2ο Νηπιαγωγείο Καρπενησίου: Ιανουάριος 2015

Φύσηξαν μποφόρια
Δέσαν τα βαπόρια
Φορέστε πανωφόρια

Ο πρώτος μήνας του έτους, κοινώς Γενάρης. Ονομάστηκε έτσι προς τιμή του θεού των Ρωμαίων Ιανού, ο οποίος θεωρούταν προστάτης των πρώτων αρχών και αιτίων. Η καθιέρωση του ως πρώτου μήνα του έτους έγινε το 450 π.Χ. από τους Ρωμαίους. Για τους αρχαίους Έλληνες η πρώτη του έτους ήταν η 21η Ιουνίου. Οι Βυζαντινοί ακολούθησαν τους Ρωμαίους στο ζήτημα του ημερολογίου και έτσι καθιέρωσαν τον Ιανουάριο ως πρώτο μήνα, πράγμα που διατηρήθηκε και στο Ιουλιανό ημερολόγιο και εξακολουθεί να ισχύει μέχρι σήμερα.
Ο λαός μας έχει διάφορες ονομασίες για τον Ιανουάριο. Ο Γενάρης είναι & Γεννολοητής, παρετυμολογικά, γιατί τότε γεννοβολούν τα κοπάδια, Γατομήνας, επειδή σ’ αυτόν ζευγαρώνουν οι γάτες & Μεσοχείμωνος, γιατί είναι ο μεσαίος από τους 3 μήνες του χειμώνα. Ακόμα Κρυαρίτης (στη Μάνη) για το τσουχτερό του κρύο, αλλά & Γελαστός για τις Αλκυονίδες ημέρες του. Κλαδευτής & Καλεντέρης (Πόντος - Καππαδοκία) από τα Κάλαντα (Καλένδες) της αρχιχρονιάς. Τέλος είναι Τρανός, Πρωτάρης, Μεγάλος μήνας ή Μεγαλομηνάς,

Διαβασαμε τις σκανταλιες του Γεναρη και γελασαμε πολυ.

Είπαμε Χρόνια Πολλά στη Βάλια, στο Βασίλη, στη Στεφανία και στο Γιάννη. Μιλήσαμε για τον δικό μας νονό ή νονά και μάθαμε για την βάφτιση του Χριστού και τον νονό του τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο.

ΕΘΙΜΑ-ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ

ΠΟΔΑΡΙΚΟ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ. Σε μερικά μέρη της πατρίδας μας παίρνει μορφή πραγματικής μαγικοδεισιδαιμονικής τελετουργίας. Προσέχουν (-ουμε) να συναντήσουν ή να δεχτούν πρώτο στο σπίτι τους πρόσωπο που θα τους φέρει καλοτυχία, για εκείνη την ημέρα αλλά και για όλο το έτος κυρίως. Σε μερικούς τόπους, προκειμένου να εξασφαλίσουν την καλοχρονιά, το ποδαρικό το κάνει ο ίδιος ο νοικοκύρης ή ο πρωτότοκος γιος ή ένα τυχερό παιδί. Η είσοδός του μάλιστα συνοδεύεται με ορισμένες πράξεις ή ευχές. Στην Αμοργό το ποδαρικό το κάνει κάποιο μέλος της οικογένειας, καθώς γυρίζει από την εκκλησία μ’ ένα εικονισματάκι στο χέρι. Μπαίνει 2 βήματα στο σπίτι λέγοντας: «μέσα καλό!». Γυρίζει πάλι 2-3 βήματα πίσω και ξαναλέγει: «κι όξω κακό». Το κάνει αυτό 3 φορές. Τέλος, λέγοντας «μέσα καλό!» πετά ένα ρόδι να σπάσει μέσα στο σπίτι. Τα σπυριά του ροδιού που σκορπίζονται ολόγυρα, συμβολίζουν την αφθονία και την ευτυχία του σπιτιού. Κατόπιν τρώνε μια δαχτυλιά μέλι όλοι, για να είναι γλυκιά η ζωή τους όλο το χρόνο… Στην Αράχοβα μαζί με το ρόδι κρατούν κι ένα λιθάρι που το «εξοστρακίζουν» αποβραδίς, το αφήνουν δηλαδή τη νύκτα κάτω από τα άστρα. «Σαν το λιθάρι γεροί και σαν το ρόιδι γεμάτοι», φωνάζουν πετώντας τα.

«ΑΜΙΛΗΤΟ ΝΕΡΟ». Ήταν ένα νερό, που το έπαιρναν ιεροτελεστικά από την πηγή (κρυφά & πρωί-πρωί, αφήνοντας εκεί ένα κομμάτι απ’ τη βασιλόπιτα, που την είχαν αλείψει με βούτυρο & μέλι, για να ‘ναι το σπίτι τους γλυκό και ειρηνικό όλο το χρόνο), με απόλυτη σιωπή (δεν έπρεπε να μιλήσουν σε κανέναν, μέχρι να γυρίσουν στο σπίτι τους) & μ’ αυτό έπλεναν το πρόσωπό τους οι σπιτικοί & ράντιζαν τους χώρους, με την ενδόμυχη ευχή «όπως τρέχει το νερό, έτσι να τρέχουν και τα καλά στο σπίτι». Αν μιλούσαν σε κάποιον, πριν γυρίσουν στο σπίτι, το «αμίλητο νερό» έχανε τις μαγικές του ικανότητες.

ΑΓΡΙΟΚΡΕΜΜΥΔΟ ή ΑΓΙΟΒΑΣΙΛΙΤΣΑ (ΣΚΙΛΛΗ Η ΠΑΡΑΘΑΛΑΣΣΙΑ). Έφερναν & φέρνουν στο σπίτι για την Πρωτοχρονιά το βολβοφόρο φυτό για καλοτυχία. Την κρεμούν στις εξώπορτες των σπιτιών, «…κατά του βασκάνου οφθαλμού»

ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑ. Σύμβολο της Πρωτοχρονιάς. Είναι παρούσα σ’ όλα τα σπίτια, σε χωριά & πόλεις. Το έθιμο θέλει να κόβεται και να μοιράζεται τελετουργικά (σταυρώνεται με το μαχαίρι, απ’ τον νοικοκύρη του σπιτιού, χαράσσεται στα 4 & αποδίδεται το 1ο κομμάτι στο Χριστό, το 2ο στον Αγ. Βασίλη, το 3ο στο σπίτι και το υπόλοιπο στα μέλη της οικογένειας) και το νόμισμα ή το όποιο άλλο σημάδι κρύβεται σ’ αυτή, θα δείξει τον ευνοούμενο της, για τη νέα χρονιά. Το κόψιμο της βασιλόπιτας είναι από τα ελάχιστα αρχέγονα έθιμα που επιβιώνουν. Στην αρχαιότητα υπήρχε το έθιμο του εορταστικού άρτου, τον οποίο σε μεγάλες αγροτικές γιορτές οι αρχαίοι Έλληνες προσέφεραν στους θεούς. Τέτοιες γιορτές ήταν τα Θαλύσια και τα Θεσμοφόρια. Στα Κρόνια, εορτή του θεού Κ(Χ)ρόνου, που λατρεύονταν στην Ελλάδα και στα Σατουρνάλια (saturnalia) της Ρώμης, έφτιαχναν γλυκά και πίττες, μέσα στα οποία έβαζαν νομίσματα και σε όποιον τύχαινε το κομμάτι, ήταν ο τυχερός της παρέας...

ΚΟΠΗ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑΣ

Κόψαμε και την δική μας βασιλόπιτα προσφορά του Συλλόγου Γονέων με δώρο για τους τυχερούς που κέρδισαν το φλουρί, δύο παζλ.

ΕΘΙΜΟ ΒΑΣΙΛΟΠΙΤΑΣ

Η ιστορία συνέβη πριν από 1.500 χρόνια περίπου στην πόλη Καισαρεία της Καππαδοκίας, στη Μικρά Ασία.

Ο Μέγας Βασίλειος ήταν δεσπότης της Καισαρείας και ζούσε αρμονικά με τους συνανθρώπους του.

Κάποια μέρα όμως ο βασιλιάς Ουάλης, τύραννος της περιοχής, ζήτησε να του δοθούν όλοι οι θησαυροί της Καισαρείας, αλλιώς θα πολιορκούσε την πόλη, για να την κατακτήσει. Ο Μέγας Βασίλειος ολόκληρη τη νύχτα προσευχόταν να σώσει ο Θεός την πόλη. Ξημέρωσε η νέα μέρα και ο βασιλιάς αποφασισμένος περικύκλωσε αμέσως την Καισαρεία με το στρατό του. Μπήκε με την ακολουθία του και ζήτησε να δει το δεσπότη.

Με θράσος και θυμό ο αδίστακτος βασιλιάς απαίτησε το χρυσάφι της πόλης. Ο Μέγας Βασίλειος απάντησε ότι οι άνθρωποι της πόλης του δεν είχαν τίποτε άλλο πέρα από πείνα και φτώχεια. Ο στρατηγός με το που άκουσε αυτά τα λόγια θύμωσε ακόμα περισσότερο και άρχισε να απειλεί το Μέγα Βασίλειο ότι θα τον εξορίσει πολύ μακριά από την πατρίδα του. Οι χριστιανοί της Καισαρείας αγαπούσαν πολύ το δεσπότη τους και θέλησαν να τον βοηθήσουν. Μάζεψαν λοιπόν από τα σπίτια τους ό,τι χρυσαφικά είχαν και του τα πρόσφεραν, ώστε δίνοντας τα στο σκληρό βασιλιά να σωθούν. Στο μεταξύ ο ανυπόμονος Ουάλης διέταξε αμέσως το στρατό του να επιτεθεί στο φτωχό λαό της πόλης.

Ο Μέγας Βασίλειος, που ήθελε να προστατέψει την πόλη του, προσευχήθηκε και μετά παρουσίασε στο βασιλιά ό,τι χρυσαφικά είχε μαζέψει μέσα σε ένα σεντούκι. Τη στιγμή όμως που ο βασιλιάς πήγε να ανοίξει το σεντούκι και να αρπάξει τους θησαυρούς, έγινε το θαύμα! Όλοι οι συγκεντρωμένοι είδαν μια λάμψη και αμέσως μετά ένα λαμπρό καβαλάρη να ορμάει με το στρατό του επάνω στο σκληρό Ουάλη και τους δικούς του. Σε ελάχιστο χρόνο ο κακός βασιλιάς και οι δικοί του αφανίστηκαν. Ο λαμπρός καβαλάρης ήταν ο Άγιος Μερκούριος και στρατιώτες του οι άγγελοι.

Έτσι σώθηκε η πόλη της Καισαρείας. Τότε όμως ο δεσπότης της, ο Μέγας Βασίλειος, βρέθηκε σε δύσκολη θέση!

Θα έπρεπε να μοιράσει τα χρυσαφικά στους κατοίκους της πόλης και η μοιρασιά να είναι δίκαιη, δηλαδή να πάρει ο καθένας ό,τι ήταν δικό του. Αυτό ήταν πολύ δύσκολο. Προσευχήθηκε λοιπόν ο Μέγας Βασίλειος και ο Θεός τον φώτισε τι να κάνει. Κάλεσε τους διακόνους και τους βοηθούς του και τους είπε να ζυμώσουν ψωμάκια, όπου μέσα στο καθένα ψωμάκι θα έβαζαν και λίγα χρυσαφικά. Όταν αυτά ετοιμάστηκαν, τα μοίρασε σαν ευλογία στους κατοίκους της πόλης της Καισαρείας. Στην αρχή όλοι παραξενεύτηκαν, μα η έκπληξη τους ήταν ακόμη μεγαλύτερη όταν κάθε οικογένεια έκοβε το ψωμάκι αυτό κι έβρισκε μέσα χρυσαφικά. Ήταν λοιπόν ένα ξεχωριστό ψωμάκι, η βασιλόπιτα. Έφερνε στους ανθρώπους χαρά κι ευλογία μαζί. Από τότε φτιάχνουμε κι εμείς τη βασιλόπιτα με το φλουρί μέσα, την πρώτη μέρα του χρόνου, τη μέρα του Αγίου Βασιλείου.

Η βασιλόπιτα, αγιοβασιλιάτικο έθιμο πολλών αιώνων, μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, για να μας θυμίζει την αγάπη και την καλοσύνη αυτού του άγιου ανθρώπου.

Μιχάλης Κ. Τσώλης, Γιορτές της Ρωμιοσύνης, εκδ. Αθήνα, 1980

Ασφαλως και υπαρχει Αϊ-Βασιλης!

Ο Αϊ-Βασίλης φέρνει στην επιφάνεια την ανάγκη για συμβολισμούς αξιών, φαντασία και όνειρο, έννοιες που τόσο συγκινούν την ανθρώπινη ψυχή, είτε είναι ενήλικη είτε παιδική.

Είναι ο Father Christmas των Άγγλων, ο Santa Claus των Αμερικανών, ο Pere Noel των Γάλλων, ο Sinterklaas των Ολλανδών, ο Weinachsmamm των Γερμανών, ο Babbo Natale των Ιταλών, o Julemand των Σκανδιναβών, o Joulupukki των Φιλανδών, είναι με άλλα λόγια ο δικός μας Άγιος Βασίλης.

Έχει σκάψει το τεράστιο εργαστήρι του μέσα στο βουνό Korvatunturi, στο Βόρειο Πόλο που μοιάζει από μακριά με τεράστιο αυτί, για να ακούει έτσι τις επιθυμίες των παιδιών, που φέρνει ο άνεμος από κάθε γωνιά της γης. Πέρα όμως από το μύθο υπάρχει γιατί εμείς θέλουμε να υπάρχει στη ζωή των παιδιών μας. Και όπως μας επιβεβαιώνουν οι ψυχολόγοι είναι πραγματικά καλό να υπάρχει για τα παιδιά. Κι αυτό επειδή:

• Είναι ο μεγάλος σύμμαχος των παιδιών: «Δεν μου το αγόρασε ο μπαμπάς και η μαμά; Θα γράψω στον Άγιο Βασίλη, κι αυτός δεν υπάρχει περίπτωση να μη μου το φέρει». Είναι ένα πρόσωπο που τα αγαπάει, τα προστατεύει και τα στηρίζει.

• Έχει μυστήριο: Και τα παιδιά λατρεύουν τα μυστήρια «Πού μένει;», «πώς χωράει από το τζάκι αφού είναι τόσο χοντρός;», «εμείς που δεν έχουμε τζάκι, πώς θα μπει στο σπίτι;». Αυτά και άλλα συναρπαστικά ερωτήματα που θα «απαντηθούν» τη βραδιά της Παραμονής κρατάνε το παιδί σε μια ευχάριστη και διασκεδαστική εγρήγορση.

• Τα μαθαίνει την έννοια της επιβράβευσης: Η γνωστή φράση «αν είσαι καλό παιδί, ο Άγιος Βασίλης θα σου φέρει αυτό που ζήτησες» μπορεί να μας φαίνεται συνηθισμένη, αλλά για εκείνο είναι το κίνητρο για μια συνεχή προσπάθεια βελτίωσης, που έχει ως στόχο να καταφέρει τελικά να έχει την επιβράβευση.

• Βάζει το παιδί στο πνεύμα των Χριστουγέννων: Και η αναμονή του ερχομού του το βοηθά να ζήσει όλη τη μαγεία των γιορτών.

• Είναι ένα ευχάριστο διάλειμμα από την καθημερινότητα και μια ευκαιρία για τα παιδιά

να ονειρευτούν.

• Δίνει θετικά μηνύματα: Λειτουργεί σαν μια καλή αρχή στο να μάθουν τα παιδιά να σκέφτονται θετικά, να ονειρεύονται, να προσδοκούν πράγματα, να προσπαθούν γι’ αυτά.

• Ο Άγιος Βασίλης είναι ένα μύθος: Και τα παιδιά έχουν την ανάγκη έως κάποια συγκεκριμένη αναπτυξιακή φάση και ηλικία να πιστεύουν σε σύμβολα, μύθους ή τελετουργίες

• Αντιπροσωπεύει την ελπίδα: Και ακόμη την προσμονή, τη γενναιοδωρία, την ειρήνη, την αγάπη και τη ζεστασιά, και τη ισότητα απέναντι στο δικαίωμα να είμαστε ευτυχισμένοι.

Πότε να του πω την αλήθεια για τον Άγιο Βασίλη;

Τα μικρά παιδιά ζουν σε ένα κόσμο ημι-πραγματικό, ημι-φανταστικό, γεμάτο νεράιδες, δράκους, σκύλους που μιλάνε, ήρωες από κινούμενα σχέδια. Η ανάγκη της μαγείας και της φαντασίας αποτελεί ένα είδος προστασίας από την σκληρή πραγματικότητα του κόσμου στον οποίο ζούμε. Δεν υπάρχει λόγος να τα «προσγειώσουμε» βίαια όταν είναι ακόμη μικρά.

Όταν το παιδί είναι μεγαλύτερο και έχει ήδη κάποιες αμφιβολίες, βρίσκεται δηλαδή στην ηλικία των 7-8 ετών, θα απογοητευτεί αν του επιβεβαιώσετε κάποιους φόβους… αλλά είναι προτιμότερο από το να αισθανθεί «ανόητος» γιατί κανείς πλέον στην τάξη του δεν πιστεύει στον Αϊ-Βασίλη.

Σε κάθε περίπτωση, εφόσον του αποκαλύψετε την αλήθεια, σκεφθείτε να την εντάξετε σε μια οικογενειακή ιστορία. Εξηγείστε ότι και εσείς πιστεύατε όταν ήσαστε μικροί και ότι βρίσκετε καταπληκτική την ιστορία του Άγιου Βασίλη, και πως θέλατε να ξαναζήσετε αυτή τη μαγεία μαζί του. Δώστε του να καταλάβει ότι δεν πρέπει να το πει στα μικρότερα αδέλφια του, αλλά να συμμετέχει στο παιχνίδι, και πως θα κάνει το ίδιο με τα παιδιά του, όπως κι εσείς. Θα λατρέψει να αισθανθεί φύλακας ενός σημαντικού μυστικού, προστάτης ενός υπέροχου μύθου. Με αυτόν τον τρόπο το παιδί κάνει ένα βήμα προς τον κόσμο των ενηλίκων. Ενδόμυχα θα κατανοήσει ότι η ιστορία του Άγιου Βασίλη δεν αποτελεί ένα ψέμα με την έννοια της φυγής από την πραγματικότητα αλλά έναν μύθο που μας κάνει να ονειρευόμαστε

Ο λυκος αγκαλια με τον Χειμωνα.

Τραγουδήσαμε και δραματοποιήσαμε το παραμύθι του λύκου

Κάποιο βράδυ κάποιος λύκος

άκουσε παιδί να κλαίει,

άκουσε και τη γιαγιά του

να μαλώνει και να λέει:

Αν τα κλάματα δεν πάψεις

να το λύκο που περνάει,

στη στιγμή θα τον φωνάξω

να μπει μέσα να σε φάει.

Χαρά ο λύκος μη ρωτάτε

ό,τι ακούει το κομποδένει

και απέξω από την πόρτα

στέκεται και περιμένει.

Μα περνάει κάμποση ώρα

παύει το παιδί να κλαίει

μετανιώνει κι γιαγιά του

το χαϊδεύει και του λέει:

Μη φοβάσαι εσύ χρυσό μου

κι αν να ρθει ο λύκος λάχει,

το ραβδί μου ευθύς αρπάζω

και του το μετρώ στη ράχη.

Τ΄ άκουσε κι αυτό ο κυρ-Λύκος

κι ενώ φεύγει με τρεχάλα

λέει σε τούτη εδώ τη χώρα

άλλα λεν και κάνουν άλλα.

Ο Γέρο-Λύκος

Μες στη Ζούγκλα, μες στη Ζούγκλα

μες στο δάσος το πυκνό, το πυκνό

ζούσε ένας γέρο- Λύκος με τα έξι του παιδιά

Κάποια μέρα του Γενάρη

δυο ανθρώποι απ’ το χωριό, το χωριό

βγήκανε να κυνηγήσουν μες στο δάσος το πυκνό

Δρόμο παίρνουν, δρόμο αφήνουν

φτάνουν στη λυκοφωλιά, λυκοφωλιά

Σκότωσαν τη Λύκαινά του και τα έξι του παιδιά

Να κι ο γέρο- Λύκος φτάνει

μπαίνει μέσα στη φωλιά, στη φωλιά

Βλέπει αίματα χυμένα και παρμένα τα μικρά

Δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει

Κατεβαίνει στο χωριό, στο χωριό

Κι όπως ήταν θυμωμένος άρπαξε κι ένα μωρό

ΟΙ 3 ΙΕΡΑΡΧΕΣ

Κάθε χρόνο, λοιπόν, την 30ή Ιανουαρίου εορτάζουμε περίλαμπρα την εορτή των Τριών μεγίστων φωστήρων της Τρισηλίου Θεότητος, Βασίλειο τον Μέγα, Γρηγόριο τον Θεολόγο και Ιωάννη τον Χρυσόστομο, τα πάγχρυσα αυτά στόματα του ελληνικού και χριστιανικού λόγου, που κατά τον Υμνογράφο τους κατάρδευσαν όλη την οικουμένη με νάματα θεογνωσίας.

Οι τρεις ιεράρχες γεννήθηκαν, κατά τον πατρολόγο καθηγητή Παναγιώτη Χρήστου (εισαγωγή στη ζωή και δράση τους εις Ε.Π.Ε.), το 328 ο Γρηγόριος, το 330 ο Βασίλειος, και το 354 ο Χρυσόστομος. Κοιμηθήκαν δε το 391, το 378, και το 407 αντιστοίχως, κατά την ίδια σειρά. Συνεπώς πεθάνανε όλοι νέοι. Περίπου, 63 ετών ο Γρηγόριος, 49 ετών ο Βασίλειος, 54 ετών ο Χρυσόστομος. Ο δικός μας άγιος Βασίλης -στην ορθόδοξη ελληνική παράδοση- είναι λεπτός, ασκητικός, φορά απλά ρούχα ασκητού, και μεταφέρει στο δισάκι του παπύρους και περγαμηνές, δηλαδή τα αγαθά της παιδείας. Όπως λένε τα κάλαντά μας «βαστάει πέννα και χαρτί, χαρτί και καλαμάρι», το καλαμάρι του πνεύματος που μ’ αυτό το χαρτί μιλoύσε.

Τι σημαίνει σωστός χαρακτήρας;

Δεν μίλησαν, όμως, μόνο για το μεγάλο ρόλο της μόρφωσης αλλά και για το τι σημαίνει 'σωστός χαρακτήρας', μέσα από το θεολογικό, το φιλανθρωπικό και το συγγραφικό τους έργο αλλά και μέσα από το χαρακτήρα, τις πράξεις και τη στάση τους σε ολόκληρη τη ζωή τους.
Ο Μέγας Βασίλειος χαρακτηρίζεται για το ήθος, την ειλικρίνεια, τον ψυχικό του πλούτο και την βαθιά αγάπη του για τον άνθρωπο. Κάθε άποψή του είναι και μια λύση σε κάποιο πρόβλημα της ζωής. Πιστεύει ότι ο άνθρωπος αποτελείται από δύο στοιχεία, το πνεύμα και το σώμα, και τα δυο πολύτιμα δώρα του θεού που πρέπει να τύχουν ειδικής μεταχείρισης από τον καθένα μας. Λέει χαρακτηριστικά: «Όπως οι μέλισσες διαλέγουν το νέκταρ από τα λουλούδια, έτσι κι εσείς να διαλέγετε αυτά που διαβάζετε. Να κρατάτε τα καλά και τα ωφέλιμα.»
Ο Γρηγόριος ο θεολόγος με το έργο του και τη ζωή του δείχνει την ανθρωπιά, την ειλικρίνεια και την ευθύτητα του χαρακτήρα του. Τη μεγάλη προσήλωση στο καθήκον και την αγάπη του για τους ανθρώπους η οποία κατά το Γρηγόριο είναι η υψηλότερη από όλες τις αρετές. Θεωρεί την Παιδεία ως «το πρώτον αγαθόν» του ανθρώπου και επιτίθεται με σθένος εναντίων των εχθρών της. «Σκαιοί και απαίδευτοι» είναι για τον Γρηγόριο εκείνοι που προσπαθούν να επιβάλλουν την αμάθειά τους σαν κανόνα και μέτρο.
Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος χαρακτηρίζεται για την αυστηρή προσήλωση του στο δίκαιο και την αλήθεια. Θεωρεί τη φιλαργυρία και την πλεονεξία φοβερές αμαρτίες που φθείρουν την ψυχή «Ουδείς φιλόχρυσος εγένετο φιλόχριστος». Σκοπός της ζωής του ανθρώπου, σύμφωνα με τις απόψεις του Χρυσόστομου, δεν είναι τα πλούτη και οι διασκεδάσεις, τα ιπποδρόμια και τα θέατρα, αλλά ο συνεχής αγώνας για την πνευματική ανάπτυξη και την ψυχική τελείωση του ανθρώπου.
Μας διδάσκουν, λοιπόν, ότι πρέπει να πολεμάμε για την αλήθεια και το δίκαιο, να προσηλωνόμαστε στους στόχους μας, να έχουμε το αίσθημα του καθήκοντος και της ευθύνης, να υποστηρίζουμε την παιδεία και να προσπαθούμε για την πνευματική και ψυχική μας ανάπτυξη, να αγαπάμε τους συνανθρώπους μας, να είμαστε φιλάνθρωποι και να βοηθούμε αυτούς που έχουν ανάγκη, αυτούς που δεν έχουν φαγητό να φάνε και ρούχα να ντυθούν.
Ο Μέγας Βασίλειος είπε: «Εκείνος που βγάζει τα ρούχα από κάποιον και τον αφήνει γυμνό είναι λωποδύτης. Το ψωμί που κρατάς ανήκει στον πεινασμένο. Τα ρούχα που φυλάττεις ανήκουν στους γυμνούς. Τα πολλά παπούτσια που έχεις ανήκουν στους ξυπόλητους. Τα πολλά χρήματα που έχεις δεν είναι δικά σου. Ανήκουν σε αυτούς που έχουν ανάγκη.»
Ταυτόχρονα, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος λέει: «Πως το καταλαβαίνετε, να έχετε εσείς περισσεύματα και ο άλλος να πεινά» και «Το να ευχαριστιέται κανένας από την κακία σημαίνει πως έχει φτάσει σε χειρότερη κακία».
Και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει για τη δύναμη του καθενός μας: «Ένας και μόνο άνθρωπος με θεϊκή φωτιά στην καρδιά μπορεί να διορθώσει ολόκληρη πόλη.»

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ

Φωστήρες τρεις υπέρλαμπροι,

του γένους μας μεγάλοι

γιορτάζουμε όλοι με χαρά,

τη μνήμη σας και πάλι

Τη χάρη σας δοξάζουμε

κι ευλαβικά ζητούμε

κι από το θείο σας το φως

κι εμείς να φωτιστούμε

Με αφορμή την εορτή των τριών Ιεραρχών επισκεφτήκαμε τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Καρπενησίο κ.κ. Νικόλαο

Menu

Ιανουάριος 2015