Στου Οκτώβρη τον καιρό,
κάνουν τρύγο στο χωριό,
οι μηλιές μας κοκκινίζουν,
τα χρυσάνθεμα ανθίζουν
κι οι βροχούλες πια αρχίζουν.
ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ
Αγάλι αγάλι γίνεται η αγουρίδα μέλι
Ήταν στραβό το κλίμα το’ φαγε κι ο γάιδαρος
Περσινά ξινά σταφύλια
Αυλάκωσε τα αμπέλια σου, να φας γλυκιά σταφίδα
Μάζευε και ας είν’ και ρώγες
Το Σεπτέμβρη τα σταφύλια, τον Οκτώβρη τα κουδούνια
Άλλοι σκάβουν και κλαδεύουν κι άλλοι πίνουν και μεθούν. (ή χορεύουν)
Αμπέλι όσο μεγαλύτερο μπορείς και σπίτι όσο να χωρείς.
Ας πάει και το παλιάμπελο! (ας γίνει κι αυτό).
Θέρος, τρύγος, πόλεμος, στασιό δεν περιμένουν…
Ένα μήλο την ημέρα το γιατρό τον κάνει πέρα.
Το μήλο κάτω απ' τη μηλιά θα πέσει.
Το μήλο όσο κόβεται, τόσο μοσχομυρίζει
Φύτεψε μηλιά για να τρως μήλα.
Ας με θυμηθεί ο φίλος μου κι ας είναι με μισό μήλο.
Μηλίτσα που ’σαι στο γκρεμό με μήλα φορτωμένη, τα μήλα σου λιμπίζομαι, μα το γκρεμό φοβάμαι.
Πέσε μήλο να σε φάω
Είμαι τόπι κόκκινο ,αν με καθαρίσεις , άσπρο νόστιμο καρπό
αμέσως θ’ αντικρίσεις .
Χίλιοι μύριοι καλογέροι μ' ένα πάπλωμα τυλιγμένοι
Είμαι κίτρινο , χνουδάτο και στυφό μα μυρωδάτο γίνομαι και πιο καλό αν με κάνουνε γλυκό
Ο δρόμος ήταν γεμάτος φύλλα κίτρινα, καφέ, πορτοκαλί και κόκκινα.Τα φύλλα του φθινοπώρου είναι πολύ όμορφα.
Όμως, αποφασίσανε να τα μαζέψουν για να είναι καθαρός ο δρόμος που περνούσαν τα αυτοκίνητα.Ένας κύριος με μια μεγάλη σκούπα άρχισε να σκουπίζει τα φύλλα. Φορούσε την ποδιά του και το καπέλο του.Όπως σκούπιζε ξετρύπωσε ένα σκαντζοχοιράκι και μια γατούλα που παίζανε κρυφτούλι μέσα στα φύλλα. Τρόμαξαν από τη μεγάλη σκούπα και το’ βαλαν στα πόδια. «Μας χάλασες την κρυψώνα». Τρόμαξε και ο παππούς και του έπεσε η σκούπα.Γέλασε, πήρε τη σκούπα και συνέχισε να σκουπίζει τα φύλλα στο δρόμο αρχίζοντας να φτιάχνει σωρούς από φύλλα.Μέχρι που τα μάζεψε όλα. Κουράστηκε πολύ και ακούμπησε στη σκούπα του και σκεφτόταν τι θα κάνει τους σωρούς.
Εσείς τι λέτε να τους έκανε;
-Μπορεί να τους έβαλε σε καροτσάκι και να τους πάει στα σκουπίδια.
-Μπορεί με ένα αγροτικό να τους φορτώσει και να τους πετάξει στα σκουπίδια με ένα φτυάρι…
Τα φύλλα όμως του φώναζαν:
Δεν είμαστε σκουπίδια. Είμαστε χρήσιμα, εμείς είμαστε λίπασμα, βιταμίνες που δυναμώνουμε τα δέντρα, τα λουλούδια, τα λαχανικά. Τώρα ξέρεις που πρέπει να μας πας. Το βρήκατε … στον κήπο του και στο περιβόλι….
Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε περί το 280 - 284 μ.Χ. και μαρτύρησε επί των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού το 303 μ.Χ. ή το 305 μ.Χ. ή (το πιο πιθανό) το 306 μ.Χ.
Ο Δημήτριος ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας στη Θεσσαλονίκη. Σύντομα ανελίχθηκε στις βαθμίδες του Ρωμαϊκού στρατού με αποτέλεσμα σε ηλικία 22 ετών να φέρει το βαθμό του χιλιάρχου. Ως αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού κάτω από τη διοίκηση του Τετράρχη (και έπειτα αυτοκράτορα) Γαλερίου Μαξιμιανού, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός, έγινε χριστιανός και φυλακίστηκε στην Θεσσαλονίκη το 303 μ.Χ., διότι αγνόησε το διάταγμα του αυτοκράτορα Διοκλητιανού «περί αρνήσεως του χριστιανισμού». Μάλιστα λίγο νωρίτερα είχε ιδρύσει κύκλο νέων προς μελέτη της Αγίας Γραφής.
Στη φυλακή ήταν και ένας νεαρός χριστιανός ο Νέστορας (βλέπε 27 Οκτωβρίου), ο οποίος θα αντιμετώπιζε σε μονομαχία τον φοβερό μονομάχο της εποχής Λυαίο. Ο νεαρός χριστιανός πριν τη μονομαχία επισκέφθηκε τον Δημήτριο και ζήτησε τη βοήθειά του. Ο Άγιος Δημήτριος του έδωσε την ευχή του και το αποτέλεσμα ήταν ο Νέστορας να νικήσει το Λυαίο και να προκαλέσει την οργή του αυτοκράτορα. Διατάχθηκε τότε να θανατωθούν και οι δύο, Νέστορας και Δημήτριος.
Οι συγγραφείς εγκωμίων του Αγίου Δημητρίου, Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Γρηγόριος ο Παλαμάς και Δημήτριος Χρυσολωράς, αναφέρουν ότι το σώμα του Αγίου ετάφη στον τόπο του μαρτυρίου, ο δε τάφος μετεβλήθη σε βαθύ φρέαρ που ανέβλυζε μύρο, εξ ου και η προσωνυμία του Μυροβλήτου.
Στις βυζαντινές εικόνες αλλά και στη σύγχρονη αγιογραφία ο Άγιος Δημήτριος παρουσιάζεται αρκετές φορές ως καβαλάρης με κόκκινο άλογο (σε αντιδιαστολή του λευκού αλόγου του Αγίου Γεωργίου) να πατά τον άπιστο Λυαίο.
Σήμερα ο Άγιος Δημήτριος τιμάται ως πολιούχος Άγιος της Θεσσαλονίκης.
Ένα από τα πολλά θαύματα του Αγίου είναι και το εξής. Το 1823 μ.Χ. οι Τούρκοι που ήταν αμπαρωμένοι στην Ακρόπολη της Αθήνας ετοίμαζαν τα πυρομαχικά τους για να χτυπήσουν με τα κανόνια τους, τους Έλληνες που βρισκόντουσαν στον ναό του Αγίου Δημητρίου, μα ο Άγιος Δημήτριος έκανε το θαύμα του για να σωθούν οι Χριστιανοί και η πυρίτιδα έσκασε στα χέρια των Τούρκων καταστρέφοντας και τμήμα του μνημείου του Παρθενώνα. Για να θυμούνται αυτό το θαύμα, ο ναός λέγεται από τότε Άγιος Δημήτριος Λουμπαρδιάρης, από την λουμπάρδα δηλαδή το κανόνι των Τούρκων που καταστράφηκε.
Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα) Ἦχος γ’.
Μέγαν εὕρατο ἐv τοῖς κιvδύvοις,
σὲ ὑπέρμαχοv, ἡ οἰκουμένη,
Ἀθλοφόρε τὰ ἔθνη τροπούμενον.
Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τὴν ἔπαρσιν,
ἐν τῷ σταδίῳ θαῤῥύvας τὸν Νέστορα,
οὕτως Ἅγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε,
Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Όμορφα λουλούδια φθινοπωρινά, γέμισαν οι κήποι όλο ευωδιά τα χρυσάνθεμά μας όλα διαλεχτά, σαν φυσάει ο αγέρας γέρνουν απαλά.
Ένα μήλο την ημέρα το γιατρό τον κάνει πέρα.
Το μήλο κάτω απ' τη μηλιά θα πέσει.
Το μήλο όσο κόβεται, τόσο μοσχομυρίζει
Φύτεψε μηλιά για να τρως μήλα.
Ας με θυμηθεί ο φίλος μου κι ας είναι με μισό μήλο.
Μηλίτσα που ’σαι στο γκρεμό με μήλα φορτωμένη, τα μήλα σου λιμπίζομαι, μα το γκρεμό φοβάμαι.
Πέσε μήλο να σε φάω
ΑΙΝΙΓΜΑΤΑ
Στη ράχη πήγαινα, έβρισκα μια πέρδικα, τα φτερά της έτρωγα, το κορμί της πέταγα.Είμαι τόπι κόκκινο ,αν με καθαρίσεις , άσπρο νόστιμο καρπό
αμέσως θ’ αντικρίσεις .
Χίλιοι μύριοι καλογέροι μ' ένα πάπλωμα τυλιγμένοι
Είμαι κίτρινο , χνουδάτο και στυφό μα μυρωδάτο γίνομαι και πιο καλό αν με κάνουνε γλυκό
Ενας σωρΟς απΟ φΥλλα
Μια φθινοπωρινή μέρα, ο αέρας φύσηξε πολύ δυνατά και τα φύλλα από τα πλατάνια έπεσαν όλα κάτω στη γη.Ο δρόμος ήταν γεμάτος φύλλα κίτρινα, καφέ, πορτοκαλί και κόκκινα.Τα φύλλα του φθινοπώρου είναι πολύ όμορφα.
Όμως, αποφασίσανε να τα μαζέψουν για να είναι καθαρός ο δρόμος που περνούσαν τα αυτοκίνητα.Ένας κύριος με μια μεγάλη σκούπα άρχισε να σκουπίζει τα φύλλα. Φορούσε την ποδιά του και το καπέλο του.Όπως σκούπιζε ξετρύπωσε ένα σκαντζοχοιράκι και μια γατούλα που παίζανε κρυφτούλι μέσα στα φύλλα. Τρόμαξαν από τη μεγάλη σκούπα και το’ βαλαν στα πόδια. «Μας χάλασες την κρυψώνα». Τρόμαξε και ο παππούς και του έπεσε η σκούπα.Γέλασε, πήρε τη σκούπα και συνέχισε να σκουπίζει τα φύλλα στο δρόμο αρχίζοντας να φτιάχνει σωρούς από φύλλα.Μέχρι που τα μάζεψε όλα. Κουράστηκε πολύ και ακούμπησε στη σκούπα του και σκεφτόταν τι θα κάνει τους σωρούς.
Εσείς τι λέτε να τους έκανε;
-Μπορεί να τους έβαλε σε καροτσάκι και να τους πάει στα σκουπίδια.
-Μπορεί με ένα αγροτικό να τους φορτώσει και να τους πετάξει στα σκουπίδια με ένα φτυάρι…
Τα φύλλα όμως του φώναζαν:
Δεν είμαστε σκουπίδια. Είμαστε χρήσιμα, εμείς είμαστε λίπασμα, βιταμίνες που δυναμώνουμε τα δέντρα, τα λουλούδια, τα λαχανικά. Τώρα ξέρεις που πρέπει να μας πας. Το βρήκατε … στον κήπο του και στο περιβόλι….
Μάθαμε για τον Άγιο Δημήτριο και τον ζωγραφίσαμε.
Ο Δημήτριος ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας στη Θεσσαλονίκη. Σύντομα ανελίχθηκε στις βαθμίδες του Ρωμαϊκού στρατού με αποτέλεσμα σε ηλικία 22 ετών να φέρει το βαθμό του χιλιάρχου. Ως αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού κάτω από τη διοίκηση του Τετράρχη (και έπειτα αυτοκράτορα) Γαλερίου Μαξιμιανού, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός, έγινε χριστιανός και φυλακίστηκε στην Θεσσαλονίκη το 303 μ.Χ., διότι αγνόησε το διάταγμα του αυτοκράτορα Διοκλητιανού «περί αρνήσεως του χριστιανισμού». Μάλιστα λίγο νωρίτερα είχε ιδρύσει κύκλο νέων προς μελέτη της Αγίας Γραφής.
Στη φυλακή ήταν και ένας νεαρός χριστιανός ο Νέστορας (βλέπε 27 Οκτωβρίου), ο οποίος θα αντιμετώπιζε σε μονομαχία τον φοβερό μονομάχο της εποχής Λυαίο. Ο νεαρός χριστιανός πριν τη μονομαχία επισκέφθηκε τον Δημήτριο και ζήτησε τη βοήθειά του. Ο Άγιος Δημήτριος του έδωσε την ευχή του και το αποτέλεσμα ήταν ο Νέστορας να νικήσει το Λυαίο και να προκαλέσει την οργή του αυτοκράτορα. Διατάχθηκε τότε να θανατωθούν και οι δύο, Νέστορας και Δημήτριος.
Οι συγγραφείς εγκωμίων του Αγίου Δημητρίου, Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Γρηγόριος ο Παλαμάς και Δημήτριος Χρυσολωράς, αναφέρουν ότι το σώμα του Αγίου ετάφη στον τόπο του μαρτυρίου, ο δε τάφος μετεβλήθη σε βαθύ φρέαρ που ανέβλυζε μύρο, εξ ου και η προσωνυμία του Μυροβλήτου.
Στις βυζαντινές εικόνες αλλά και στη σύγχρονη αγιογραφία ο Άγιος Δημήτριος παρουσιάζεται αρκετές φορές ως καβαλάρης με κόκκινο άλογο (σε αντιδιαστολή του λευκού αλόγου του Αγίου Γεωργίου) να πατά τον άπιστο Λυαίο.
Σήμερα ο Άγιος Δημήτριος τιμάται ως πολιούχος Άγιος της Θεσσαλονίκης.
Ένα από τα πολλά θαύματα του Αγίου είναι και το εξής. Το 1823 μ.Χ. οι Τούρκοι που ήταν αμπαρωμένοι στην Ακρόπολη της Αθήνας ετοίμαζαν τα πυρομαχικά τους για να χτυπήσουν με τα κανόνια τους, τους Έλληνες που βρισκόντουσαν στον ναό του Αγίου Δημητρίου, μα ο Άγιος Δημήτριος έκανε το θαύμα του για να σωθούν οι Χριστιανοί και η πυρίτιδα έσκασε στα χέρια των Τούρκων καταστρέφοντας και τμήμα του μνημείου του Παρθενώνα. Για να θυμούνται αυτό το θαύμα, ο ναός λέγεται από τότε Άγιος Δημήτριος Λουμπαρδιάρης, από την λουμπάρδα δηλαδή το κανόνι των Τούρκων που καταστράφηκε.
Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα) Ἦχος γ’.
Μέγαν εὕρατο ἐv τοῖς κιvδύvοις,
σὲ ὑπέρμαχοv, ἡ οἰκουμένη,
Ἀθλοφόρε τὰ ἔθνη τροπούμενον.
Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τὴν ἔπαρσιν,
ἐν τῷ σταδίῳ θαῤῥύvας τὸν Νέστορα,
οὕτως Ἅγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε,
Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
ΜΑΖΕΨΑΜΕ ΑΗ-ΔΗΜΗΤΡΙΑ (ΧΡΥΣΑΝΘΕΜΑ) ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΑΜΕ
Όμορφα λουλούδια φθινοπωρινά, γέμισαν οι κήποι όλο ευωδιά τα χρυσάνθεμά μας όλα διαλεχτά, σαν φυσάει ο αγέρας γέρνουν απαλά.
Γιορτή του ΟΧΙ
Εικοσιοχτώ του Οκτώβρη μέρα δοξασμένη
γιορτάζουμε όλοι στο σχολείο μας παιδιά,
που οι εχθροί μας ήρθαν και ζητήσαν την Ελλάδα
μα εμείς φωνάξαμε όχι δυνατά
Διαβάσαμε και δραματοποιήσαμε την Ειρήνη του Αριστοφάνη
Θέλουμε αγάπη θέλουμε Ειρήνη και έναν κόσμο αγάπης και φιλίας, Όχι στη διχόνοια όχι στους πολέμους όχι άλλα όπλα, όχι άλλο αίμα Θέλουμε αγάπη θέλουμε Ειρήνη, όλα τα κράτη, όλοι οι λαοί όχι άλλο μίσος ας δώσουμε τα χέρια, όλοι μαζί να ζούμε σαν αδέρφια.
Γιορτάσαμε την Επέτειο με τραγούδια, ποιήματα και δρώμενα. Οι εργασίες μας στόλισαν το σχολείο μας.
Καταθέσαμε στεφάνι στο μνημείο των ηρώων.
ΟΡΓΩΜΑ-ΣΠΟΡΑ
στον αγρό
Ο γεωργός πάει στον αγρό πρωί σαν
ξημερώσει.
Το χωράφι να οργώσει να οργώσει, να
οργώσει
Το χωράφι να οργώσει πρωί σαν ξημερώσει.
Τώρα σπέρνει το σιτάρι...
Βροχή το πιάνει δυνατή...
Μες στον ήλιο μεγαλώνει...
Κι έρχονται και το θερίζουν...
Κι έρχονται και το μαζεύουν...
Κι έρχονται και τα αλωνίζουν..
Κι ο μύλος θα τ' αλέσει...
Κι έρχονται και το ζυμώνουν...
Κι ο φούρνος θα το ψήσει...
Ψωμί κυρά πάρε να φας για να φας, για να φας
Ψωμί κυρά πάρε να φας πρωί σαν ξημερώσει.
ΠαΙξαμε, τραγουδΗσαμε και δουλΕψαμε με τα χρΩματα
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ
Θα φτιάξω πάνω στο χαρτί
μια ζωγραφιά μεγάλη
για να χωρέσουν μονομιάς
του κόσμου όλα τα κάλη
Θα φτάξω κι έναν ουρανό
με ήλιο που θα λάμπει
και θα πετάνε τα πουλιά
με χρώματα φανταχτερά
Κόκκινο, κίτρινο και μπλε
πράσινο, καφέ
άσπρο, μαύρο, ροζ, πορτοκαλί
γαλάζιο, μωβ και γκρι
Μια θάλασσα όλο δροσιά
βαρκούλες άσπρες με πανιά
στην παραλία τα παιδιά
να παίζουν όλα με χαρά
Και στα βουνά εκεί ψηλά
Ποτάμια, λίμνες και χωριά
Και τα σπιτάκια στη σειρά
Με χρώματα φανταχτερά
Κόκκινο, κίτρινο και μπλε
πράσινο, καφέ
άσπρο, μαύρο, ροζ, πορτοκαλί
γαλάζιο, μωβ και γκρι
Πουλιά ασπρόμαυρα πουλιά πετάξανε πολύ ψηλά
Πουλιά ασπρόμαυρα πουλιά πετάξανε πολύ ψηλά
πάνε εδώ πάνε εκεί πάνε μακριά στην Αφρική
πάνε εδώ πάνε εκεί πάνε μακριά στην Αφρική.
ΧαιρετΗσαμε τα πουλιΑ που Εφυγαν για την ΑφρικΗ
Πουλιά ασπρόμαυρα πουλιά πετάξανε πολύ ψηλά
πάνε εδώ πάνε εκεί πάνε μακριά στην Αφρική
πάνε εδώ πάνε εκεί πάνε μακριά στην Αφρική.
Στις 31 ΟκτωβρΙου εΙπαμε ΧρΟνια ΠολλΑ στον κουμπαρΑ μας και διαβΑσαμε Τον ΤζΙτζικα και το ΜυρμΗγκι του Ι. ΠολΕμη.
(Διάλογος)
ΤΖΙΤΖΙΚΑΣ
Ἔχω πολλὰ παράπονα, μυρμήγκι μου, μαζί σου.
ΜΥΡΜΗΓΚΙ
Πολὺ λυποῦμαι, τζίτζικα, κι ἀμέσως ἐξηγήσου.
Ποτὲ δὲν ἔκανα κακὸ καὶ βλάβη σὲ κανένα·
κι ἔπειτα, τίποτε κοινὸ δὲν ἔχω ἐγὼ μὲ σένα.
Λοιπόν;
ΤΖΙΤΖΙΚΑΣ
Μ’ ἐκακολόγησες καὶ μὲ τὸ παραπάνω,
κι ἔτσι καὶ τὴν ὑπόληψη καὶ τὴν τιμή μου χάνω
καὶ γίνηκα παράδειγμα μωρίας στοὺς ἀνθρώπους.
ΜΥΡΜΗΓΚΙ
Σ’ ὁρκίζομαι στὸ ψίχουλο, ποὺ κουβαλῶ μὲ κόπους,
πὼς δὲ σὲ νιώθω τί μοῦ λές.
ΤΖΙΤΖΙΚΑΣ
Ἀμέσως θὰ μὲ νιώσης,
ἂν θέλης λίγη προσοχὴ στὰ λόγια μου νὰ δώσης.
ΜΥΡΜΗΓΚΙ
Ἐγὼ δὲν εἶπα τίποτε καὶ νὰ μὲ συγχωρήσης
οὔτε καὶ ξέρω τί μοῦ λές, μὰ τὸ σπειρὶ τὸ στάρι!
ΤΖΙΤΖΙΚΑΣ
Ὁ κόσμος τόχει τούμπανο καὶ σὺ κρυφὸ καμάρι!
Ἐσὺ δὲ μ’ εἶπες ἄεργο, δὲ μ’ εἶπες ἀκαμάτη
κι ἄμυαλο κι ἀσυλλόγιστο;
ΜΥΡΜΗΓΚΙ
Γιὰ πρόσεχε κομμάτι!
Δὲν εἶμ’ ἐγὼ κακόγλωσσος κι αὐτὸ δὲν εἶναι ἀλήθεια.
ΤΖΙΤΖΙΚΑΣ
Ναί, τάπες καὶ τὰ κήρυξες κι ἔπλασες παραμύθια,
πὼς τὸ χειμώνα κάποτε μὲ χιόνια καὶ μὲ πάγο
ἐπείνασα κι ὁ δυστυχὴς δὲν εἶχα τί νὰ φάγω
καὶ σὰν ζητιάνος ταπεινὸς ἦρθα, καθώς ἐκεῖνοι,
μὲ κλάματα στὸ σπίτι σου ζητώντας λεημοσύνη.
Κι ὅταν ἐσὺ μὲ ρώτησες: - Σὰν ἦταν καλοκαίρι,
τί ἔκανες, παρακαλῶ; Σοῦ εἶπα; - Ποιὸς δὲν ξέρει,
πὼς τραγουδοῦσα ὁλημερὶς χωρὶς καμμιά φροντίδα;
Καὶ τότε μ’ ἀποκρίθηκες :- Ἔ! τώρα χοροπήδα!
Πῶς ἦρθα τὸ χειμώνα ἐδῶ τροφὴ νὰ σοῦ ζητήσω,
ἀφοῦ χειμώνα μήτε ζῶ μήτε μπορῶ νὰ ζήσω;
Κι ἔπειτα τί εἶν’ αὐτὴ ἡ τροφή, ποὺ θὰ ζητοῦσα
τάχα,
ἐνῶ ὁ καημένος τρέφομαι μὲ τὴ δροσιὰ μονάχα;
ΜΥΡΜΗΓΚΙ
Αὐτὸ τὸ ψέμα, τζίτζικα, ὁ κόσμος τόχει βγάλει.
Τὸ ξέρω πὼς δὲν μοιάζομε, ἀλλ῾ ὅμως ξέρω πάλι,
πὼς ὁ Θεὸς ποὺ ἔπλασεν ἐσέ, ὅπως κι ἐμένα,
ξεχωριστὸ προορισμὸ ἔδωσε στὸν καθένα.
Κι εἴμαστε χρήσιμοι κι οἱ δυό, φίλτατε τζίτζικά μου,
ἐσὺ μὲ τὸ τραγούδι σου κι ἐγὼ μὲ τὴ δουλειά μου.
Λοιπόν, ἂς λησμονήσωμε τὰ ψέματα τοῦ κόσμου
κι άγκάλιασέ με γρήγορα κι ἕνα φιλάκι δός μου!
( Ἀγκαλιάζονται καὶ φιλιοῦνται. )
Ι.Πολέμης.
το γουρουνΑκι ως σΥμβολο της αποταμΙευσης
Έχουμε συνηθίσει να χρησιμοποιούμε το γουρουνάκι ως σύμβολο της αποταμίευσης. Ξέρετε γιατί;
Το γουρούνι ήταν από πάντα σύμβολο αφθονίας και ευημερίας, ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Πριν από τη βιομηχανική επανἀσταση, οι αγροτικές οικογένειες στην Αγγλία, στη Γαλλία ή στη Γερμανία είχαν τη συνήθεια να κρατούν κατά μέρος ένα γουρουνάκι, για να μπορούν να το πουλήσουν σε περίπτωση οικονομικής ανάγκης. Έτσι οι πρώτοι κουμπαράδες απέκτησαν το σχήμα του γουρουνιού για να συμβολίσουν το προνοητικό πνεύμα εγκράτειας και αποταμίευσης.
Μιλώντας λοιπόν για τα λεφτά., είπαμε ότι πρέπει να κάνουμε οικονομία , τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να τα αποταμιεύουμε, πού τα χρειαζόμαστε και πού δεν τα χρειαζόμαστε, και τα αναγνωρίσαμε από μία αφίσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου