρκεί όμως πρώτα να εξηγήσετε αυτή την ανάγκη σας στο παιδί. Μέχρι να ηρεμήσετε, αντί να περιφέρετε στο χώρο τα κρεμασμένα σας μούτρα είναι προτιμότερο να καταπαστείτε με κάτι που σας χαλαρώνει, όπως να ξεφυλίσσετε ένα περιοδικό.





Όρια και πειθαρχία: Το μεγαλύτερο δώρο, μετά την αγάπη μας
Από: Σιμέλα Κολαγκελέ |  




Μπορεί οι λέξεις «όρια» και «πειθαρχία» να παραπέμπουν σε παλιότερες και αυστηρότερες εποχές, αλλά όλοι οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι επιβάλλοντας ήρεμα και σταθερά την πειθαρχία, ουσιαστικά προστατεύουμε το παιδί μας.
Οι περισσότεροι γονείς συμφωνούν ότι τα όρια είναι σημαντικά, αλλά δυσκολεύονται πραγματικά στο να τα θέσουν και να τα τηρήσουν γιατί:
-Φοβούνται μη «χάσουν» την αγάπη του παιδιού τους.
-Ανησυχούν μην περιορίσουν την ελευθερία έκφρασης και το πνεύμα του.
-Δεν θέλουν να εφαρμόσουν τους κανόνες πειθαρχίας που δέχτηκαν οι ίδιοι ως παιδιά από τους γονείς τους.
-Απουσιάζουν πολλές ώρες από το σπίτι και τις ελάχιστες ώρες που περνούν μαζί τους δεν θέλουν να βάζουν κανόνες πειθαρχίας.      
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να χάνουν τη σταθερότητά τους στο μεγάλωμα του παιδιού και εκείνο να καταλήγει εκτός από ανεξέλεγκτο και συγχυσμένο.  

Πότε ξεκινάμε να βάζουμε όρια;
Όσο πιο νωρίς, τόσο το καλύτερο. Οι κανόνες που ορίζουμε βέβαια πρέπει πάντα να είναι ανάλογοι με την ηλικία του παιδιού. Οι ειδικοί μας λένε πως από τον όγδοο κιόλας μήνα οφείλουμε να  «δείχνουμε» στο μωρό ότι κάποια πράγματα πρέπει να γίνονται ή να μη γίνονται. Όταν αρχίσει, για παράδειγμα, το μωρό να μας γρατζουνάει ή να μας τραβάει τα μαλλιά (εξερευνώντας στην ουσία τόσο εμάς όσο και τις κινήσεις του), εμείς οφείλουμε να του δείχνουμε ότι αυτό δεν μας αρέσει. Πώς; Κρατώντας απαλά τα χέρια του και λέγοντας ήρεμα: «Αυτό δεν μου αρέσει, σε παρακαλώ μην το κάνεις». Είναι σίγουρο ότι θα το ξανακάνει και είναι και απόλυτα φυσιολογικό, αλλά εσείς οφείλετε να δείξετε τη δυσαρέσκειά σας, δίχως εκνευρισμό και φωνές. Όσο νωρίτερα διδάξετε στο παιδί σας ποιοι είναι οι κανόνες που ισχύουν στο σπίτι σας (και οι οποίοι ισχύουν για όλους σας), τόσο πιο εύκολα θα τους κατανοήσει και θα τους ακολουθήσει.

Μετά τον πρώτο χρόνο
Σε αυτήν την ηλικία το μωρό θέλει να μαθαίνει, να ακουμπάει, να δοκιμάζει, να εξερευνά τα πάντα. Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να θέσετε τα πρώτα θεμέλια για τους κανόνες πειθαρχίας που θα το στηρίξουν στο μέλλον. Είναι σημαντικό να είστε απόλυτα συνεπείς και σταθεροί. Κι αυτό θα είναι πολλές φορές δύσκολο, γιατί θα είστε κουρασμένοι, εξαντλημένοι από άλλες υποχρεώσεις και θα πρέπει να επαναλαμβάνετε ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα. Και κυρίως δείξτε σταθερότητα.  Σε κανένα γονιό δεν αρέσει να ακούει και να βλέπει το παιδί του να κλαίει, όταν όμως βάλει τα χέρια του στα μάτια της κουζίνας ή τρέξει στο δρόμο αφήνοντας το χέρι σας, οφείλετε να του δώσετε να καταλάβει πόσο επικίνδυνο είναι αυτό. Αφήστε το να κλάψει χωρίς να το πάρετε αμέσως αγκαλιά, διαφορετικά θα το μπερδέψετε. Όταν πρόκειται για τη σωματική του ακεραιότητα πρέπει να είστε απόλυτα σαφείς. Με την επιβράβευση για την καλή του συμπεριφορά και το μάλωμα για την κακή θα αρχίσει σιγά σιγά να καταλαβαίνει τη διαφορά του σωστού και του λάθους.

Δεύτερος χρόνος
 Ο δεύτερος χρόνος είναι ιδιαίτερα σημαντικός όσον αφορά τη συνέπεια στην τήρηση των κανόνων. Είναι η ηλικία που ξεκινάνε τα πείσματα και τα ξεσπάσματα και πολλές φορές θα απορείτε τι έχει συμβεί με το υπάκουο μωρό που ξέρατε μέχρι χθες. Ψυχραιμία. Θυμηθείτε πως αυτή είναι η ηλικία των πρώτων εκρήξεων. Σε αυτήν την ηλικία είναι σημαντικό να συνεχίσετε να του μιλάτε και να του εξηγείτε τα πρέπει και τα μη, ξανά και ξανά. Θα χρειαστεί αρκετός καιρός και αρκετά ξεσπάσματα και κλάματα μέχρι να καταλάβει και να είναι σε θέση να ελέγξει τα πείσματα και τις εκρήξεις του. Η αγάπη, η υπομονή και η σταθερότητά σας θα το βοηθήσουν. Επίσης, μην ξεχνάτε πόσο σημαντική είναι για το παιδί η επιβράβευση για την καλή συμπεριφορά του. Και βέβαια όσον αφορά εμάς η υπομονή είναι η λέξη-κλειδί. Γι' αυτό θυμηθείτε::
-Να παίρνετε μερικές βαθιές ανάσες πριν ξεσπάσετε άγρια
-Να θυμάστε πως ότι εσείς είστε οι ενήλικες.
-Να σκέφτεστε ότι η τιμωρία δεν πρέπει να στρέφετε προς το παιδί αλλά προς την πράξη του.

Μετά τον τρίτο χρόνο
Οι βάσεις έχουν μπει, όμως βρίσκεται ακόμη στην ηλικία που δεν είναι εντελώς ξεκάθαρο ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος, μια και τώρα διανύει τη φάση της αντίδρασης ανακαλύπτοντας ποια είναι τα δικά του και ποια τα δικά σας όρια. Θα ακούσετε πολλές φορές της λέξη «όχι» από το στόμα του. Εσείς δεν έχετε να ακολουθήσετε ό,τι κάνατε μέχρι τώρα (κι αν δεν το κάνατε δεν είναι αργά να το ξεκινήσετε τώρα), αγάπη, υπομονή και σταθερότητα. Το παιδί σας τώρα πρέπει να είναι σε θέση να καταλαβαίνει τι σημαίνει κοινωνική συμπεριφορά και ότι υπάρχουν κανόνες που πρέπει να ακολουθεί. Η «τιμωρία» του σε αυτή τη φάση μπορεί να είναι η απομόνωσή του στο δωμάτιό του (με ανοιχτή πόρτα) μέχρι να το φωνάξετε εσείς. Να είστε σίγουροι ότι σε δύο λεπτά από τη στιγμή που θα το στείλετε θα έχει ξεχάσει γιατί βρίσκεται εκεί και θα παίζει (ακόμη και κλαίγοντας).
Μέχρι την ηλικία των πέντε ετών μπαίνουν οι κανόνες για όλη την υπόλοιπη ζωή του. Τώρα γνωρίζει καλά ποια είναι τα πρέπει και ποιες οι επιπτώσεις των πράξεών του, μπορεί ποια να διακρίνει το σωστό από το λάθος. Σε αυτή την ηλικία εδραιώνονται ο σεβασμός, ο αυτοέλεγχος και η συνέπεια. Το να έχεις όρια σημαίνει πάνω απ' όλα να σέβεσαι τα όρια του άλλου. Και ένα παιδί που έχει μάθει να τηρεί τα όρια δεν θα επιτρέψει εύκολα να καταπατήσουν τα δικά του.

Με τη συνεργασία της Αναστασίας Φρόντζου-Χρηστίδη (σύμβουλος σχέσεων παιδιού και οικογένειας).







10 μυστικά πειθαρχίας για το παιδί μας!
Από: Ελένη Χαδιαράκου |  




Ο κλινικός ψυχολόγος Thomas W. Phelan και συγγραφέας του βιβλίου 1-2-3 Magic: Effective Discipline for Children, μας δίνει τον δικό του αποτελεσματικό δεκάλογο πειθαρχίας για τα παιδιά μας

1. Ψάξτε τις αιτίες της κακής συμπεριφοράς
Κανένα παιδί δεν κλοτσά έπιπλα ή δεν κλαίει γοερά από τη μια στιγμή στην άλλη! Τα «κακά» παιδιά είναι συνήθως τα κουρασμένα, εκείνα που πεινάνε, που φοβούνται, αυτά που κάτι ζηλεύουν, αλλά κι εκείνα που θυμώνουν όταν δεν ασχολούμαστε μαζί τους. Κάνοντας μια ανοιχτή συζήτηση, του δίνουμε την ευκαιρία να μας πει τι το ενοχλεί, πώς αυτό θα μπορούσε να διορθωθεί, αλλά και να το ρωτήσουμε αν πραγματικά πιστεύει πως η συγκεκριμένη συμπεριφορά του ήταν σωστή.

2. Ακολουθούμε και οι δύο γονείς την ίδια συμπεριφορά
Αν και οι δύο γονείς ακολουθούν την ίδια πορεία διαπαιδαγώγησης, το παιδί δεν μπερδεύεται ούτε αποσυντονίζεται. Γι’ αυτό φροντίζουμε να μένουμε σταθεροί σε αυτό που λέμε και δεν κάνουμε υποχωρήσεις.

3. Ζητάμε από το παιδί να κάνει κάτι με σταθερό τόνο και σαφήνεια
Αποφεύγουμε την προστακτική και τις γενικότητες και χρησιμοποιούμε φράσεις που ενημερώνουν το παιδί για την αιτία. Για παράδειγμα αντί για «σταμάτα να μιλάς δυνατά», προτιμάμε προτάσεις όπως «Ο μπαμπάς έχει πονοκέφαλο και νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα να κάνουμε όλοι λίγη ησυχία».

4. Αγνοούμε τα ξεσπάσματά του
Επίσης αδιαφορούμε για τις φωνές, τις βρισιές, τα αγενή σχόλια και όταν είναι δυνατό, φεύγουμε και αφήνουμε το παιδί χωρίς ακροατήριο. Αυτό μέχρι να ηρεμήσει.

5. Δίνουμε έμφαση στο «όχι»
Το λέμε σταθερά και με νόημα.

6. Δεν χάνουμε την υπομονή μας
Προσπαθούμε τουλάχιστον! Αυτό που πρέπει να θυμόμαστε, είναι πως εμείς θα μάθουμε στο παιδί μας τι σημαίνει αυτοέλεγχος, σεβασμός και συνέπεια!

7. Θυμόμαστε πάντα το ρόλο μας ως γονείς
Και χωρίς να κάνουμε κατάχρηση εξουσίας, θυμόμαστε ότι δεν χρειάζεται πάντα να αιτιολογούμε τους κανόνες που θέτουμε ή να απολογούμαστε για τη συμπεριφορά μας.

8. Δεν ξεχνάμε πως εμείς είμαστε το πρότυπο συμπεριφοράς του παιδιού μας
Ας φροντίσουμε λοιπόν να είμαστε καλά παραδείγματα προς μίμηση και να μην κάνουμε εμείς πράγματα που απαγορεύουμε στο παιδί.

9. Επιβραβεύουμε την καλή συμπεριφορά
Αλλά πάντα με συγκεκριμένα επιχειρήματα. Δεν αρκούμαστε σε ένα «μπράβο», αλλά φροντίζουμε να είμαστε συγκεκριμένοι: «Μπράβο που έβαλες τα παιχνίδια στο κουτί» ή «Πολύ χαίρομαι που μοιράζεσαι τα παιχνίδια με την αδερφή σου».

10. Αποδεχόμαστε τα συναισθήματά του παιδιού μας
Και ποτέ δεν τα κρίνουμε και δεν τα υποβιβάζουμε. Αντιμετωπίζουμε το παιδί με σεβασμό και ευγένεια όπως του αξίζει.



Πειθαρχία: Οι φωνές έχουν το ίδιο αποτέλεσμα με το ξύλο!
Από: Ελένη Καραγιάννη |  
 

Η επιβολή τιμωρίας από τους γονείς με φωνές και υποτιμητικές εκφράσεις (π.χ. βλάκας, τεμπέλης, κ.λπ.)  αυξάνει τον κίνδυνο το παιδί να εμφανίσει κατάθλιψη ή επιθετική συμπεριφορά, σύμφωνα με νέα έρευνα που δημοσιεύτηκε στην ψηφιακή επιστημονική επιθεώρηση Child Development.

Οι επιστήμονες επισημαίνουν ότι αυτές οι τεχνικές που χρησιμοποιούνται πολύ συχνά από γονείς προκειμένου να κάνουν τα παιδιά τους να πειθαρχήσουν, έχουν ακριβώς τον ίδιο αντίκτυπο στο παιδί με τη φυσική βία. «Τα αρνητικά αποτελέσματα που είχαν οι φωνές μέσα στα δύο χρόνια που διήρκεσε η έρευνα ήταν παρόμοια με αυτά που προέκυψαν σε ανάλογες έρευνες την ίδια περίοδο που μελετούσαν τις επιπτώσεις του ξύλου και της σωματικής βίας στα παιδιά«, εξηγεί ο επικεφαλής της έρευνας, καθηγητής ψυχολογίας Ming-Te Wang.


Για τις ανάγκες της έρευνας μελετήθηκαν οι συνήθειες 976 13χρονων και 14χρονων και των γονιών τους επί δύο συνεχόμενα χρόνια. Φάνηκε, λοιπόν, ότι συμπτώματα κατάθλιψης και κακής συμπεριφοράς ήταν πιο διαδεδομένα ανάμεσα στα παιδιά που ήταν εκτεθειμένα σε σκληρές πρακτικές λεκτικής πειθαρχίας.

«Φωνάζοντας, δεν λύνεις ένα πρόβλημα στη συμπεριφορά του παιδιού. Αντίθετα, το κάνεις χειρότερο», σχολιάζει ο επικεφαλής της έρευνας. Ειδικά στην εφηβεία, που είναι μια πολύ ευαίσθητη περίοδο όπου τα παιδιά αναπτύσσουν την ταυτότητά τους, οι φωνές μπορεί να βλάψουν την αυτοεικόνα τους και να τα κάνουν να νιώθουν ότι δεν αξίζουν τίποτα». Όπως επισημαίνει ο ίδιος, η έρευνα θα ήταν καλό να χρησιμεύσει σαν υπενθύμιση τους γονείς ώστε να θυμούνται ότι πρέπει να κρατούν την ψυχραιμία τους.


5 πράγματα που πρέπει να αναρωτηθούμε πριν μαλώσουμε το παιδί μας
Από: Ελένη Καραγιάννη |  




Κανένας γονιός δεν θέλει να βάζει τις φωνές, να απειλεί ή να στέλνει το παιδί του τιμωρία. Μερικές φορές όμως δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά, ενώ παράλληλα είναι δική του υποχρέωση να δείξει στο παιδί με σαφή τρόπο ποιες συμπεριφορές είναι αποδεκτές και ποιες όχι. Ωστόσο, καλό θα ήταν πριν πάρετε την απόφαση να επιβάλλετε κάποιου είδους «πειθαρχία» ή να φέρετε το παιδί σας αντιμέτωπο με τις συνέπειες της πράξης του να αναρωτηθείτε;

1. Είμαι αρκετά ψύχραιμος;
Δεν είναι λίγες οι φορές που οι γονείς εκνευρίζονται με κάποια συμπεριφορά του παιδιού επειδή οι ίδιοι είναι πιεσμένοι, αγχωμένοι ή εκνευρισμένοι. Είναι ανθρώπινο, όταν μας κυριεύει η οργή ή ο θυμός να κάνουμε πράγματα που ξέρουμε ότι είναι λάθος ή που ξέρουμε ότι αργά ή γρήγορα θα μετανιώσουμε. Ακόμα κι αν η πράξη του παιδιού είναι τέτοια που θα πρέπει να αντιδράσετε, μην το κάνετε εν θερμώ. Μείνετε για λίγο μόνοι σας και προσπαθήστε να ηρεμήσετε πριν μιλήσετε. Όταν νιώσετε ξανά ψύχραιμοι, συζητήστε με το παιδί και εξηγήστε του τη θέση σας με σαφήνεια αλλά και κατανόηση. Μερικούς απλούς πρακτικούς τρόπους να αντιμετωπίζετε τα πράγματα πιο χαλαρά θα βρείτε εδώ!

2. Είναι αυτό που συνέβη τόσο σοβαρό;
Τα παιδιά κάνουν λάθη, όλοι κάνουμε. Το να τα μαλώνουμε κάθε φορά που κάνουν κάτι λάθος είναι και κουραστικό και μάταιο αλλά και επιζήμιο, γιατί μέσα από τα λάθη τους μαθαίνουν πολλά πράγματα για τη ζωή και τον κόσμο. Επιλέξτε σοφά τις περιπτώσεις στις οποίες πιστεύετε ότι χρειάζεται να επιβληθούν συνέπειες. Εάν το κάνετε με το παραμικρό, τότε χάνει τον εκπαιδευτικό του χαρακτήρα και δεν μπορεί να συνετίσει το παιδί γιατί το θεωρεί δεδομένο. Μην ξεχνάτε ότι δεν είναι δουλειά σας μόνο να του διδάξετε πως όρια και πειθαρχία">οι πράξεις μας έχουν συνέπειες αλλά και ότι μερικές φορές πρέπει να έχουμε τη δύναμη να συγχωρούμε.

3. Γνώριζε το παιδί ότι αυτό που έκανε δεν είναι αποδεκτό;
Βασική προϋπόθεση για να είστε σίγουροι ότι χειρίζεστε σωστά τα θέματα πειθαρχίας είναι να έχετε επιβάλλει μερικούς κανόνες που πρέπει να ακολουθούνται στο σπίτι και την οικογένειά σας. Βεβαιωθείτε ότι το παιδί γνωρίζει ποιοι είναι και ποιες συνέπειες επισείει η μη τηρησή τους. Προσοχή: οι κανόνες πρέπει να είναι σαφείς, λογικοί και να αντανακλούν τις αξίες που θέλετε να περάσετε στα παιδιά σας.

4. Είναι η τιμωρία που σκεφτήκατε η κατάλληλη;
Μήπως η αντίδρασή σας είναι υπερβολική και αυτό που σκοπεύετε να επιβάλλετε πολύ σκληρό; Ή, αντίθετα, μήπως η συνέπεια είναι εντελώς αδιάφορη για το παιδί και, έτσι, αναποτελεσματική; Επιπλέον, θα πρέπει να λάβετε υπόψη την προσωπικότητα και την ιδιοσυγκρασία του παιδιού. Κάτι που μπορεί να είναι σωστό για ένα παιδί μπορεί να είναι εντελώς λάθος για ένα άλλο. Τέλος, κάτι που πρέπει να λάβετε σοβαρά υπόψη είναι η ηλικία του παιδιού. Αναρωτηθείτε: μήπως δείχνετε υπερβολική αυστηρότητα σε ένα πολύ μικρό παιδάκι; Ή μήπως συνεχίζετε να αντιμετωπίζετε το παιδί σας σαν να είναι ακόμα μωρό;

5. Τι θετικό μπορεί να βγει από αυτή την ιστορία;
Όταν τα παιδιά κάνουν ζημιές, σκανταλιές ή φέρονται ανάρμοστα, αντί να θυμώσετε, εκμεταλλευτείτε την ευκαιρία να τους διδάξετε αξίες που θα τους φανούν πολύ χρήσιμα σε όλη τη ζωή τους. Είναι η κατάλληλη ευκαιρία να τους εξηγήσετε τι είναι σωστό και τι λάθος και για ποιο λόγο, να τους μιλήσετε για τα όρια, αλλά και την αποδοχή, τη συγχώρεση και την επανόρθωση. Αντί, λοιπόν, να επικεντρώσετε το ενδιαφέρον σας στην «τιμωρία», αξιοποιήστε την περίσταση για να μάθει κάτι πολύτιμο.

Με τη συνεργασία της Μαρίας Ποθητού (σύμβουλος γονέων, παιδαγωγός, συντονίστρια σχολών γονέων).


Γιατί είναι τόσο αντιδραστικό;

Από: Νινέττα Φαφούτη |  





Γιατί σας αμφισβητεί; Γιατί κοντράρεται μαζί σας; Είναι ιδιοτροπίες; Τι του συμβαίνει; Το πιο πιθανό είναι πως σας δοκιμάζει.
Θέλει να σας γνωρίσει καλύτερα και να κερδίσει την προσοχή σας. Η πρόκληση μάλιστα δεν... περιορίζεται σε εσάς. Το μικρό προκαλεί και τον εαυτό του, αλλά και τα άλλα πιτσιρίκια. Είναι ένα πολύ σημαντικό στάδιο στην ανάπτυξή του!

Το πιτσιρίκι σας αρνείται να σας υπακούσει, επιμένει να κάνει ό,τι θέλει και όχι ό,τι του λέτε, και δεν αποδέχεται κανέναν συμβιβασμό. Είναι μια στιγμή σύγκρουσης και μάλιστα όχι πάντα εύκολη να τη χειριστείτε. Ωστόσο είναι κάτι φυσιολογικό και πρέπει να είστε προετοιμασμένοι να περάσετε και από αυτό το στάδιο. Η άρνηση, οι αντιρρήσεις και η πρόκληση σε αυτήν την ηλικία (των δύο με τριών ετών) είναι ένας τρόπος δημιουργίας ανταγωνιστικών καταστάσεων, με τις οποίες ένα παιδί εκδηλώνεται στις σχέσεις του. Μπορεί μάλιστα να φτάνει ακόμη και σε  μικροσυγκρούσεις, είναι όμως μια θεμελιώδης λειτουργία για την ανάπτυξη της προσωπικότητάς του. Τα βασικά πεδία που εκφράζει το παιδί αυτή την τάση του -να προκαλεί και να προκαλείται- είναι τρία:
1ον με τον ίδιο του τον εαυτό
2ον με τους γονείς του και
3ον με τους συνομήλικους του

Μέσα του γεννιέται η επιθυμία να προχωρήσει, να εξελιχθεί, να δοκιμάσει να ξεπεράσει τα όριά του και έτσι να αισθανθεί ότι μεγαλώνει. Η προσωπικότητα που αναπτύσσει είναι σαν ένα είδος λάστιχου  που τεντώνεται, μα πρέπει και να παραμείνει τεντωμένο. Αν το λάστιχο είναι χαλαρό τότε και η προσωπικότητα παραμένει χαλαρή.

Προκαλεί τον εαυτό του
Κατ' αρχάς το παιδί προκαλεί τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτή η κόντρα, με τον εαυτό του είναι πολύ σημαντική και η κινητήρια δύναμη για την εξέλιξή του. Το παιδί θέλει να δράσει, να περπατήσει, να πηδήξει, να τρέξει, πιέζει τον εαυτό του να τα καταφέρει, να ξεπεράσει τις δυνατότητές του. Με όλες αυτές τις κινήσεις μετράει τις φυσικές του δυνάμεις, βρίσκει το ρυθμό, ανακαλύπτει χίλια δυο πράγματα για το σώμα του. Και οι προκλήσεις συνεχίζονται…
Γιατί το πιτσιρίκι δεν τα… βάζει μόνο με το σώμα του, αλλά και με το πνεύμα του, Σκέφτεται, συσχετίζει τις πληροφορίες που παίρνει, προκαλεί το μυαλουδάκι του. Ενώ πριν από λίγο καιρό, δεν έμπαινε καν σε σκέψεις και του αρκούσε να μιμείται τα πράγματα, τώρα προσπαθεί να βγάζει το ίδιο τα δικά του συμπεράσματα. Δεν αρκείται πια στο να αντιγράφει τη σκέψη και τη λογική των άλλων. Νιώθει βαθμιαία πως μπορεί να δημιουργήσει δικά του πράγματα, να παράγει καινούργια ακόμα και αν είναι ασήμαντα, που όμως αποτελούν εικόνα του δικού του τρόπου σκέψης. Η πρόκληση είναι ένας μηχανισμός που το κεντρίζει να αναζητήσει καινούργια πράγματα και να προχωρήσει πέρα από όσα έχει κατακτήσει μέχρι τώρα.

Κόντρα στη μαμά και τον μπαμπά
Με τους γονείς ή ακόμα και με τους παππούδες η κατάσταση είναι ακόμη πιο έντονη. Ο τρόπος που το παιδί προκαλεί τους ενήλικες είναι πιο πολύπλοκη. Πώς εκδηλώνεται; Με τα λόγια, με τη συμπεριφορά, με τα συναισθήματα, με το σώμα. Σαν μια παρτίδα σκάκι…  τα νήπια με τις κινήσεις τους προσπαθούν να καταλάβουν τις κινήσεις του «εχθρού» και αν είναι δυνατόν να τις προβλέψουν. Το να προβλέψει και να πολεμήσει τους γονείς για ένα παιδί σημαίνει κατάκτηση εδάφους, κερδίζει έτσι περισσότερη προσοχή από εκείνους, και άρα νιώθει μεγαλύτερη ασφάλεια, σε κάποια σημεία περισσότερο σεβασμό και τελικά περισσότερη αυτονομία.
Η πρόκληση του μικρού προς το γονιό εκδηλώνεται με ουρλιαχτά ή ακόμα και με χειρονομίες: κλωτσά, χτυπάει με μπουνιές ή απομακρύνεται. Για να απαντήσει τελικά με ένα «όχι» σε όλες τις προτάσεις των δικών του για συμβιβασμό. Το «όχι»  είναι ο δικός του πιο συνηθισμένος τρόπος για να προβάλλει τις αντιρρήσεις του. Στην πραγματικότητα, το μικρό δεν θέλει να κατακτήσει αυτό για το οποίο δείχνει να μάχεται. Αυτό που πραγματικά το ενδιαφέρει δεν είναι το αποτέλεσμα αλλά η διαδρομή, που την ακολουθεί για να γνωρίσει και να τεστάρει το γονιό, διαπιστώνοντας εν τέλει αν είναι αυστηρός ή αδύναμος άνθρωπος.

Τι να κάνετε;
-  Γίνετε διαλλακτικοί! Μην του πάτε και εσείς… κόντρα, αλλά και μην το αφήνετε να κάνει μόνο το δικό του. Προσπαθήστε να καταλάβετε πώς μπορείτε να μεσολαβήσετε ανάμεσα στο δικό του «όχι» και το δικό σας και να αλλάξετε την κατάσταση.
-  Φροντίστε να κρατάτε και οι δύο γονείς μια κοινή στάση απέναντι στο παιδί. Αν το μικρό καταλάβει ότι ο ένας γονιός είναι πιο μαλακός και υποχωρητικός, σίγουρα θα εκμεταλλευτεί την κατάσταση για να παίξει με τα… νεύρα σας, να σας φέρει σε αντιπαράθεση και να κερδίσει αυτό που θέλει. Δεν πρέπει να πέσετε σε αυτήν την… παγίδα του. Προσπαθήστε με κάποιον τρόπο οι συμπεριφορές σας να είναι, όσο το δυνατό, πιο κοντινές, αν όχι απόλυτα ταυτισμένες. Έτσι θα αποφύγετε τις προσπάθειές του να σας βάλει τον έναν απέναντι στον άλλο για δικό του όφελος.
-  Προσέξτε τη συμπεριφορά σας απέναντί του και φροντίστε να κρατάτε πάντα το λόγο σας. Μην του λέτε ψέματα και μην το γεμίζετε με δικαιολογίες. Αυτή η ηλικία είναι μια αποφασιστική φάση στις συναισθηματικές σχέσεις του μικρού σας μαζί σας και εξαιρετικά καθοριστική για την ικανότητά του να δικαιολογεί και να καταλαβαίνει τους άλλους.
-  Μην κάνετε συνέχεια  παραχωρήσεις για να αποφύγετε τις εντάσεις με το παιδί. Έτσι το παιδί θα θέλει να κάνει συνέχεια το δικό του, και θα γίνεται όλο και πιο απαιτητικό, τώρα και στο μέλλον.
-  Μη φοβάστε τις… αντιπαραθέσεις! Σίγουρα οι αρνήσεις σας θα προκαλέσουν αναπόφευκτα ένταση στις σχέσεις σας, αλλά πρόκειται για μια κατάσταση που έχει προκαλέσει και θέλει το παιδί. Τα μικρά λειτουργούν έτσι για να κερδίσουν όσο γίνεται  περισσότερη προσοχή από μας. Οι γονείς, στην πραγματικότητα, όταν αντιδρούν έχουν τύψεις και υποσυνείδητα τείνουν να είναι πιο τρυφεροί, πιο γενναιόδωροι και πιο προστατευτικοί. Δηλαδή ό,τι ακριβώς ήθελε να πετύχει το μικρό με την προκλητική συμπεριφορά του!
-  Πώς θα απαντήσετε στα άσχημα λόγια, τις κλωτσιές και τις μπουνιές; Όταν το πιτσιρίκι είναι εκτός ελέγχου, δείξτε αυστηρότητα και προβάλλεται λογικά επιχειρήματα για να υπερασπίσετε τη θέση σας.

Προκαλεί (αλλά και προκαλείται) τους συνομήλικους του
Το παιδί είναι από τη φύση του εγωκεντρικό. Δεν πρέπει όμως να παραμείνει έτσι… για πάντα. Χάνει αυτόν τον φυσιολογικό εγωκεντρισμό μόνο με την κοινωνικοποίηση και την επαφή με τα άλλα παιδιά. Γι' αυτό και είναι πολύ σημαντικές οι σχέσεις με τα συνομήλικα. Μέσα στην ομάδα δημιουργούνται καινούργιες ευκαιρίες για πρόκληση, αναπτύσσεται ένα παιχνίδι ρόλων στο οποίο κάποιες φορές το πιτσιρίκι είναι το «θύμα» και κάποιες άλλες ο αρχηγός. Ο ανταγωνισμός με τους συνομηλίκους είναι μια ευκαιρία για να διευρύνει τη σκέψη του. Αυτό συμβαίνει, για παράδειγμα, όταν μια δική του ιδέα για παιχνίδι γίνεται αποδεκτή από τα άλλα παιδιά. Το επιθυμητό αποτέλεσμα δεν είναι πάντα να κάνουν οι άλλοι αυτό που  θέλει εκείνο, είναι όμως σημαντικό να εκτιμάει μαζί με τους άλλους μια σωστή πρόταση. Δεν είναι καλό για ένα παιδί να μένει πάντα φοβισμένο μπροστά στις προτάσεις και στις προκλήσεις των άλλων. Μην ανησυχείτε λοιπόν για τις επαφές με τα άλλα πιτσιρίκια και για τις εντάσεις που ίσως δημιουργούνται. Ακόμα και στην περίπτωση που το μικρό μάθει κάποια χειρονομία ή κάποια άσχημη λέξη με το να είναι με άλλα παιδιά, δεν είναι κάτι τόσο… τρομερό!

Με την συνεργασία της κας Ειρήνης Αργύρη (ψυχολόγος - παιδοψυχολόγος MSc UCLan, UK)





Πειθαρχία: «Μάθε, παιδί μου, όρια»
Από: Ζαχαρία Πηνελόπη |  




Τα παιδιά χρειάζονται όρια, κι εμείς ως γονείς καλούμαστε να τους τα θέσουμε.

Στην ταβέρνα. Με τον µουσακά µου αλλά και με την (εξάχρονη) Μαρινίκη στο διπλανό τραπέζι: «Δεν θέλω μακαρόνιααα!». Οι γονείς της επιμένουν σε έναν διάλογο στον οποίο, είναι εμφανές, εκείνη δεν συμμετέχει. «Μαρινίκη, πρέπει να φας για να μεγαλώσεις». «Δεν θέλω να μεγαλώσω!». «Γιατί; Ας το συζητήσουμε και έπειτα θα διαβάσουμε "Μικρό πρίγκιπα"». «Δεν θα μεγαλώσω ποτέ!». Η δαιμονισμένη χτυπάει τα χέρια μέσα στο πιάτο και το περιεχόμενό του λούζει τη γιαγιά της. Είμαι έτοιμος, στη μνήμη των γιαγιάδων όλου του κόσμου, να κάνω τα μακαρόνια λάσο και να την κρεμάσω στην είσοδο της ταβέρνας. Οι (φιλοσοφίας ζεν;) γονείς της συνεχίζουν με ηρεμία που δικαιολογείται μόνο αν είναι αποτέλεσμα φαρμακευτικής αγωγής: «Μαρινικουλίνι, λέρωσες τη γιαγιά». «Δεν πειράζει» ψελλίζει η (σοκαρισμένη) γιαγιά, όταν το Μαρινικουλίνι, κοιτώντας την με ύφος «κούκλα που σκοτώνει», φωνάζει «σκάσε!».

Πεπεισμένος ότι το κρέμασμα είναι επιεικής ποινή, φαντασιώνομαι άλλες μεθόδους σωφρονισμού, από εκείνες που χρησιμοποιούσαν οι Ιάπωνες στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ακούω τη μαμά να λέει: «Τι συμβούλευσε η κυρία Ντίνα να κάνεις όταν πάει να σου ξεφύγει η κακιά λέξη; Να μετράς ως το δέκα...». «Σκάσε, σκάσε, σκάσε!». «Εξήγησέ μου τότε... Μητέρα, μην παρεμβαίνετε, μιλάω με το παιδί. Λοιπόν, γλυκιά μου...».

Θέλω να βουλώσω με μουσακά τα αφτιά μου για να μην ακούω. Θέλω, επίσης, να ρωτήσω την κυρία Ντίνα πώς εξηγoύνται ιατρικώς οι συμπεριφορές της Μαρινικούλας και των δικών της. Από ό,τι κατάλαβα, είναι η ψυχολόγος που συμβουλεύει δύο γονείς πώς να αναθρέψουν ένα ακόμη παιδί... νέας εσοδείας. Από εκείνα που αντιμετωπίζονται από τις οικογένειές τους ως ενήλικοι, από την ημέρα που γεννιούνται. Που μεγαλώνουν διαβάζοντας «Μικρό πρίγκιπα» του Εξιπερί ή ιστορίες της Πότερ από το πρωτότυπο για να μαθαίνουν και ξένες γλώσσες. Που δεν ακούν ποτέ «μη», «όχι», «απαγορεύεται». Που συζητούν τα πάντα με τους μεγάλους, ακόμη και αν λόγω ηλικίας δεν είναι σε θέση να κάνουν διάλογο. Που τα κοριτσάκια δεν παίζουν με κούκλες, ώστε να μην εθιστούν στο αντιπρότυπο γυναίκα-αντικείμενο του σεξ, εκτός αν η κούκλα είναι φτιαγμένη από κουρέλια, έργο των γυναικών του χωριού Ουρούλου Μπάκου Ρούλου του Τόγκο, αγορασμένη σε μπαζάρ για τη στήριξη της Μαύρης Ηπείρου. Που και τα αγοράκια έχουν κούκλα από το Ουρούλου Μπάκου Ρούλου. Που αγόρια και κορίτσια δεν διαβάζουν κόμικς ούτε βλέπουν τηλεόραση για να αποφύγουν την επαφή με τη βία. «Βίαιοι οι Τομ και Τζέρι;». «Βιαιότατοι» απάντησε φίλη που τους έχει... εξορίσει από τη ζωή της κόρης της και μου έφερε ως παράδειγμα τις τηγανιές που ανταλλάσσουν. «Εμείς με αυτά γελούσαμε». «Γιατί δεν ξέραμε». Ενώ σήμερα που... ξέρουμε;

Θαυµάζω την προσπάθεια διαφόρων σύγχρονων οικογενειών να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά τους. Διαπιστώνω, όμως, πόσο δυσλειτουργικά καταλήγουν ενίοτε αυτά τα παιδιά: Δεν ξέρουν να συμπεριφερθούν, να συμβιώσουν με τους άλλους, ούτε να αναζητήσουν την προσωπική τους ευτυχία. Τι φταίει; Δεν αρκούν οι μορφωμένοι γονείς; Οι ψυχολόγοι; Τα καλά σχολεία; Τα μπαλέτα; Τα πιάνα; Οι δημοκρατικές διαδικασίες που διέπουν τη λειτουργία της σύγχρονης οικογένειας; «Χρήσιμα αυτά» λέει ένας φίλος (πατέρας τριών παιδιών), «έχουμε ξεχάσει, όμως, το βασικό: τα παιδιά χρειάζονται όρια». Τα όρια που οι παλαιότεροι προσπάθησαν να επιβάλουν καταφεύγοντας σε μεθόδους που ευτυχώς ξεπεράστηκαν (όπως το ξύλο) αλλά και που στην πορεία τα ξεχάσαμε εντελώς. Οσο, όμως, και αν οι λέξεις «όριο» και «πειθαρχία» παραπέμπουν σε συντηρητικές εποχές, τείνω να πιστέψω ότι μόνο επιβάλλοντας την πειθαρχία με πολιτισμένο τρόπο (και με την απαραίτητη αυστηρότητα), μόνο τότε προστατεύουμε τα παιδιά μας. Τότε εκπαιδεύουμε τη Μαρινίκη που θα μας κάνει υπερήφανους και όχι το Μαρινικουλίνι που κανένας δεν θέλει στη ζωή του.
*Δημοσιεύτηκε στο «BHmagazino» την Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014. Πηγή: tovima.gr





Πειθαρχία: «Μάθε, παιδί μου, όρια»
Από: Ζαχαρία Πηνελόπη |  




Τα παιδιά χρειάζονται όρια, κι εμείς ως γονείς καλούμαστε να τους τα θέσουμε.

Στην ταβέρνα. Με τον µουσακά µου αλλά και με την (εξάχρονη) Μαρινίκη στο διπλανό τραπέζι: «Δεν θέλω μακαρόνιααα!». Οι γονείς της επιμένουν σε έναν διάλογο στον οποίο, είναι εμφανές, εκείνη δεν συμμετέχει. «Μαρινίκη, πρέπει να φας για να μεγαλώσεις». «Δεν θέλω να μεγαλώσω!». «Γιατί; Ας το συζητήσουμε και έπειτα θα διαβάσουμε "Μικρό πρίγκιπα"». «Δεν θα μεγαλώσω ποτέ!». Η δαιμονισμένη χτυπάει τα χέρια μέσα στο πιάτο και το περιεχόμενό του λούζει τη γιαγιά της. Είμαι έτοιμος, στη μνήμη των γιαγιάδων όλου του κόσμου, να κάνω τα μακαρόνια λάσο και να την κρεμάσω στην είσοδο της ταβέρνας. Οι (φιλοσοφίας ζεν;) γονείς της συνεχίζουν με ηρεμία που δικαιολογείται μόνο αν είναι αποτέλεσμα φαρμακευτικής αγωγής: «Μαρινικουλίνι, λέρωσες τη γιαγιά». «Δεν πειράζει» ψελλίζει η (σοκαρισμένη) γιαγιά, όταν το Μαρινικουλίνι, κοιτώντας την με ύφος «κούκλα που σκοτώνει», φωνάζει «σκάσε!».

Πεπεισμένος ότι το κρέμασμα είναι επιεικής ποινή, φαντασιώνομαι άλλες μεθόδους σωφρονισμού, από εκείνες που χρησιμοποιούσαν οι Ιάπωνες στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν ακούω τη μαμά να λέει: «Τι συμβούλευσε η κυρία Ντίνα να κάνεις όταν πάει να σου ξεφύγει η κακιά λέξη; Να μετράς ως το δέκα...». «Σκάσε, σκάσε, σκάσε!». «Εξήγησέ μου τότε... Μητέρα, μην παρεμβαίνετε, μιλάω με το παιδί. Λοιπόν, γλυκιά μου...».

Θέλω να βουλώσω με μουσακά τα αφτιά μου για να μην ακούω. Θέλω, επίσης, να ρωτήσω την κυρία Ντίνα πώς εξηγoύνται ιατρικώς οι συμπεριφορές της Μαρινικούλας και των δικών της. Από ό,τι κατάλαβα, είναι η ψυχολόγος που συμβουλεύει δύο γονείς πώς να αναθρέψουν ένα ακόμη παιδί... νέας εσοδείας. Από εκείνα που αντιμετωπίζονται από τις οικογένειές τους ως ενήλικοι, από την ημέρα που γεννιούνται. Που μεγαλώνουν διαβάζοντας «Μικρό πρίγκιπα» του Εξιπερί ή ιστορίες της Πότερ από το πρωτότυπο για να μαθαίνουν και ξένες γλώσσες. Που δεν ακούν ποτέ «μη», «όχι», «απαγορεύεται». Που συζητούν τα πάντα με τους μεγάλους, ακόμη και αν λόγω ηλικίας δεν είναι σε θέση να κάνουν διάλογο. Που τα κοριτσάκια δεν παίζουν με κούκλες, ώστε να μην εθιστούν στο αντιπρότυπο γυναίκα-αντικείμενο του σεξ, εκτός αν η κούκλα είναι φτιαγμένη από κουρέλια, έργο των γυναικών του χωριού Ουρούλου Μπάκου Ρούλου του Τόγκο, αγορασμένη σε μπαζάρ για τη στήριξη της Μαύρης Ηπείρου. Που και τα αγοράκια έχουν κούκλα από το Ουρούλου Μπάκου Ρούλου. Που αγόρια και κορίτσια δεν διαβάζουν κόμικς ούτε βλέπουν τηλεόραση για να αποφύγουν την επαφή με τη βία. «Βίαιοι οι Τομ και Τζέρι;». «Βιαιότατοι» απάντησε φίλη που τους έχει... εξορίσει από τη ζωή της κόρης της και μου έφερε ως παράδειγμα τις τηγανιές που ανταλλάσσουν. «Εμείς με αυτά γελούσαμε». «Γιατί δεν ξέραμε». Ενώ σήμερα που... ξέρουμε;

Θαυµάζω την προσπάθεια διαφόρων σύγχρονων οικογενειών να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά τους. Διαπιστώνω, όμως, πόσο δυσλειτουργικά καταλήγουν ενίοτε αυτά τα παιδιά: Δεν ξέρουν να συμπεριφερθούν, να συμβιώσουν με τους άλλους, ούτε να αναζητήσουν την προσωπική τους ευτυχία. Τι φταίει; Δεν αρκούν οι μορφωμένοι γονείς; Οι ψυχολόγοι; Τα καλά σχολεία; Τα μπαλέτα; Τα πιάνα; Οι δημοκρατικές διαδικασίες που διέπουν τη λειτουργία της σύγχρονης οικογένειας; «Χρήσιμα αυτά» λέει ένας φίλος (πατέρας τριών παιδιών), «έχουμε ξεχάσει, όμως, το βασικό: τα παιδιά χρειάζονται όρια». Τα όρια που οι παλαιότεροι προσπάθησαν να επιβάλουν καταφεύγοντας σε μεθόδους που ευτυχώς ξεπεράστηκαν (όπως το ξύλο) αλλά και που στην πορεία τα ξεχάσαμε εντελώς. Οσο, όμως, και αν οι λέξεις «όριο» και «πειθαρχία» παραπέμπουν σε συντηρητικές εποχές, τείνω να πιστέψω ότι μόνο επιβάλλοντας την πειθαρχία με πολιτισμένο τρόπο (και με την απαραίτητη αυστηρότητα), μόνο τότε προστατεύουμε τα παιδιά μας. Τότε εκπαιδεύουμε τη Μαρινίκη που θα μας κάνει υπερήφανους και όχι το Μαρινικουλίνι που κανένας δεν θέλει στη ζωή του.
*Δημοσιεύτηκε στο «BHmagazino» την Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014. Πηγή: tovima.gr



Γράμμα από ένα πρώην παιδί: «Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα...»

Από: Ζαχαρία Πηνελόπη |  



Ένα μήνυμα που κάθε ενήλικας πρέπει να γνωρίζει, γιατί τα παιδιά παραδειγματίζονται από αυτά που βλέπουν, όχι μόνο από αυτά που τους λέγονται!

Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να φτιάχνεις για μένα το αγαπημένο μου γλυκό, και έμαθα ότι μικρά πράγματα μπορεί να έχουν ξεχωριστή σημασία στη ζωή.

Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε παρακολουθούσα, και έμαθα τα περισσότερα «μαθήματα ζωής», εφόδια για να γίνω καλύτερο και παραγωγικότερο άτομο όταν μεγαλώσω.

Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να κρεμάς τη ζωγραφιά μου στο ψυγείο, και αμέσως ήθελα να ζωγραφίσω την επόμενη.

Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, ενώ ήσουν θυμωμένη με συμβούλεψες ήρεμα και απλά για να καταλάβω το γιατί, κι έτσι έμαθα ότι ο διάλογος και η επικοινωνία είναι σημαντικά ακόμη κι όταν τα πράγματα είναι δύσκολα.

Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να φτιάχνεις φαγητό για κάποιο φίλο που ήταν άρρωστος, και έμαθα ότι όλοι μας πρέπει να νοιαζόμαστε και να φροντίζουμε ο ένας τον άλλον.

Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να φροντίζεις το σπίτι και όσους ζούμε σε αυτό, και έμαθα ότι πρέπει να εκτιμάμε ό,τι μας προσφέρεται.

Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να φροντίζεις ένα αδέσποτο γατάκι, και έμαθα ότι είναι καλό να είσαι ευγενικός με τα ζώα.

Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, ένιωσα ότι νοιαζόσουν, και ήθελα να γίνω καλύτερος.

Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να κλαις, και έμαθα ότι κάποια πράγματα στη ζωή πληγώνουν αλλά έχεις δικαίωμα να είσαι στενοχωρημένος.

Όταν νόμιζες ότι δεν κοιτούσα, σε είδα να αναλαμβάνεις τις ευθύνες ακόμα κι όταν οι καταστάσεις ήταν δύσκολες, και έμαθα ότι πρέπει να είμαι υπεύθυνο άτομο.

(Βάσια Σαραντοπούλου, ψυχολόγος - σύμβουλος ανθρώπινων σχέσεων & επαγγελματικούπροσανατολισμού.)

6 βασικές αξίες της ζωής που πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά μας
Από: Ζαχαρία Πηνελόπη |  


68

Κάθε γονιός θέλει τα παιδιά του να μεγαλώσουν με αρχές και ιδανικά, αλλά μέσα στο χάος της καθημερινότητας δεν είναι πάντα εύκολο να επικεντρωθεί απρόσκοπτος σε αυτό το έργο του.
   
Τώρα που τα σχολεία έκλεισαν και υπάρχει περισσότερος ελεύθερος χρόνος με τα παιδιά, ήρθε η ώρα για τους γονείς να χαλαρώσουν για λίγο και να αναθεωρήσουν: Ο καλύτερος τρόπος για να κατακτήσουμε υψηλούς στόχους είναι να τους «σπάσουμε» σε μικρά βήματα. Αυτό τουλάχιστον προτείνει η συγγραφέας του βιβλίου «A Simple Guide to Pregnancy & Baby's First Year», ειδική σε θέματα παιδικής υγείας και μαμά Ivana Maria Cortes. Μετατρέψτε, λοιπόν, την καθημερινότητα με τα παιδιά σας σε διδακτικές στιγμές και ενσταλάξτε τους με τρόπο δημιουργικό και ευχάριστο τις αξίες της ζωής…
1. Ενσυναίσθηση
Αν ένα παιδί δείχνει απομονωμένο σε φιλικό πάρτι, ενθαρρύνετε το δικό σας παιδί να του ζητήσει να παίξουν μαζί. Αργότερα στο σπίτι, σχολιάστε το γεγονός: «Είδες πόσο χαρούμενο έκανες τον Πέτρο όταν του πρότεινες να κάνετε παρέα;».
Μυήστε το παιδί σας στον εθελοντισμό. Μια επίσκεψη σε ένα γηροκομείο ή μια βόλτα στα ζωάκια μιας φιλοζωϊκής εταιρίας θα ενισχύσουν την κοινωνικότητα και τη συμπόνια του, και θα του διδάξουν ότι με τις καλές πράξεις του μπορεί να κάνει τη διαφορά!
2. Αυτοσυγκράτηση
Μην επιτρέπετε να διαιωνίζεται το «ακόμα 5 λεπτά» παιχνίδι. Όταν έρθει η ώρα να φύγετε από την παιδική χαρά και να πάτε σπίτι, αυτό πρέπει να γίνει. Φροντίστε να λέτε αυτό που εννοείτε, και να κάνετε αυτό που λέτε.
Σε ένα πάρτι, παροτρύνετε το παιδί σας να είναι λίγο πιο αποστασιοποιημένο από τις «ανάγκες» του. Ζητήστε του π.χ. να αφήσει τα υπόλοιπα παιδάκια να σερβιριστούν πρώτα από τον μπουφέ, και υπομονετικά να κεραστεί όταν εκείνα τελειώσουν. Επιμείνετε στο μοίρασμα. Διδάξτε στο παιδί σας να περιμένει να παίξει με ένα παιχνίδι, αφού το αφήσει το άλλο παιδάκι, ή να του ζητήσει ευγενικά αν θα μπορούσαν να παίξουν κι οι δύο μαζί του.
3. Περιβαλλοντική συνείδηση
Δημιουργήστε μια κατασκευή από ανακυκλωμένα υλικά. Μιλήστε μαζί του για το θέμα της ανακύκλωσης και τη σπουδαιότητά του, και αναθέστε του να κατασκευάσει κάτι δικό του, από υλικά όπως π.χ. το χαρτί τουαλέτας και το ρολό του.
Προσπαθήστε να το μυήσετε στις καθημερινές οικολογικές συμπεριφορές στο σπίτι. Μάθετέ του να μην αφήνει αναμμένα τα φώτα, να κλείνει τις πόρτες και τα παράθυρα, να μην αφήνει τη βρύση ανοιχτή όση ώρα πλένει τα δόντια του κτλ. Επιπλέον, μπορείτε να κάνετε ένα μικρό διαγωνισμό μεταξύ σας, για το ποιος μέσα στο σπίτι θυμάται να κάνει τα περισσότερα από αυτά!
Πηγαίνετε μαζί μια βόλτα στη φύση - θα κάνει καλό σε όλους σας! Όταν τα παιδιά καταφέρουν να αγαπήσουν και να «καταλάβουν» τη φύση, θα έχουν περισσότερα κίνητρα για να την προσέχουν, τόσο τώρα που είναι μικρά, όσο και αργότερα στη ζωή τους.  
4. Σωστή διατροφή
Παίξτε το παιχνίδι της αλφαβήτας των τροφών. Ξεκινήστε με το Α (αχλάδι, ανανάς, ακτινίδιο), προχωρήστε στο Β (βερίκοκο) και συνεχίστε με όλα τα γράμματα μέσα στη διάρκεια του καλοκαιριού. Για να μην ξεχνάτε τη σειρά, να κολλάτε ένα μαγνητάκι με το συγκεκριμένο γράμμα στο ψυγείο. Είναι ένας πολύ έξυπνος τρόπος να δοκιμάσουν τα παιδιά διάφορα τρόφιμα, ακόμα κι εκείνα που δεν συμπαθούν ιδιαίτερα!
Μετατρέψτε τις υγιεινές τροφές σε απολαυστική διασκέδαση. Αντί για παγωτό, καραμέλες ή πατατάκια, δώστε του μια φέτα καρπούζι, σπιτικό χυμό πορτοκάλι ή βατόμουρα με γιαούρτι. Μιλήστε μαζί του για τις υγιεινές διατροφικές επιλογές και μην ξεχάσετε να τονίσετε πόσο γευστικά είναι όλα αυτά!
5. Θετική σκέψη
Μάθετε στο παιδί σας να παρατηρεί καθημερινά τα όμορφα πράγματα γύρω του. Π.χ. Ενώ περπατάτε μαζί στο δρόμο, πείτε του: «Πόσο ωραία είναι αυτά τα λουλούδια! Για δες… δεν μυρίζουν υπέροχα; Κοίτα τι όμορφη που είναι η γειτονιά μας!».
Καθιερώστε μια νέα «τελετουργία» λίγο πριν από τον ύπνο. Ζητήστε από το παιδί σας να κατονομάσει όλα αυτά για τα οποία αισθάνεται ευγνωμοσύνη, και προσπαθήστε να υπογραμμίσετε τα στοιχεία του χαρακτήρα του τα οποία πρέπει να εκτιμά στον εαυτό του.
6. Αντιμετώπιση προβλημάτων
Αν το παιδί σας λέει: «Δεν θέλω να πιω γάλα», μη μείνετε απλά στο να το ρωτήσετε τι άλλο θα ήθελε να πιει. Μάθετέ του να σκέφτεται το επόμενο βήμα και να παίρνει πρωτοβουλία δηλώνοντας από μόνο του τι θα ήθελε: «Θα μπορούσα να έχω χυμό αντί για γάλα;».
Βάλτε το στη διαδικασία των ερωταπαντήσεων και της ανεύρεσης λύσης σε διάφορα προβλήματα. Αν το παιδί σας είναι νευριασμένο, επειδή δεν μπορεί να φτάσει ένα παιχνίδι στο ράφι, ρωτήστε το: «Πώς πιστεύεις ότι θα μπορούσες να το κατεβάσεις; Μήπως αν ανέβαινες στο σκαμνάκι να σε βοηθούσε;».